Ουδέν νεότερον από το (ποδοσφαιρικό) μέτωπο
Με τα εθνικά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα να πληρώνουν τα σπασμένα για το κρούσμα βίας σε βάρος ενός διαιτητή (φαινόμενο όχι και τόσο σπάνιο επί πατρίου αλλά και όχι μόνον εδάφους) και τις κραυγές και ψίθυρους (για όσους επιμένουν όχι απλά να μην θέλουν να δουν το δένδρο αλλά και να …αγνοούν και το δάσος) που την ακολούθησαν είναι ν’ απορεί κανείς για το που φθάσαμε δύο και πλέον εβδομάδες μετά τα γεγονότα εκείνα και την πολυπόθητη επιστροφή της μπάλας στη δράση.
Πολλά ειπώθηκαν ένθεν και ένθεν με αφορμή την επίθεση σε βάρος του Χριστόφορου Ζωγράφου και έγινε ακόμα μεγαλύτερη φασαρία για τις αντιδράσεις τις οποίες προκάλεσε όχι τόσο το ίδιο το γεγονός όσο οι … αντιμαχίες που έφερε στο προσκήνιο.
Αναμφίβολα ένα τέτοιο γεγονός σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να περάσει στα ψιλά και πολύ περισσότερο να μην κινητοποιήσει τόσο τους άμεσα όσο και τους έμμεσα ενδιαφερόμενους.
Αλλά το να προχωρήσει η καθ’ ύλην αρμόδια του, λατρεμένου όχι μόνον στην πατρίδα μας αλλά και παγκόσμια, σπορ Ομοσπονδία (ΕΠΟ) σε κρίση πανικού , γιατί μ’ αυτό έμοιαζε η συνολική της στάση, για την προστασία μίας μερίδας από τα παιδιά της , ουσιαστικά γυρίζοντας την πλάτη στο σύνολο της …οικογένειας, όχι απλά δεν μπορεί να βρει ικανό συνήγορο υπεράσπισης αλλά και όπως αποδείχθηκε στην πράξη απέτυχε παταγωδώς να βρει.
Άλλο το να μείνεις άπραγος σε μία τέτοια «πρόκληση» (και επιεικώς, απαράδεκτο αν όχι εξοργιστικό, γεγονός) και άλλο να θεωρείς ότι είναι τόσο υψίστης σημασίας που μόνη λύση είναι να κατεβάσεις τα ρολά σ’ όλο το …μαγαζάκι (του τρόμου εν προκειμένω).
Και είναι εύλογη η ερώτηση που μπορεί κανείς να απευθύνει στους εμπνευστές και υποστηρικτές αυτής της «αντίστασης». Αισθάνονται σήμερα πιο ασφαλείς απέναντι σ’ όσους πιστεύουν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν ανάμειξη στην επίθεση κατά του Ζωγράφου και κατ’ επέκταση μπορεί ανά πάσα στιγμή να πράξουν αναλόγως και εναντίον άλλων συναδέλφων του;
Η αναβολή και τα διασταυρωμένα , ευτυχώς μόνον φραστικά, πυρά, που προκάλεσε σε θεσμικά όργανα και κατ’ ιδίαν θέσεις, η απόφαση για διαιτητικό μποϋκοτάζ αποτέλεσε κάποιου είδους λύση;
Η απλά μείναμε στο σάλο και την χλαπαταγή και έπειτα από εδώ πάνε και άλλοι και ξαναγυρίζουμε στην προηγούμενη κάθε άλλο παρά υγιή και αγγελικά πλασμένη καθημερινότητα την οποία ήρθε να διακόψει η σπίθα που άναψε την πυρκαγιά;
Όπως είχε γίνει λίγες εβδομάδες νωρίτερα με τον θάνατο του άτυχου οπαδού του Εθνικού Πειραιά Κώστα Κατσούλη.
«Έκλεισε» όλος ο ελληνικός αθλητισμός με την σοβαρότατη αιτία της απώλειας μιάς ανθρώπινης ζωής αλλά δεν νομίζω, και νιώθω βέβαιος πως δεν πρέπει να αισθάνομαι … μοναξιά επ’ αυτού, πως κατά τα άλλα άλλαξε και τίποτα στο «μέτωπο» που παραμένει ορθάνοικτο και απλά θα περιμένουμε την επόμενη αιματοχυσία.
Έτσι και στον επιμέρους κόσμο της μπάλας μετά από την κρίση και την αποχή ξαναγυρίσαμε στα ίδια και θα περιμένουμε …καρτερικά την επόμενη αφού ας μην κρυβόμαστε και εκεί «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν» (όπως πολύ εύστοχα λέει το υπέροχο τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη που μελοποίησε η Βάσω Αλαγιάννη και λατρέψαμε μέσα από τη φωνή του επίσης αλησμόνητου, όπως και ο κορυφαίος στιχουργός δημιουργός του, Νίκος Παπάζογλου). Και η λαϊκή ρήση κάτι τρέχει στα γύφτικα δυστυχώς είναι εδώ εξαιρετικά ταιριαστή αν και το όλο ζήτημα δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα και ενίοτε γοερά.
Και όλα αυτά ενώ ο νέος αθλητικός νόμος καραδοκεί για να φέρει αλλαγές που ήδη από το στάδιο της διαβούλευσης πολλά όχι μόνον κύτταρα αλλά και … μέλη ολόκληρα των σπορ υποδέχονται (αναμενόμενα) όχι με απλές επιφυλάξεις αλλά και εμφανείς ενοχλήσεις.
