Έφτασε στην πηγή, αλλά…

Ήθελε να νικήσει και να περάσει και το έδειξε με όλες του τις δυνάμεις. Επομένως δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό που λένε κάποιοι: Πως δεν μπορούσε κιόλας και πως αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Δεν φάνηκε καθαρά τέτοιο πράγμα και δεν νομίζω εν τέλει πως το τριφύλλι πήρε και αυτό που άξιζε

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το παιχνίδι δαιμονισμένα και με το γρήγορο γκολ του Ατζαγκούν έγινε νωρίς το αφεντικό. Δεν πτοήθηκε από την ισοφάριση των Ολλανδών και με την γκολάρα του Πέτριτς (που επιτέλους σκόραρε και εξαργύρωσε τις τελευταίες θετικές του εμφανίσεις) πήγε καβαλάρης στα αποδυτήρια.

Στην επανάληψη έστω και με κατάθεση ψυχής οι πράσινοι κρατούσαν το προβάδισμα μέχρι που ανέλαβαν δράση οι… τρίτοι. Το 2-2 της Αϊντχόβεν δεν ήταν απλά οφσάιντ αλλά έβγαζε μάτια και κάπως έτσι γύρισε το ματς. Το τριφύλλι ατύχησε κολλητά σε δύο τεράστιες ευκαιρίες, για να το αποτελειώσουν οι φιλοξενούμενοι με ένα στημένο στην καρδιά της άμυνάς του.

Με αυτά και με τα άλλα ο Παναθηναϊκός αποχαιρετάει για φέτος την Ευρώπη και του μένει πικρή γεύση. Όπως άξιζε και μπορούσε κάτι παραπάνω και στον «τελικό» με την Σταντάρ, έτσι και τώρα δεν πήρε όσα έπρεπε. Όπως και γενικότερα δεν έχει πάρει στις τελευταίες 20 καλές του μέρες. Ούτε στο Καραϊσκάκη έπρεπε να χάσει, ούτε τώρα. Ούτε και με τον ΟΦΗ και ας μην ήταν εξίσου θετικός.

Φυσικά η πρόκριση δεν χάθηκε με τους Ολλανδούς, άσχετα αν εκεί θα μπορούσε να κερδηθεί. Η πρόκριση χάθηκε στο Εστορίλ, ίσως και στην εντός έδρας ήττα από την Ντιναμό. Αν υπήρχε αυτό το τρίποντο και διαφορετικά θα αντιμετώπιζες την Αϊντχόβεν και ένα έξτρα «κανονάκι» θα είχες.

Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να πεις, δεν προλαβαίνεις κιόλας. Υπάρχει το ματς της Τούμπας που είναι όλα τα λεφτά. Είναι σημαντικό ότι ο Παναθηναϊκός γύρισε ξανά Ευρώπη, έζησε την εμπειρία και «ταξίδεψε», αλλά αυτό είναι απλά μια (νέα) αρχή. ΦΥΣΙΚΑ και οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες και του χρόνου θα πρέπει να γίνουν πράξεις.