Επιστροφή στο παρελθόν

Ευρισκόμενη από το βράδυ της Παρασκευής  μετά το ιστορικό στραπάτσο κόντρα στους ερασιτέχνες από τα Νησιά Φερόε  στο σταυροδρόμι του …πουθενά είναι υποχρεωμένη, θέλοντας και μη, να ξεχάσει εδώ και τώρα τις φιλόδοξες αλλαγές  στην «εμφάνιση» που υποτίθεται πως θα έφερνε μαζί του ο ερχομός του  Κλαούντιο Ρανιέρι. Με τον Ιταλό να αναγκάζεται απόλυτα δικαιολογημένα να  εγκαταλείψει το πλοίο που ως καπετάνιος της συμφοράς  οδήγησε  σε μία σειρά από μικρά (εντός έδρας ήττες από Ρουμανία και Βόρεια Ιρλανδία)  αλλά και  ένα πρωτοφανές  (τέτοια ήττα όπως εκείνη της 14ης Νοεμβρίου  2014 δεν έχει ξαναζήσει μήτε και στα πέτρινα χρόνια της) ναυάγιο, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Και όσο και αν μοιάζει οξύμωρο δεν είναι άλλος από το … πισωγύρισμα.
Γιατί στην προκειμένη περίπτωση το πίσω είναι το μπροστά σε σχέση με  το …εμπρός που θα πήγαινε η εθνική Ελλάδας με τον Ρανιέρι τιμονιέρη  για να καταλήξει στο τρίγωνο των Βερμούδων.
Δεν είναι κακό να έχεις φιλοδοξίες και να αναζητάς το κάτι παραπάνω . Αλλά από την άλλη όπως αποδείχθηκε περίτρανα και ολέθρια για την εθνική μας ομάδα δεν μπορείς μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και δίχως τις κατάλληλες αντικειμενικές προϋποθέσεις  να  αλλάξεις επαναστατικά   το «είναι» ενός συνόλου που  στην πράξη  επί σειρά ετών  ήταν το πλέον …αποδοτικό.
Όποιους λόγους και αν είχαν στην ΕΠΟ (και κύρια ο πρόεδρος της Γιώργος Σαρρής) για να επιλέξουν  τον πρώην τεχνικό (μεταξύ άλλων) των Τσέλσι και Μονακό  για να φέρουν μέσω αυτού ένα νέο πιο ελκυστικό (!!;) πρόσωπο στην εθνική ομάδα  αυτό στην πράξη  φάνηκε ξεκάθαρα πως ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Ναι , δεν είναι  λίγοι αυτοί (εμού συμπεριλαμβανομένου) που κατά καιρούς ήθελαν κάτι περισσότερο δημιουργικό στο παιχνίδι της «γαλανόλευκης».  Που γκρίνιαζαν (γκρινιάζαμε) με την   κύρια αμυντικογενή της αγωνιστική φιλοσοφία.  
Αλλά δεν τολμούσαν (με) να υψώσουν (με) φωνή από τη στιγμή που η ομάδα πετύχαινε τον ένα μετά τον άλλο στόχο της. Επιθυμία που ίσως η ίδια με αυτές τις επιτυχίες μας έκανε να εκφράζουμε καθώς νιώθαμε ότι μπορεί αυτό το κάτι παραπάνω.
Και  με το προς αυτή την κατεύθυνση - φιλοδοξία,  μετά την ιστορική πορεία στο Μουντιάλ της Βραζιλίας,  αμ’ έπος αμ’ έργον ,της (πολύκροτης επίσης)  διαδοχής του Φερνάντο Σάντος  από τον Ρανιέρι, εγχείρημα να αποτελεί μία  τρύπα στο σκάφος που το έφερε από τον παγκόσμιο αφρό της Βραζιλίας στον ευρωπαϊκό πάτο σε χρόνο ρεκόρ, δεν χωράει άλλη πορεία παρά μόνον προς τα πίσω. Προς τα επάνω.
Σ’ αυτό το, παρά πάνω από τις …αντοχές ορισμένων εξ ημών, συντηρητικό αν θέλετε,  πρόσωπο της  που όμως της έχει ανοίξει τόσες και τόσες μεγάλες πόρτες. Την έχει φέρει στα μεγαλύτερα του κόσμου ποδοσφαιρικά λιμάνια έστω και αν η διαδρομή δεν ήταν και η πλέον ελκυστική.
Το καράβι με την ελληνική σημαία στο ψηλότερο του κατάρτι χρειάζεται να ανασυρθεί  άμεσα αν και πιο κάτω ασφαλώς δεν πάει. Τώρα σ’ ότι αφορά στο ναυαγοσώστη, γιατί περί αυτού μοιάζει να έχει ξεκινήσει αναζήτηση , αυτός θα πρέπει να έχει κάτι από τους επιτυχημένους καπετάνιους Ότο Ρεχάγκελ και Σάντος. Και το όνομα του Τζιοβάνι Τραπατόνι γνωρίζοντας καλά την ιστορία και το «περιεχόμενο» του  στο φινάλε της  σταδιοδρομίας του  75χρονου Ιταλού θεωρώ ότι είναι μία εξ υποθέσεως κατάλληλη επιλογή.
Ο από πέρυσι τον Σεπτέμβριο μετά το κοινή συναινέσει διαζύγιο του με την ομοσπονδία της Ιρλανδίας άνεργος «Τραπ» όχι μόνον γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις και δεδομένα για το πόστο του ομοσπονδιακού τεχνικού αλλά και, μάλλον το κυριότερο τη δεδομένη στιγμή ,  πρεσβεύει την αγωνιστική νοοτροπία που έχει συνηθίζει     η εθνική μας ομάδας επί σειρά ετών.
Σίγουρα υπάρχουν και βάσιμες θέσεις το πόστο να περάσει έπειτα από δεκαετίες σε ελληνικά χέρια και σίγουρα αν κοιτάξει κανείς παραδίπλα θα βρει πιθανότατα σοβαρές υποψηφιότητες για αυτήν.  Όμως με δεδομένο το σχεδόν  με το πιστόλι στον κρόταφο στο οποίο έχει βρεθεί η ομάδα σ’ ότι αφορά στις ελπίδες της για πρόκριση στα τελικά του EURO 2016 αν επιθυμείται και προσδοκάται μία σοβαρή τελευταία απόπειρα να τη διεκδικήσει μέσα στο 2015 (γιατί χαρακτηρίστε με όπως επιθυμείτε αλλά δεν θεωρώ ότι χάθηκαν οριστικά τα …ναύλα για τη Γαλλία αν και μοιάζει πλέον εκατομμύρια ναυτικά μίλια μακριά) τότε η περίπτωση του πρώην τεχνικού της Ιταλίας ίσως να είναι αυτή που αξίζει να δοκιμαστεί ως πιο «έτοιμη» από άλλες.
Τώρα σ’ ότι έχει να κάνει για τις αναμφίβολα μεγάλες ευθύνες , κύρια  από πλευράς προέδρου της ΕΠΟ αλλά και τους συν αυτώ, για όλο αυτό το κακό που μας βρήκε θα ασχοληθούμε  λίαν προσεχές . Καθώς και  με τα  όσα (και δεν είναι ούτε λίγα ούτε μικρά)  «απόβλητα» έφερε στην επιφάνεια των θολών νερών του ελληνικού ποδοσφαίρου η σύγκρουση κορυφής την περασμένη εβδομάδα μεταξύ των  ισχυρών ανδρών των ΠΑΕ Ολυμπιακός και ΑΕΚ, αλλά και όχι μόνον.