Ο Αστέρας καλύτερος από τον Ολυμπιακό
Μοιάζει μεν προκλητική ετυμηγορία αλλά θεωρώ ότι είναι δίκαια, έστω με τον περιορισμό ότι αφορά στην μέχρι τώρα γενικότερη εικόνα των δύο ομάδων και πιό συγκεκριμένα αυτή τους δύο τελευταίους μήνες, αλλά ... υπογράφω ενόψει της σημερινής τους αναμέτρησης στο «Θ. Κολοκοτρώνης» ότι ο Αστέρας Τρίπολης αξίζει περισσότερων εγκωμίων από ότι ο Ολυμπιακός.
Εντάξει , οι πρωταθλητές Ελλάδας έκαναν δύο σπουδαίες εντός έδρας νίκες και εμφανίσεις (κύρια η 2η εξ αυτών) απέναντι σε τεράστιους αντιπάλους (Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους) στο Τσάμπιονς Λιγκ τις οποίες, υποθετικά πάντα, οι Αρκάδες δεν θα ήταν σε θέση να διεκδικήσουν. Όμως πέραν αυτών των ευρωπαϊκών άθλων και των τριών επίσης μπροστά στο κοινό της με πειστικό τρόπο νικών (επί της αδύναμης Νίκης , του προβληματικού εκτός έδρας ΟΦΗ και τέλος κόντρα στην ασφαλώς ανώτερη ποιοτικά όλων Βέροια) η ομάδα του Μίτσελ δεν έχει πολλά να περηφανευτεί.
Έκανε μεν το … χρέος της την περασμένη Κυριακή στην αναμέτρηση με τον αιώνιο αντίπαλο αλλά πέραν του αποτελέσματος τι ήταν εκείνο που χαροποίησε τους φίλους της; Θα πρέπει κανείς να σκάψει πολύ για να βρει απάντηση-«χρυσάφι» στο παραπάνω ερώτημα. Και αμφιβάλω αν αντικειμενικά τουλάχιστον μπορέσει.
Αν τώρα ρίξουμε μία αναδρομική ματιά στο τι συνέβη στα υπόλοιπα αγωνιστικά ραντεβού των «ερυθρόλευκων» στα τρία μέτωπα μάλλον η εικόνα τους δεν ενθουσιάζει.
Ισοπαλία στο Αγρίνιο, νίκη με το ζόρι στην Πάτρα, ήττα στο Περιστέρι και το Μάλμε, νίκη με τα χίλια ζόρια στο Ηράκλειο και ισοπαλία εντός με Πανιώνιο δεν συνθέτουν ένα φωτεινό αγωνιστικό παζλ για τον Ολυμπιακό ενόψει του αγώνα στην Τρίπολη.
Και από την άλλη η ομάδα του Στάικου Βεργέτη που ξεκίνησε τη σεζόν από τα μέσα Ιουλίου σ’ ελαχιστότατες περιπτώσεις έδωσε αφορμή για επικρίσεις και στις περισσότερες ως τώρα παρουσίες της αξίζει συγχαρητηρίων.
Αρχής γενομένης από την ευρωπαϊκή της πορεία που τόσο στο ξεκίνημα της με τη Ροβανιέμι όσο και πολύ περισσότερο φυσικά στην επική πρόκριση σε βάρος της Μάιντζ (αλλά και την Μακάμπι) και συνεχίζεται δαφνοστεφανόμενη (για να δανειστούμε κάτι από τον ύμνο του μεγάλου της σημερινού αντιπάλου) παρά την πίκρα της (άδικης στο εύρος της) βαριά ήττα στο Λονδίνο από την Τότεναμ.
Οι Πελοποννήσιοι ξεκίνησαν μεν τις υποχρεώσεις τους στη Super League όχι ιδιαίτερα ικανοποιητικά (εκτός έδρας ήττες από ΠΑΣ και Πανιώνιο) αλλά από τις 14 Σεπτέμβρη και έπειτα με μοναδική εξαίρεση το «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» και κατά 2ο λόγο την εντός έδρας ισοπαλία με τον Παναιτωλικό είναι όχι απλά αποτελεσματικοί αλλά και άξιοι συγχαρητηρίων για την συνολική αγωνιστική τους εικόνα που έχει απολογισμό στο διάστημα αυτό επτά νίκες , μία ισοπαλία και μία ήττα.
Ο Έλληνας τεχνικός τους μπορεί να αισθάνεται ότι έχει λόγους να κρατάει χαμηλούς τόνους για τα κατορθώματα της ομάδας του αλλά κανείς πιστεύω δεν μπορεί να του αμφισβητήσει το δικαίωμα στην περηφάνια για τα επιτεύγματα της.
Και εκείνο της ελπίδας κόντρα σε έναν σίγουρα μεγαλύτερων δυνατοτήτων αντίπαλο όπως ο Ολυμπιακός ο οποίος τηρουμένων των αναλογιών και των μεγάλων προσδοκιών που υπάρχουν από τους φίλους του δεν μπορεί να τοποθετηθεί την παρούσα χρονική στιγμή στο ίδιο …ύψος με τον Αστέρα Τρίπολης.
Με τον γηπεδούχο ακόμα και αν το αποτέλεσμα στην ως τώρα δυσκολότερη αποστολή μπροστά στο κοινό του δεν είναι θετικό να διαθέτει ουκ ολίγους λόγους να αισθάνεται ότι έχει και με το παραπάνω προσφέρει αιτίες μεγάλης ικανοποίησης στους φίλους του και όχι μόνον. Πολύ περισσότερες από εκείνες των «ερυθρόλευκων» στους δικούς τους οπαδούς.
