Το αίσχος δεν νίκησε τον Διαμαντίδη

Είναι χρόνια τώρα που με συνοδεύει αυτή η προκατάληψη–πεποίθηση ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι η επιτομή του αθλητή . Ιδιότητα που προσφέρει η αθλητική ποιότητα συνοδευόμενη από την σπουδαία προσωπικότητα. Συνδυασμός ο οποίος αποτελεί τον κατά την ταπεινή του γνώμη καταλύτη …ιδανικότητας για έναν εκπρόσωπο των σπορ.

Και ο κορυφαίος Έλληνας γκαρντ (και όχι μόνον θα πουν οι ειδικοί που έχουν στη διάθεση τους ένα σωρό αδιάσειστες αποδείξεις για το της ετυμηγορίας τους δίκαιον) διαθέτει εν αφθονία αμφότερα τα υλικά του μεγαλείου τα οποία έκαναν την εμφάνιση τους και αυτό το βράδυ σ’ ένα αιώνιο ντέρμπι που είχε, αν όχι όλα, τα περισσότερα από τα συστατικά τα οποία χαρακτηρίζουν ματς τέτοιου βεληνεκούς και ενίοτε (δυστυχώς όχι και τόσο σπάνια) τα αμαυρώνουν.

Εν μέσω κλίματος μίσους και αίσχους από την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού (ανάμεσα τους και μία αρκετών δεκαετιών (θα αποφύγω τον τίτλο κυρία γιατί θα αποτελούσε η χρήση του προσβολή της έννοιας )γυναίκα και μάλιστα μητέρα με τον αντίθετα από εκείνη πολύ κόσμιο και …άτυχο να έχει τέτοιο γονέα, μαθητή δημοτικού γιό της, ο 34χρονος αθλητής έδειξε ότι είναι ξεχωριστός.

Μέσα στον οχετό σε βάρος του (αργότερα στο στόχαστρο μπήκε, αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, και ο ενοχλητικός λόγω …ευστοχίας του Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ενώ και όλες γενικώς οι μητέρες των «πρασίνων» σηλλήβδην έτυχαν ανάλογης αισχρής πλην όμως διόλου σπάνιας δυστυχώς στα περισσότερα -αν όχι όλα- γήπεδα της χώρας αντιμετώπισης)και κατά του ιερού συμβόλου ζωής που ακούει στον τίτλο μητέρα στάθηκε περήφανος και δυνατός. Έτσι όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε. Και εμείς που τον θαυμάζουμε για τα όσα μέχρι σήμερα πράξει για το σπορ του (και το αθλητικό του όνομα φυσικά) νιώσαμε ξανά το δέος εκείνο που λίγοι μπορεί να σου προκαλέσουν.

Ήταν ένα περήφανο λιοντάρι που ακόμα και αν τα νύχια του δεν ήταν τόσο κοφτερά όσο άλλες φορές με ψηλά το κεφάλι έμπαινε στη μάχη για να βοηθήσει την ομάδα του να βγει από το τούνελ στο οποίο βρέθηκε μετά το μπλακ-άουτ στην αρχή του 3^ου δεκαλέπτου.

Ήταν όχι ένας απλός μαχητής αλλά ο ηγέτης που γνωρίζουμε όλοι. Ο αθλητής που παλεύει για την ομάδα αδιαφορώντας για τις σε βάρος του αναμφίβολα προσβλητικές για το μπάσκετ και τον αθλητισμό της χώρας γενικότερα ύβρεις του κοινού που θέλησε να πλήξει τον παίκτη-σύμβολο της αντίπαλης ομάδας για να αποκτήσει ένα επιπλέον όπλο.

Ο Ολυμπιακός τελικά νίκησε, όχι όμως χάρη σ’ αυτή την συμπεριφορά ντροπής από τους όσους , και επαναλαμβάνω ότι ήταν οι περισσότεροι, φίλους του συμμετείχαν στη χορωδία όνειδος. Γιατί η ομάδα τους μπορεί να υπερίσχυσε στα σημεία του νταμπλούχου Ελλάδας αλλά σε καμία περίπτωση μεταξύ των ηττημένων της βραδιάς ήταν και ο μακριά από τον καλό του εαυτό Δημήτρης Διαμαντίδης.

Τουναντίον ήταν σ’ ότι αφορά το συγκεκριμένο επιμέρους μέτωπο ΜΕΓΑΣ ΝΙΚΗΤΗΣ. Και όσοι έχουμε την υπέρ του προκατάληψη , (και αισθάνομαι όχι μόνον εμείς αλλά και οι ουκ ολίγοι επίσης …ουδέτεροι) αποκτήσαμε νέες αιτίες ενίσχυσης της.

Άβε 3D. Προκατειλημμένοι και μη σε χαιρετούν και νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση απέναντι σου.