Η δικαιοσύνη υπερέχει του νόμου, το ροζ φύλλο οποιασδήποτε … δικογραφίας

Και τούτο γιατί  επί της ουσίας δίνει  σε μία δικογραφία μεγαλύτερο ειδικό  βάρος σ’ ένα αθλητικό γεγονός από το ροζ φύλλο  του αγώνα.  Καθιστά σημαντικότερο το γράμμα του νόμου  από την  υπέρτατη κοινωνική αξία  (και αρετή σύμφωνα με τον Αριστοτέλη) που ακούει στο όνομα δικαιοσύνη που αυτός  (ο νόμος) καλείται να  προασπίσει και να εξασφαλίσει.
Ομολογώ ότι ήμουν από εκείνους (τους πολλούς και μάλλον … περισσότερους) που εξεπλάγησαν από αυτή τη δικαστική ετυμηγορία. Πείτε με αφελή (ή αν προτιμάτε  και χειρότερα)  όμως ουδέποτε φανταζόμουν  ότι θα μπορούσε να  βγει μία τέτοια απόφαση. Και ακόμα και πολύ καιρό μετά την έκρηξη της εν λόγω βόμβας στα θεμέλια ενός από τα κορυφαία κομμάτια του ελληνικού αθλητισμού,  και κρατώντας απόσταση  σκόπιμα (επειδή δεν ενστερνίζομαι τις εν βρασμώ ψυχής αντιδράσεις)  όλο αυτό το διάστημα, από την δικαιολογημένα  μακρά «φιλολογία» επί του θέματος , όχι μόνον δεν βλέπω λόγο να διαφοροποιήσω την  στάση μου σ’ ότι αφορά στην «υποδοχή» της , αλλά και με το  οδυνηρό αυτό σήριαλ να είναι  στο τελικό του επεισόδιο είμαι ,  περισσότερο από ποτέ , πεπεισμένος για  το κακό που έχει γίνει για να φθάσουμε ως εδώ.
Το που και πως μπορεί να  ανακαλύψει κανείς ότι συνίσταται δικαίωμα προσβολής και   ανατροπής ενός  εντός αγωνιστικών χώρων  καθαρού πέρα για πέρα αποτελέσματος ομολογώ ότι αδυνατώ να  κατανοήσω.  Και  γυρίζοντας την πλάτη στα νομικά ελλείμματα  που ουκ ολίγοι εντοπίζουν σ’ αυτή την απόφαση πιστεύω πως οφείλω να  παραμείνω ακλόνητος πίσω από την ουσία της υπόθεσης.  Και να ταχθώ στο πλευρό εκείνων που εκτιμούν πως η απόφαση  αποτελεί μαχαιριά  σε βάρος του σπορ για το καλό του οποίου υποτίθεται πως φροντίζει ο νόμος πάνω στον οποίο στηρίχθηκε αυτή η πολύκροτη υπόθεση.
Η οποία δημιουργεί ένα δεδικασμένο  λαιμητόμο για το   μπάσκετ το οποίο ο νόμος έχει ως αποστολή να στηρίξει εκτός γραμμών του γηπέδου. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα  όμως έρχεται με βάση αυτόν η απόφαση να γκρεμίσει όσα γίνονται  εντός ορίων τους. Να εξαφανίσει τον ιδρώτα και την προσπάθεια των αθλητών. Να βάλει στο … παιχνίδι όχι απλά δυνατά αλλά σε θέση τελικού πρωταγωνιστή  έναν εξωαγωνιστικό παράγοντα. Αν αυτή είναι υπεράσπιση  του αθλητισμού και εν προκειμένω του μπάσκετ παραδέχομαι πως δεν μπορώ να την διακρίνω ούτε καν ως ...υποψία.
Και  θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να θυμούνται ότι άλλο νόμος και  συχνά άλλο, πολύ σπουδαιότερο, δικαιοσύνη. Και ο ρόλος του δικαστή είναι να φροντίσει πρώτα και πάνω απ’ όλα  για αυτή την τεράστια, επαναλαμβάνω, κοινωνική αξία. Και αυτή  την αρετή της πολιτείας καλείται ο εντεταλμένος δικαστής του ΑΣΕΑΔ έστω την ύστατη  στιγμή να  προτάξει και διαφυλάξει.
Αν όμως αυτό που κάνουν μέσα στο γήπεδο οι αθλητές υπό τις οδηγίες των προπονητών τους δεν έχει , με ανάλογες  «δίκες»,  ουδεμία σημασία τότε  είμαι βέβαιος πως οι ίδιοι  οι  πρεσβευτές του σπορ θα νιώσουν,  αν όχι θα πουν επίσης,  πως είναι  προτιμότερο να   αναζητήσουν αλλού  τόπο και χώρο «ύπαρξης» και δράσης. Και να αφήσουν  δικηγόρους και δικαστές να πάρουν τη θέση τους γιατί εν τέλει αυτοί  έχουν τον αποφασιστικό λόγο ότι κι αν έχει γίνει στο γήπεδο.
Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως ο αθλητισμός  αλλά και η δικαιοσύνη  είναι  προκαταβολικά οι ηττημένοι.  Και  είναι εξασφαλισμένη πριν καν  γίνει το τζάμπολ  η νίκη  για τους νομικούς και τα …χαρτιά.