Ο μόνιμος βιασμός της λογικής!
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο Onsports και αναρωτιέται για το πόσες ευκαιρίες έκανε ο Ολυμπιακός στον Παναθηναϊκό
Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέμε. Ούτε και η τελευταία. Εδώ θα είμαστε και θα τα αναφέρουμε με όσα μέσα διαθέτουμε. Με το ντέρμπι θα ασχοληθούμε λοιπόν και σε αυτό το σχόλιο. Θέλεις να πας παρακάτω, μα δεν μπορείς. Δεν σε αφήνουν.
Εγινε που λέτε αρκετός λόγος από πολλούς και διάφορους αναφορικά με τις αντιδράσεις του Παναθηναϊκού για τη διαιτησία. Ακούσαμε τα γνωστά. Για καραμέλες, για κρύψιμο αδυναμιών, για, για, για…
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι που το λέω εδώ και χρόνια. Και αφορά τον κλάδο μας, αυτόν της δημοσιογραφίας. Δεν με νοιάζουν τι κάνουν τα οπαδικά ΜΜΕ. Ουδέποτε με ενόχλησαν, υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι κάνουν τη… δουλειά τους και στο κάτω – κάτω επειδή είναι και οπαδοί ή έστω το παίζουν, μπορούν να πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Αν μη τι άλλο οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς.
Η «δουλειά» γίνεται με τους αυτοαποκαλούμενους αντικειμενικούς. Αυτοί διαμορφώνουν απόψεις, αυτοί σερβίρουν το σανό που το τρώει ο κάθε αδαής (τσιμπάνε ακόμη και δικοί μας) και το αναπαράγει δεξιά και αριστερά και κάνει τον ψαγμένο και τον υπεράνω. Χρόνια τώρα από αυτούς σέρνεται ο χορός και όσοι δεν ξέρουν τους έχουν για «Ευαγγέλιο». Οι υπόλοιποι, που γνωρίζουμε τι ρόλο βαράει ο καθένας τους, απλά γελάμε.
Επαιξε λοιπόν πολύ το concept με τις φάσεις που (δεν) έκανε ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι. Ότι δεν δικαιούται να ομιλεί, να κοιτάξει και να διορθώσει τα χάλια του κλπ. Μέχρι και ότι ο Αναστασίου έκραξε την περασμένη εβδομάδα τον ΟΦΗ και τώρα έκανε τα ίδια ακούσαμε.
Καταρχήν δυο λόγια για το τελευταίο. Είναι άλλο να παίζεις αμυντικά και άλλο να πέφτεις κάτω και να κάνεις καθυστερήσεις. Αν είδε κάποιος κανέναν πράσινο να καθυστερεί για να κερδίσει χρόνο να μου το πει και εμένα. Αλλοι ανακουφίστηκαν και περίμεναν πως και πως το τελευταίο σφύριγμα. Αυτό ντε που ήρθε και νωρίτερα απ’ ότι έπρεπε, μην γίνει και καμιά «ζημιά».
Ακούσαμε διάφορες ιστορίες και ανέκδοτα για τον Ρομπέρτο που ήταν θεατής και άλλα τέτοια. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν έκανε φάση. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Παναθηναϊκός ΕΚΑΝΕ φάση, αλλά δεν τον άφησαν να την ολοκληρώσει. Γιατί αν τον άφηναν ακόμη εκεί θα ήταν και θα ‘κλαιγαν με μαύρο δάκρυ.
Αλλά να το δούμε και λιγάκι ανάποδα κύριοι «συνάδελφοι»; ΟΚ λοιπόν, για την οικονομία της κουβέντας ο Παναθηναϊκός έπαιξε σφιχτά και αμυντικά. Δεν πίεσε, άσχετα αν αυτό με βάση τις σοβαρότατες απουσίες ήταν κάπως αναμενόμενο και το πλάνο προέβλεπε να χτυπήσεις στο φινάλε και στην κόντρα.
Η υπερηχητική ομαδάρα που γλύφετε (για δικούς σας, ευνόητους σε όσους καταλαβαίνουν, λόγους) από το βράδυ ως το πρωί, ΠΟΣΕΣ φάσεις μας έκανε ρε παιδιά; Πόσο την νοιώσαμε σε αυτό το παιχνίδι και πόσο θεατής ήταν τελικά και ο δικός μας τερματοφύλακας;
Μιλάμε για μια ομάδα με καμιά δεκαριά φορές μεγαλύτερο μπάτζετ, που είχε κερδίσει μέσα στην εβδομάδα την Γιουβέντους, που ήταν πιο ξεκούραστη (έπαιξε Τετάρτη στην Ελλάδα και οι πράσινοι Πέμπτη στην Ολλανδία), που είχε φάει τρία γκολ πέρσι και έψαχνε λυσσασμένα τρόπο να τα σβήσει και που είχε και ένα διαιτητή να την σπρώχνει και να την βάζει μέσα στην περιοχή. Αλήθεια λοιπόν ξαναρωτάμε ΠΟΣΕΣ φάσεις έκανε ο Ολυμπιακός και δεν δικαιούται να μιλάει ο Παναθηναϊκός;
Γιατί εγώ θυμάμαι ΜΙΑ που έπιασε με διπλή επέμβαση ο Στιλ και… ΠΑΠΑΛΑ. Το πέναλτι (που δεν ήταν) ήρθε από λάθος πάσα του… Δώνη και το γκολ ξεκίνησε από φάουλ που δεν έγινε ποτέ. Αυτά θα μας τα γράψει κανείς από τους αρθρογράφους – ξερόλες ή δεν τα αναφέρει το nonpaper; Τα ξαναλέμε μετά το Κύπελλο…
