Πηγή έμπνευσης και ευλογία ο Αμπιντάλ
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν υποστηρίζει η λαϊκή ρήση και στην περίπτωση του Ερίκ Αμπιντάλ η τιμή που έκανε στο ελληνικό ποδόσφαιρο να είναι, ομολογουμένως για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, κομμάτι του, τελείωσε αντάξια ενός ποδοσφαιριστή – ανθρώπου σπουδαίου σ’ αμφότερες τις «ιδιότητες».
Στα 35 του χρόνια ο μεγάλος Γάλλος διεθνής αμυντικός έκρινε ότι ήρθε η ώρα να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και το γεγονός ότι το αντίο του ήρθε επί πατρίου μας εδάφους σίγουρα ήταν μία επιπλέον ευλογία για το με ουκ ολίγες πληγές και αμαρτίες και στην Ελλάδα δημοφιλέστερο των σπορ.
Αυτή η σπουδαία προσωπικότητα της μπάλας πέρασε, πρόσφερε και φεύγει με τη εν Ελλάδι διαδρομή του μόλις τα μισά της αγωνιστικής περιόδου, αλλά ακόμα και έτσι δεν θα πρέπει παρά να αισθανόμαστε ευτυχείς που ήταν εδώ. Έστω και τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Και οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν στο «Ταρλά» το βράδυ του περασμένου Σαββάτου είναι δείγμα της σημασίας που είχε αυτό το «παρών» του στο ποδόσφαιρο της χώρας.
Γιατί το μεγαλείο του είναι τόσο και τέτοιο που δεν χρειάζεται ιδιαίτερος χρόνος για να προφέρει σ' αυτό αρετές και εικόνες τόσο πρωτόγνωρες όσο και ασφαλώς βάλσαμο.
Μερσί μεσιέ Αμπιντάλ. Η παρουσία σου ήταν κάτι που ευτυχώς είχαμε την τεράστια χαρά και μεγάλη τύχη να εμπλουτίσει την σε μεγάλο βαθμό ποδοσφαιρική μας …ψωροκώσταινα. Έστω για πολύ λίγο. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως , βεβαίως πως ουκ εν τω πολλώ το ευ. Καλή συνέχεια στον επόμενο κύκλο της ζωής σου. Την αξίζεις όσο λίγοι. Και είθε η ελληνική «κληρονομιά» σου να παραμείνει εσαεί αντάξια σου.