Ποιος κερδίζει σ’ αυτόν, και μ’ αυτόν, τον πόλεμο;

Κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα μετά τα σοκαριστικά γεγονότα της «Λεωφόρου» και κάτι λιγότερο έπειτα από τα ακόμα πιο απαράδεκτα (με την έννοια ότι τουλάχιστον από την ηγεσία του «μαγαζιού» δεν περιμένεις τέτοιου είδους πρακτικές και συμπεριφορές) κρούσματα στο ΔΣ της κορυφαίας Λίγκας στη χώρα μας  όχι μόνον δεν μπορεί να διακρίνει κανείς πράξεις καλής θέλησης και στοιχειώδους δράσης προς ένα ενιαίο μέτωπο κατά του μεγάλου εχθρού, τον οποίο  τουλάχιστον η κυβέρνηση και η Πολιτεία κρίνει δικαίως πως επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί πρωτίστως, οι δύο αιώνιοι δείχνουν να κάνουν ότι περνάει  από το χέρι τους για να μείνει όχι  μόνον στο απυρόβλητο αλλά και να έχει πεδίο δόξης λαμπρό.
Είναι κατανοητό  το γεγονός ότι   σ’ ένα χρονικό σημείο όπου η κρίση στις σχέσεις των δύο αιωνίων  έχει κλιμακωθεί έπειτα (και) από αυτά που συνέβησαν στο μεταξύ τους ντέρμπι στις 22 του περασμένου μήνα αλλά και στο ακόμα πιο  οδυνηρό θεωρώ όχι λιγότερο …αιμοβόρο μέτωπο της πολύκροτης συνεδρίασης (εδώ χωράει φυσικά μία άλλου είδους έννοια, αλλά θα επιλέξω να μην την χρησιμοποιήσω γιατί  αρνούμαι προσωπικά να ρίξω επιπλέον λάδι στη φωτιά που καίει ξανά εντονότατα) του υπέρτατου οργάνου της Super League , οι φιλειρηνικές  φωνές  να ακούγονται ακόμα πιο …άψυχα.  Αλλά αυτό το μπαράζ κραυγών (κυρίως) και ψιθύρων ( απλά για να ολοκληρώνεται το …πρόγραμμα), αυτή η εμμονή στα χαρακώματα ποιόν ή ποιους τελικά βγάζει κερδισμένους;
Αμφότερες οι πλευρές ( Παναθηναϊκός  και Ολυμπιακός και αντίστροφα για τους  προκατειλημμένους που αναμφίβολα έχουν συμπαγείς  και  ακλόνητες τάξεις ) θεωρούν ότι έχουν της …μπάλας τα δίκαια για να λένε και να πράττουν αυτά που έχουν γίνει και ακουστεί όλο αυτό το διάστημα (αλλά και όχι μόνον).   Όμως το ποιος το άρχισε το κακό , ποιος το συντηρεί και τα σχετικά αν και αποτελούν ερωτήματα  με αναμφίβολα μεγάλη σημασία είναι  κατά την ταπεινή μου γνώμη άκαιρα και όχι στο δρόμο για την επίλυση του  μεγάλου προβλήματος ενώπιον του οποίου βρισκόμαστε όλοι όσοι θέλουμε, ο καθείς από τη δική του θέση,  να αντιμετωπίσουμε. Τη βία στον αθλητισμό και φυσικά την κοινωνία,  παιδί της οποίας και μάλιστα πολύ ονομαστό,  είναι  η οικογένεια των σπορ και ιδιαίτερα εκείνη του δημοφιλέστερου ανάμεσα τους.
Όμως με αυτού του είδους την στάση οι μόνοι που …δικαιώνονται είναι εκείνοι που την αναπαράγουν. Της δίνουν σάρκα και οστά.  Και  όχι απλά βρίσκεται απέναντι σ’ όλους όσους δεν την ανέχονται και επιθυμούν να την περιορίσουν (για εξαφάνιση  ρεαλιστικό είναι να μην  βάλουμε τόσο  υπερβολικά ψηλά τον πήχη δεδομένων των πολιτικών , κοινωνικών και ψυχικών συνθηκών που έχουν  εξαιρετικά δυνατό παρελθόν, παρόν και, εκτός ευπρόσδεκτου πλην όμως λίαν απίθανου απροόπτου , μέλλον) αλλά και παίρνει νέα …δικαιολογητικά και καινούργιο φύλλο πορείας για να δράσει ως  αναγκαίο κακό.
Με  αυτή την ανάλωση στις  ένθεν και ένθεν καταγγελίες «εγώ παίζω άμυνα  εσύ παίζεις επίθεση» και τα σχετικά, το παιχνίδι είναι και γνωστό και κυρίως βαρετό για όλους εμάς τους στο ίδιο έργο θεατές που έχουμε κάθε δικαίωμα από την πλευρά μας να απαντήσουμε νισάφι πια.
Και ενώ, για να χρησιμοποιήσω το κατά τη γνώμη μου λίαν ταιριαστό στον τόπο και τον χρόνο σλόγκαν κορυφαίας εταιρείας αθλητικών ειδών  μάλλον αναπόδραστα «there will be haters» και εν μέσω μίσους και αλληλοσπαραγμού ( πολλοί αν όχι ο καθένας  και από τις δύο πλευρές γνωρίζουν (ει) το προς τι)  το θέμα είναι ότι αυτή η κλιμάκωση του ψυχρού (ή για να ακριβολογούμε λίαν θερμού) πολέμου μεταξύ των δύο αιωνίων βγάζει θριαμβευτές τους … «πολεμοχαρείς και τους εμπόρους όπλων».  Που έχουν παρεισφρήσει στις τάξεις και του ποδοσφαίρου  για να  κάνουν χρυσές δουλειές,   να αποκτήσουν δυνατό πελατολόγιο , εύκολα θύματα και νέα μέλη.
Και  όταν το «οδόντα αντί οδόντος» είναι το κυρίαρχο σύνθημα που βγαίνει από τη στάση και των δύο τότε το μόνο που μπορεί να προβλέψει κανείς είναι νέα θύματα  με πρώτο και μεγαλύτερο το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο.  Όμως έτσι το μεγάλο μαγαζί (για να ακριβολογούμε τηρουμένων των αναλογιών, το  super …market) στον αθλητισμό της χώρας μας μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο μαγαζάκι του τρόμου και της ντροπής. Και εδώ  μπορεί εύκολα να δει κανείς ότι αμφότεροι οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι γνωρίζουν με τη στάση τους περίτρανη ήττα.
Για όλους αυτούς τους λόγους και όχι μόνον ειρήνη υμίν και ημίν.  Αμήν (και πότε).