Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Δυο λόγια – συμπεράσματα από το φιλικό με την ΑΕΚ και προχωράμε μπας και παίξουμε ποτέ και κανένα επίσημο. Καταρχήν, όταν ακούς «2-0 ημίχρονο και 3-2 τελικό» λογικό είναι εν μέρει να τσαντιστείς, να αρχίσεις τα «Β’ Εθνική παίζουν, δεν πρέπει να χάνεις ούτε σε φιλικό από αυτούς…» κλπ.  

Τα φιλικά βέβαια γι’ αυτό είναι. Όχι, για να… χάνεις, αλλά για να βλέπεις πράγματα. Και όποιος το είδε το ματς και δεν διάβασε απλά το σκορ θα διαπίστωσε ότι υπάρχουν πράγματα να σταθείς. Εκτός φυσικά από το τελικό αποτέλεσμα που σε κανέναν δεν άρεσε (όπως και η αμυντική λειτουργία), αλλά δεν σημαίνει και τίποτα, πλην των εντυπώσεων.

Αλλωστε, στα ΕΠΙΣΗΜΑ ματς η ομάδα έχει δείξει αν βρίσκεται ή όχι σε καλό δρόμο αυτή την εποχή. Και αναφέρομαι στο τελευταίο «δείγμα» της, στο ματς της Τούμπας. Μια εικόνα που αν μη τι άλλο δείχνει μια ομάδα που μπορείς να την ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ. Πάμε παρακάτω λοιπόν.

Για μένα η είδηση του παιχνιδιού και το γεγονός που με έκανε να φύγω ικανοποιημένος από το γήπεδο ήταν ΕΝΑ: Η εικόνα του Μάρκους Μπεργκ. Γιατί αυτό με… έκαιγε και τόσο καιρό. Στο γήπεδο που τραυματίστηκε ο Μάρκους έδειξε, έστω και στην άμυνα της ΑΕΚ, ότι είναι και πάλι εδώ σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ο Σουηδός έχει γυρίσει εδώ και 2-3 εβδομάδες στη δράση, αλλά και ο ίδιος και εμείς ξέραμε ότι δεν είναι ακόμη στο 100%, ότι χρειάζεται χρόνο. Βλέποντάς τον στο δεύτερο ημίχρονο και παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο έμπαινε στις φάσεις καταλαβαίνει κανείς πως όλα πέρασαν, πως ήταν ένα κακό όνειρο και πως τα καλύτερα έρχονται.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο διάστημα ο Παναθηναϊκός ήταν φουλ παραγωγικός, με δυο γκολ, άλλο ένα που ακυρώθηκε, ένα δοκάρι και μια σειρά από κλασικές ευκαιρίες που χάθηκαν, αλλά τουλάχιστον έγιναν κι αυτό μπαίνει στα θετικά.

Η «επιστροφή» του Μπεργκ είναι δεδομένο ότι αλλάζει και πάλι επίπεδο τον Παναθηναϊκό και παράλληλα απελευθερώνει και τους υπόλοιπους συμπαίκτες που αν μη τι άλλο μια έξτρα πίεση με την απουσία του… την είχαν.  

Δυο κουβέντες και για τον Νίνη. Ήταν όπως τον περίμενα. Αλίμονο αν πίστευε κανείς ότι θα έβλεπε κανείς τον Νίνη του Μουνιόθ  κόντρα στην ΑΕΚ στο ίδιο γήπεδο, όπως επίσης δεν υπήρχε περίπτωση να δούμε τον Νίνη προ της επιστροφής του στον Παναθηναϊκό.

Ο «μικρός» ΔΟΥΛΕΥΕΙ, βελτιώνεται και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται και καλύτερος. Ήδη η αλλαγή φάνηκε και η αισιοδοξία μπορεί να υπάρχει. Ας μην ξεχνάμε πως δεν ήρθε – και δεν είναι έτοιμος - για να παίξει από τώρα, αλλά σε δύο μήνες (λιγότερο πλέον). Προσωπικά πιστεύω πως μετά το πέρας του διαστήματος αυτού θα είναι κοντά σε αυτό που θέλουμε και εμείς και ο ίδιος.

Η επιστροφή του στην ομάδα ήταν ένα ρίσκο που ΕΠΡΕΠΕ να πάρουν και οι δύο πλευρές και που αν βγει μόνο κερδισμένες μπορούν να βγουν. Δεν πιστεύω άλλωστε πως σε κανέναν άλλον σύλλογο ο Νίνης δεν θα μπορούσε να αναγεννηθεί στο βαθμό που ελπίζω, εύχομαι και αισιοδοξώ πως θα το κάνει στον Παναθηναϊκό.