Προσοχή στο … καμένο δάσος

Είχα αποφασίσει να ρίξω όλο το βλέμμα μου στην παλικαρίσια,  από πολλά και λίαν ενδιαφέροντα θεωρώ …νοήματα συνοδευόμενη, νίκη του ΠΑΟΚ και να αφήσω κατά μέρος , σε ρόλο κομπάρσου όπως πιστεύω πως άξιζε,  τα όσα επίμαχα συνέβησαν στο πρώτο μέρος του αγώνα με την Καλλονή στον «Ταρλά» το βράδυ της περασμένης Τετάρτης .
Αλλά δεν μου επιτρέπεται δυστυχώς όσο …ποντιακό (τιμή μου και καμάρι μου ασφαλώς) κι αν είναι το κεφάλι μου. Σαν δίνεις συνέχεια ,με τις όποιες κατά τη γνώμη σου βάσιμες αιτιολογίες  διαθέτεις, στην κάτι παραπάνω από … μουρμούρα , τότε  μέσα από αυτή την αντίδραση- εμμονή  υποβαθμίζεις κατά την ταπεινή μου γνώμη το ίδιο σου (της ομάδας για να ακριβολογούμε) το κατόρθωμα.
Μπορεί κανείς να πει ότι ο ΠΑΟΚ και ο μεγαλομέτοχος Ιβάν Σαββίδης με τις απειλές για αποχώρηση βλέπουν το δάσος και όχι την … όαση μίας αθλητικής επιτυχίας με πολλαπλή,  επαναλαμβάνω και ας γίνομαι κουραστικός,  σημασία.  Όταν όμως το δάσος για το οποίο συζητάμε είναι , και κατά την  δεδηλωμένη θέση του ίδιου του επιχειρηματία και πολλών άλλων στο «δικέφαλο» στρατόπεδο (που δεν είναι το μόνο φυσικά σ’ αυτού του είδους την καταδικαστική ετυμηγορία)  … καμένο κάποιοι  πιστεύουν πως πρέπει να ξεκινήσουν , δυναμικά και γρήγορα (ή ,για να θυμηθούμε το …παπανδρεϊκό, «εδώ και τώρα»)  την αναδάσωση.
Πιθανόν να έχουν δίκαιο και ένα σωρό λόγους σοβαρούς, για εκείνους και πολλούς άλλους ακόμα, για την ανταρσία και την επανάσταση που θα φέρει την πολυπόθητη για πολλούς αλλαγή. Αλλά αυτός είναι ένας τρόπος να δεις τα πράγματα. Ένας άλλος είναι να δείξεις στον… εχθρό ότι όχι απλά δεν τον φοβάσαι και  σκέπτεσαι να τραπείς σε φυγή αλλά και είσαι εκεί για να τον αντιμετωπίσεις και να τον νικήσεις.
Μ’ άλλα λόγια  ο ΠΑΟΚ αποδεικνύει ότι είναι νικητής  αλλά πιστεύει ότι είναι τότε (τώρα) καλύτερο να (ή να απειλήσει πως θα) αποχωρήσει από τη μάχη. Δικαίωμα του όποιος έχει αυτή την πεποίθηση  η οποία είναι αναμφίβολα  λιγότερο αμφισβητήσιμη από εκείνη του να το κάνει ενώ είναι κάτω (όπως πήγε να γίνει  στο λεπτό της τρέλας  στο πρώτο μέρος του αγώνα στο νησί της Σαπφώ). Το να προχωρήσεις σε ρηξικέλευθες αποφάσεις και ενέργειες είναι τολμηρό και  πολλές φορές αποτελεσματικό αλλά ταυτόχρονα κρύβει και κινδύνους να χάσεις ένα παιχνίδι που μπορείς απλά να κερδίσεις.  Όπως λέει και ο λατρεμένος Van Morrison «για να νικήσεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να χάσεις ορισμένες φορές και να ανοίξεις ορισμένα σου χαρτιά»
Φυσικά και δεν μπορείς να τους έχεις όλους ικανοποιημένους. Λογικό είναι να θέλεις να γίνει κάτι σ’ ένα μέτωπο που θεωρείς (εσύ και ουκ ολίγοι ακόμα) ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Ούτε να περιμένεις τη λύση να πέσει από μόνη ως μάννα εξ ουρανού.
 Όμως είναι άραγε μονόδρομος το να γυρίσεις την πλάτη στο «κακό»; Ή   υπάρχει πάντα η δυνατότητα να το πολεμήσεις  στα ίσια και με κάθε κοινώς αποδεκτό τρόπο;
Αυτό είναι ένα ερώτημα για το οποίο οι άνθρωποι του «δικεφάλου», και όσοι πιστεύουν σ’ ανάλογη τακτική,  οφείλουν να σκεφτούν βαθιά πριν απαντήσουν. Διότι βαστούν και το μαχαίρι και το καρπούζι  και υπάρχουν βάσιμοι κίνδυνοι να γίνει ζημιά και στα δύο. Πολλές φορές πας για μαλλί  και  βγαίνεις κουρεμένος και αυτού του είδους σκέψεις πριν γίνουν αποφάσεις  και το σημαντικότερο υλοποιηθούν απαιτούν πολύ κόπο και τρόπο.