Όταν οι άλλοι σταματούν…

Ωραιά βραδιά στη Λεωφόρο. Με μπαλάρα και γκολ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Γιατί έτσι πρέπει να τα καθαρίζεις αυτά τα ματς. Από νωρίς και με «πολλά». Ασχέτως αν αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Και ωραίο και το σαββατοκύριακο. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και καλύτερο. Ήταν τουλάχιστον διδακτικό. Και δείχνει-έδειξε  πράγματα. Όπως και γενικότερα το τελευταίο δίμηνο.

Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι μακράν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Το αν θα πάρει το πρωτάθλημα είναι μια άλλη ιστορία. Δεν το παίρνει άλλωστε πάντα ο καλύτερος.

Φέρτε στο μυαλό σας ακόμη και τις φετινές ομορφιές από την πρώτη αγωνιστική και σκεφτείτε πόσο ψηλότερα θα ήταν η ομάδα κι ας έμεινε και τρεις μήνες δίχως το υπερόπλο που λέγεται Μπεργκ. Ας κερδίσει πάντως και στην Ξάνθη και τα ξαναλέμε. Γιατί αυτό το ματς είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Μέχρι το… επόμενο φυσικά.

Την ώρα λοιπόν που ο Ολυμπιακός χρειάζεται 93 λεπτά και τον… Σηφάκη για να κερδίσει τον Λεβαδειακό, που με εξαίρεση τη χρονιά που ο Σόλιντ έγινε σοφότερος τον είχε για πλάκα και τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ γλιτώνει με το τρομερό δοκάρι της Κέρκυρας στο ίδιο λεπτό ο Παναθηναϊκός κάνει την πιο πειστική του εμφάνιση, είναι άνετος και ωραίος και περνάει από παντού.

Το γκολ του Καρέλη με το καλημέρα έδιωξε το άγχος, απελευθέρωσε τους πράσινους, οι οποίοι στη συνέχεια έπαιξαν όμορφο ποδόσφαιρο, έχασαν πολλές ευκαιρίες και χόρτασαν μέχρι εκεί που δεν παίρνει τους περίπου δέκα χιλιάδες οπαδούς τους που βρέθηκαν στη Λεωφόρο και ειδικά στο δεύτερο μέρος έκαναν «πάρτι».

Στα θετικά επίσης και η εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Εδώ που έχουμε φτάσει δεν είναι είδηση απλά ότι η ομάδα δεν δέχτηκε γκολ, αλλά κυρίως ότι δεν έφαγε φάσεις. Μακάρι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια γιατί τα λάθη στα μετόπισθεν μας έχουν πληγώσει φέτος.

Κορυφαίος μακράν ο Πέτριτς. Για μένα δεν αποτελεί καμία έκπληξη η απόδοσή του αυτή. Εδώ και δυο μήνες ο Κροάτης κινείται σε υψηλά επίπεδα και είναι σχεδόν πάντα εκ των κορυφαίων. Από τη στιγμή που ξεπεράστηκαν τα όποια μυϊκά προβλήματα και είναι fit δεν τίθεται άλλο θέμα καθώς μιλάμε για ένα παίκτη με τεράστια ποιότητα.

Και εδώ θα σταθώ σε κάτι που με τρώει και θέλω να το πω καιρό. Και έχει να κάνει με τις κριτικές προς τον συγκεκριμένο παίκτη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησε καλά. Είχε τα «θέματά» του. Και γράφτηκαν τα μύρια όσα. Μέχρι και ότι ψάχνουμε να τον δώσουμε.

Από το ματς με την Αϊντχόβεν στην Ολλανδία και μετά ο Μλάντεν κάνει διαρκώς καλά παιχνίδια. Αν βέβαια διαβάσει κανείς τις κριτικές των αγώνων θα δει ότι μιλάμε για… άλλα ματς. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όταν έναν παίκτη τον έχεις βγάλει στη σέντρα, δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς (να γράψεις εν προκειμένω) ότι το τούμπαρε το πράγμα και δεν είναι αυτό που νόμιζες.

Μήπως πέρσι το ίδιο δεν συνέβη και με τον Μέντες. Μετά το πρώτο μήνα ο Ντάβιντ ήταν βαρόμετρο για την ομάδα και έκανε εκατό δουλειές. Για μένα ο πιο πολύτιμος μετά τον Μπεργκ. Όταν όμως «παλαίμαχο» τον ανεβάζεις, παλαίμαχο τον κατεβάζεις με τι… ψυχή να γράψεις ότι αλλάζει επίπεδο την ομάδα; Στην καλύτερη ότι «είναι βελτιωμένος» και τέλος! Λάθος;

Και κάτι τελευταίο, που έχει επισημανθεί ξανά εδώ μέσα. Δείτε πιο προσεκτικά τα τελευταία 4-5 ματς του Μπούρμπου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει…