Αυτά δεν γίνονται και… δεν χάνονται!

Αυτό που έγινε στη Νέα Σμύρνη πραγματικά… δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα ο καθένας διαλέγει και παίρνει πως θα το κρίνει. Δεν ήθελε η ριμάδα; Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Πετάξαμε ένα ημίχρονο κλπ; Δημοκρατία υπάρχει άλλωστε…

Η ουσία είναι πως με αυτά και με τα άλλα ο Παναθηναϊκός έχασε υπερπολύτιμο έδαφος από την κορυφή και από την μάχη για τη διεκδίκηση του τίτλου. Και το έχασε σε ένα ΔΙΚΟ ΤΟΥ ματς, το οποίο ουδεμία σχέση είχε με τις υπόλοιπες πρόσφατες απώλειες σε Τρίπολη, Ξάνθη και Γιάννινα, όπου δεν τα ‘παιξες τα παιχνίδια.

Πραγματικά δεν έχω κάτσει να μετρήσω αναλυτικά τις κλασικές ευκαιρίες που χάθηκαν στο τελευταίο μισάωρο. Δεν… αντέχεται κιόλας. Την ευκαιρία να κάνεις την πιο καρυδάτη σου ανατροπή (καλύτερη και από του πρώτου γύρου γιατί υπό κανονικές συνθήκες θα το πήγαινες και 1-4) την κλότσησες ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ.

Λίγο δε έλειψε ο Μάνταλος να σου πάρει και το βαθμό. Το ανύπαρκτο πέναλτι που έδωσε και έπιασε παλικαρίσια ο Στιλ είναι από αυτά που σου παίρνουν τη σφυρίχτρα για κανένα χρόνο, αν όχι για πάντα. Στο πεντακάθαρο ελληνικό πρωτάθλημα θα τον… ανταμείψουν κιόλας. Αλλά λες και δεν τον ξέρουμε τον Μάνταλο. Από το πρώτο λεπτό είχε στείλει το μήνυμα όταν έκοψαν στη μέση τον Πέτριτς και «ξέχασε» να δείξει κάρτα.   

Βάσει της εικόνας του ματς φάνηκε ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να το έχει καθαρίσει και νωρίτερα αντί να τρέχει και εν τέλει να μη φτάνει. Από την άλλη ωστόσο αναρωτιέμαι ΠΟΣΕΣ ακόμη φάσεις θα έπρεπε να κάνεις για να πάρεις το ματς; Διότι αυτές που δημιούργησες (έπρεπε να) ήταν υπεραρκετές, άσχετα αν δεν μπορούσες να τη βάλεις με τίποτα μέσα.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε επιφυλακτικά προσπαθώντας να ελέγξει τον ρυθμό και θεωρητικά δεν είχε πρόβλημα. Κι όμως βρέθηκε από το πουθενά πίσω στο σκορ με ένα απίθανο γκολ και εκεί άρχισαν τα ζόρια. Είναι τραγική ειρωνεία στο διάστημα αυτό να κάνει τσαφ ο καλύτερος επιθετικός στο πρωτάθλημα και να βάζει ο Μπουμάλ αυτό το γκολ. Που φυσικά και είναι γκολάρα, αλλά άλλες εκατό φορές να το επιχειρήσει, δίχτυα δεν θα βρει.   

Το τελευταίο μισάωρο του Παναθηναϊκού ήταν καλύτερο και από το πρώτο με τον Εργοτέλη αλλά τέτοια αυτοχειρία είχε χρόνια να γίνει. Μιλάμε ότι ΚΑΘΕ επίθεση γινόταν φάση και μάλιστα καλή. Αυτά που χάθηκαν πραγματικά δεν υπάρχουν και κάποια στιγμή πολλοί θα σκέφτηκαν μήπως θα ήταν καλύτερα να το χάσεις με κάτω τα χέρια το ματς από αυτό το βασανιστήριο.

Με αυτά και με αυτά πάντως ο Παναθηναϊκός πέταξε άλλους δύο πολύτιμους πόντους. Η ουσία είναι ότι σε άλλο ένα κομβικό εκτός έδρας παιχνίδι έφυγες με σκυμμένο το κεφάλι και αυτό δεν αλλάζει. Ότι γράφει δεν ξεγράφει. Όπως επίσης γίνεται σαφές ότι στο μέλλον οι ευκαιρίες θα είναι πια πολύ λιγότερες. Αυτά για σήμερα…