Ο τρόπος που έχασες πονάει περισσότερο

Και οι ήττες μέσα στο πρόγραμμα είναι. Αλλά όχι έτσι. Όχι με τα χέρια κάτω. Σαν αυτή της Ξάνθης δηλαδή. Ένα σκληρό χαστούκι που «επανέφερε» τους πάντες. Γιατί είναι φορές που ο τρόπος πονάει περισσότερο και από το ίδιο το αποτέλεσμα.

Λίγο πριν τη σέντρα βγήκε η άσχημη είδησης της απώλειας του Μπεργκ. Ο Σουηδός έμεινε στο ξενοδοχείο, δεν μπορούσε καν να κατέβει στο γήπεδο. Ε μήπως κατέβηκε η υπόλοιπη ομάδα; Απούσα ήταν από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, άσχετα αν η απουσία του Μάρκους ήταν από μόνη της τεράστια.

Έχοντας στα χέρια του ένα ακόμη δώρο από την ήττα του ΠΑΟΚ στα Γιάννινα, αλλά και την εδώ και καιρό κάκιστη εικόνα του Ολυμπιακού ο Παναθηναϊκός βγήκε στο γήπεδο εντελώς απροετοίμαστος για να δείξει ότι αρπάζει την ευκαιρία και γίνεται αφεντικό. Με λάθος νοοτροπία.

Ο τρόπος με τον οποίο δέχτηκε η ομάδα τα γκολ είναι ενδεικτικός της συγκέντρωσης που (δεν) υπήρχε, όπως επίσης και η μη αντίδραση σε κομβικά σημεία του ματς, εκεί όπου έδειχνες να το ‘χεις παρατήσει εντελώς.

Κλασικό παράδειγμα το δεύτερο γκολ, χωρίς να πάνε πίσω τα υπόλοιπα. Δέκα παίκτες με πράσινα βλέπουν τον Στιλ να βουτάει και να διώχνει σαν τρελός και τελικά το γκολ να μπαίνει με την… τέταρτη δίχως κανείς να πλησιάσει να απομακρύνει τη μπάλα, να βάλει έστω μια κόντρα!

Χάθηκε λοιπόν άλλη μια μεγάλη ευκαιρία. Ότι θα έρθουν κι άλλες μοιάζει πολύ πιθανό με βάση την εικόνα όλων των πρωτοπόρων. Το ζήτημα είναι αν θα τις εκμεταλλευτείς και δεν θα είσαι ΞΑΝΑ απών στα κρίσιμα ραντεβού. Έγινε και στην Τρίπολη, έγινε και τώρα, καλό θα ήταν να μην συμβεί και πάλι.

Τέλος, δυο λόγια για τον κόσμο. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται νικητές και κάθε λόγο επίσης να τρελαίνονται με αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους από το πέταλο στην Ξάνθη. Πέμπτη βράδυ στην παγωμένη Θράκη και οι πράσινοι εξάντλησαν για… πλάκα τα 1200 εισιτήρια τους ενώ χρειάστηκαν κι άλλα. Τα Πηγάδια έγιναν στην κυριολεξία Λεωφόρος, η στήριξη ήταν απίστευτη, αλλά η πίκρα ακόμη μεγαλύτερη. Κρίμα γι’ αυτό τον κόσμο. Το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει…