Ο Αναστασίου τα είπε όλα

Και αν μέχρι  εκείνη τη στιγμή είχα μία δυνατή θετική γνώμη για αυτόν τον άνθρωπο κόσμημα για  το ελληνικό ποδόσφαιρο πλέον θεωρώ ότι επιβάλλεται να τον τοποθετήσουμε ακόμα πιο ψηλά.

Είχα την χαρά να τον γνωρίσω πριν περίπου 15 χρόνια όταν ακόμα ήταν ένας εξαιρετικός εκπρόσωπος της χώρας μας σε Ολλανδία και Βέλγιο όπου το ήθος του βρήκε χώρο να μεστώσει και να δημιουργήσει μία ευρωπαϊκή νοοτροπία που εκείνη την εποχή ιδιαίτερα ήταν επί πατρίου εδάφους σταγόνα στον ωκεανό για το  δημοφιλέστερο των σπορ.

Και  εν έτει 2015 με τον πλέον θαρραλέο  τρόπο και απόλυτα δικαιολογημένα είπε αυτά που ελάχιστοι ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται έχουν πολλά προς το καλύτερο αλλάξει σ’ αυτή την ευλογημένη για πολλούς και συνήθως πολύ …παλιούς (διάβαζε αρχαίους) λόγους γωνιά του πλανήτη,  θα τολμούσαν να ξεστομίσουν.

Μίλησε για ντροπή, γιατί απλά  περί αυτού επρόκειτο. Περί αίσχους  και τεράστιου θα προσέθετα ανεπιφύλακτα. Τίποτα λιγότερο. Και  έβαλε στη θέση τους  αυτούς τους  δυστυχώς ουκ ολίγους που θεωρούν ότι είναι υπεράνω όλων και με το έτσι θέλω, τη συμπεριφορά ζούγκλας,  μπορούν να «εκπροσωπήσουν» μία ομάδα. Τους είπε, και σ’ όλους εμάς,  ότι η ανοχή απέναντι τους δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί συνεπάγεται συνενοχή την οποία ο τεχνικός του Παναθηναϊκού έχει την μεγάλη μαγκιά  να αποτάξει.

Και  εκείνοι που παίζουν με τον κόπο και τον ιδρώτα του Έλληνα τεχνικού και των παικτών του όχι απλά δεν έχουν το  δικαίωμα να το κάνουν αλλά και πρέπει να  εξοστρακιστούν από κάθε  μέτωπο που συνθέτουν υγιείς φίλαθλοι και πραγματικοί φίλοι της ομάδας.

Ο Παναθηναϊκός έδωσε ως ομάδα μία μεγάλη μάχη και την κέρδισε πανάξια.  Αλλά αυτοί που έκαναν  όλα εκείνα τα δολοφονικά αίσχη σε βάρος όχι μόνον του αιώνιου αντιπάλου και των παικτών του, το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό της χώρας , για το οποίο προφανώς και δεν δίνουν ασφαλώς δεκάρα τσακιστή, αλλά και  της ίδιας της ομάδας την οποία υποτίθεται λατρεύουν και πασχίζουν για το καλό της (εδώ όχι μόνον γελάνε αλλά και κλαίνε)   είναι χρέος μας να στιγματιστούν δίχως το παραμικρό ίχνος δικαιολογίας. Είναι υποχρέωση  των εντεταλμένων οργάνων  να πράξουν τα δέοντα.

Και όσοι έχουν σύνεση, αθλητικά και ανθρώπινα ιδεώδη και αρχές μόνον οργή και αποστροφή μπορεί να έχουν απέναντι τους.

Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με την τύχη της ομάδας τους άραγε; Είναι πίστη αυτή σε μία ομάδα όταν σε τελευταία ανάλυση εκείνη που βάζεις στο στόχο με την θηριωδία σου είναι η ίδια η μεγάλη σου υποτίθεται αγάπη; Ο Παναθηναϊκός , παίρνοντας την σκυτάλη από τον ΠΑΟΚ, έχει κάνει ένα τεράστιο άλμα για να αποκτήσει η Super League  την μόνιμα απούσα τα προηγούμενα χρόνια πραγματική μάχη για τον τίτλο. Αλλά η συμπεριφορά αυτών των βαρβάρων βάζει σε μεγάλο κίνδυνο την …ακεραιότητα της έδρας του. Αποτελεί εφιαλτική πισώπλατη μαχαιριά και υποχρεώνει την ομάδα στο να περάσει έναν σκόπελο αγωνίας για το τι συνέπειες μπορεί να επιφέρει  στο «τριφύλλι».

Ουδείς αναμφίβολα τους έχει δώσει δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Και ο Γιάννης Αναστασίου ξεστόμισε αυτές τις φράσεις  δίχως την παραμικρή αναστολή όπως έπρεπε να ειπωθούν αμέσως μετά το τέλος της σπουδαίας νίκης της ομάδας του.