Αρκετά «γιατί» στην ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας» χρήζουν απάντησης

Τα νέα ήθη και έθιμα  που έχει το αποκτήσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο   την τελευταία εξαετία, και θέλουν το Champions League να  έχει εκτοπίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, σ’ ότι αφορά στις …αξίες εκείνων που λαμβάνουν μέρος στο εν λόγω «δημοψήφισμα» της διεθνούς ομοσπονδίας του δημοφιλέστερου των σπορ , έδωσαν δυναμικό «παρών» εφέτος με την υπερψήφιση του Κριστιάνο Ρονάλντο στη μάχη για τον  τίτλο του κορυφαίου των ποδοσφαιριστών στον πλανήτη.  Αν και σ’ ότι αφορά σ’ εκείνον του προπονητή υποχώρησαν μπροστά στη δύναμη της …παράδοσης με τον θρίαμβο του Γιοκίμ Λεβ.
Για τους 181 ομοσπονδιακούς τεχνικούς και τους ισάριθμους εκπροσώπους των ΜΜΕ καθώς και  τους 182 αρχηγούς εθνικών ομάδων  σε κάθε γωνιά του πλανήτη  ο Πορτογάλος πρωταθλητής πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου, θριαμβευτής στο  Σούπερ Καπ της «Γηραιάς Ηπείρου»  και κυπελλούχος Ισπανίας με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης  και ασταμάτητος γκολτζής σχεδόν σ’ όλα τα μέτωπα στη χρονιά που αποχαιρετήσαμε πριν από λίγες εβδομάδες  άξιζε το σημαντικότερο ατομικό έπαθλο στο διεθνές ποδόσφαιρο.
Ενώ την ίδια ώρα ο τεχνικός της «βασίλισσας» Κάρλο Αντσελότι που στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο των Μαδριλένων την έφερε στο προαναφερθέν καρέ των τίτλων και την πρώτη θέση της εφετινής La Liga δεν ... δικαιούταν το αντίστοιχο για τον καλύτερο προπονητή της περασμένης χρονιάς.
Και ο μεν CR7 που ήταν ωσεί παρών στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού του πλανήτη , το Μουντιάλ της Βραζιλίας, συγκέντρωσε το 37,66% των ψήφων στην «κατηγορία» του  και νίκησε με υπερδιπλάσια συγκομιδή από εκείνη του μεγάλου του αντιζήλου Λιονέλ Μέσι, ο δε Ιταλός τεχνικός  πήρε μόνον 22,6% έναντι 36,23% του θριαμβευτή τεχνικού της Γερμανίας.  Που νίκησε  σε μία μεγάλη μάχη και τον Ντιέγκο Σιμεόνε ο οποίος οδήγησε την Ατλέτικο Μαδρίτης στην κατάκτηση τόσο του πρωταθλήματος όσο και του Σούπερ Καπ Ισπανίας αλλά και στον τελικό του Champions League (όπου όλοι θυμόμαστε πως χάθηκε η υπέρτατη σε συλλογικό επίπεδο κούπα).
Και έτσι για 2η σερί χρονιά το στρατόπεδο της Μπάγερν  μπορεί να αισθάνεται δίκαια ότι υπάρχει στις τάξεις του ένας μεγάλος αδικημένος. Όπως  το 2013 ο Φρανκ Ριμπερί έτσι και  στην παρούσα έκδοση του επάθλου ο Μάνουελ Νόιερ έκανε τόσα και τέτοια (όχι  μόνον πρωταθλητής κόσμου και σε μεγάλο βαθμό ανίκητος  στη διοργάνωση με τη φανέλα της Γερμανίας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, και νταμπλούχος στην πατρίδα του με τους Βαυαρούς αλλά και ρέκορντμαν όλων των εποχών σε παθητικό τερμάτων στα μισά της Μπουντεσλίγκα καθώς και απολαυστικός …λίμπερο σ’ όλη τη διαδρομή της χρονιάς που έφυγε) για να είναι σοβαρότατος διεκδικητής του επάθλου.
Αλλά οι ψηφίσαντες , στην πλειοψηφία τους, όχι άπαντες γιατί υπήρχαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις μεταξύ των οποίων, χάρηκα ειλικρινά, ήταν και αυτή του καλού συναδέλφου Μάνου Σταραμόπουλου, προτίμησαν να σταθούν πεισματικά πιστοί στη …μόδα που θέλει τους Ρονάλντο και Μέσι να μονοπωλούν  εδώ και χρόνια το βραβείο που από το 2010 έχει περιέλθει υπό την σκέπη της FIFA.
Και όπως το περασμένο καλοκαίρι  στην κορυφαία γιορτή της μπάλας στα γήπεδα της χώρας της σάμπα όταν η επιλογή του Αργεντινού άσου της Μπαρτσελόνα  ως κορυφαίου της διοργάνωσης δικαιολογημένα αμφισβητήθηκε, έτσι και αυτή τη φορά  η στέψη του Πορτογάλου έχει ουκ ολίγες ενστάσεις.
Χωρίς κανείς να μπορεί να εκφράσει αμφιβολίες για την κλάση του (ή της Λατινοαμερικανικής του …Νέμεσις  σ’ ότι αφορά τη δική του παρελθούσα επιτυχία) την ίδια στιγμή τίθεται επί τάπητος  το ερώτημα «γιατί τα  61 του γκολ (τα περισσότερα εκ των οποίων  όμως όχι σε κομβικά ματς με εξαίρεση τις αναμετρήσεις με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο κύπελλο Ισπανίας)  έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την τεράστια συμβολή ενός ποδοσφαιριστή σε όλες τις επιτυχίες των ομάδων του σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο»; Και γιατί άραγε οι επιθετικοί είναι σημαντικότεροι από τους γκολκίπερ σε μία ομάδα. Αυτός είναι ένας  επιπλέον… προβληματισμός που σηκώνει πολύ συζήτηση.  Και σίγουρα  η  βάσιμη κατηγορηματική απάντηση είναι μάλλον απίθανη προοπτική.
Το βέβαιο είναι ότι τα κατορθώματα του Νόιερ άξιζαν πολύ περισσότερο από το μόλις 15.72% των ψήφων. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη  θα ήταν  μάλιστα δίκαιο να γίνει ο μόλις 2ος γκολκίπερ μετά τον μυθικό Σοβιετικό Λεβ Γιασίν το 1963 που θα αγκάλιαζε αυτό το σπουδαίο ατομικό βραβείο. Όμως οι ομοϊδεάτες μου (και φυσικά όχι μόνον) ήσαν  τελικά  μία μικρή μειοψηφία (μόλις 85 τον έβαλαν στην πρώτη θέση ενώ 303 τον θριαμβευτή) στο …εκλογικό σώμα της FIFA. Τα κριτήρια αρκετών μελών του οποίου ας μου επιτραπεί να έχω το δικαίωμα να αμφισβητώ.