Ο Ολυμπιακός νίκησε Ατλέτικο, Γιουβέντους, Παναθηναϊκό, παρά τις μεγάλες ελλείψεις στο ρόστερ

Ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα μικρό θαύμα, μια τριλογία επιτυχιών, οι οποίες σε σύνολο ήταν αναπάντεχες, καθώς αν κάποιος έλεγε ότι η πειραϊκή ομάδα θα νικήσει την πρωταθλήτρια Ισπανίας, την πρωταθλήτρια Ιταλίας και τον «αιώνιο» αντίπαλό του, μετά το τέλος των μεταγραφών, που βρήκε τον Μίτσελ με άλλη ομάδα να κάνει προετοιμασία και με άλλη να ξεκινάει το πρωτάθλημα, καθώς πούλησε βιαστικά βασικά στελέχη της ομάδας και πήρε σέντερ φορ την τελευταία μέρα των μεταγραφών, τον Μήτρογλου, ο οποίος προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό στο πόδι, τότε σίγουρα κανείς δεν θα το πίστευε.

Τελικά όπως αποδείχτηκε το πιο δύσκολο παιχνίδι ήταν αυτό με τον Παναθηναϊκό, καθώς πλέον οι αναμετρήσεις μεταξύ των δύο «αιωνίων» αντιπάλων δεν είναι μόνο ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, αλλά οι κόντρες τους έχουν πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις και νίκη ακόμη και με μισό μηδέν είναι σημαντική!!!

Διαφωνώ ριζικά με όλες τις αναλύσεις που ακούστηκαν και γράφτηκαν σε εφημερίδες και σάιτ και που ειπώθηκαν σε συνεντεύξεις, κανάλια κτλ, για το θέαμα και την ποιότητα του παιχνιδιού και θα καταθέσω την δική μου άποψη, η οποία λέει ότι, παρά το ότι κατηγορούν κάποιοι τον Αναστασίου και τον Παναθηναϊκό ότι δεν έκανε ευκαιρία και ότι έπαιξε αμυντικά, θα ήθελα να πω πως με κανέναν άλλο προπονητή ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Μπεργκ και με αυτούς τους παίκτες στην ομάδα, δεν θα μπορούσε να παίξει κάτι διαφορετικό, μέσα σε ένα «Γ. Καραϊσκάκης» που έβραζε για εκδίκηση και όποια άλλη τακτική, θα ήταν «αυτοκτονία» για τους «πράσινους» και μετά όλοι θα έλεγαν στον Αναστασίου γιατί έπαιξε επιθετικά με αποτέλεσμα η ομάδα να δεχτεί πολλά γκολ κτλ, κτλ.

Είτε στον πάγκο του Παναθηναϊκού καθόταν ο Μουρίνιο ή ο Γκουαρντιόλα, με αυτό το σύστημα θα ήταν αναγκασμένος να παίξει, τη στιγμή που έλειπε ο Μπεργκ και οι υπόλοιποι παίκτες δεν έχουν καμία σχέση με τους μεγάλους αστέρες που φόραγαν κάποτε τη φανέλα του «τριφυλλιού».

Οσον αφορά τον Ολυμπιακό, τα ίδια ισχύουν και για τον Μίτσελ, καθώς κι αυτός ήταν υποχρεωμένος να παίξει με αυτή την τακτική που παρουσίασε, ξέροντας τα προβλήματα στο κέντρο της άμυνας και στη δεξιά πλευρά της ομάδας, καθώς επίσης και την πνευματική και ψυχική κούραση που είχαν οι ποδοσφαιριστές μετά τον αγώνα με τη Γιουβέντους. Αν έκανε το ίδιο λάθος που είχε κάνει πέρυσι, παίζοντας ακόμα πιο επιθετικά και με την άμυνα στη σέντρα, θα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο σκηνικό που έγινε και πέρυσι με τον Μπεργκ και ο Ολυμπιακός θα είχε χάσει.

Και ο Μίτσελ και ο Αναστασίου και οι παίκτες των δύο ομάδων, έδωσαν μια μεγάλη μάχη με τρομερή προσπάθεια και με κάθε ικμάδα των δυνάμεών τους, κάτω από την αφόρητη πίεση που δέχονταν από διοικήσεις, φιλάθλους, παράγοντες για τη νίκη. Οι δε συγκρίσεις με το τι «ωραίο» θέαμα και τι πολιτισμένα ήταν τα πράγματα στο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα κτλ, κτλ, να θυμίσω πως μέχρι πρότινος γινόταν πόλεμος στην Ισπανία έναν μήνα πριν και μετά από το «κλάσικο», με απίστευτες κατηγορίες, προκλήσεις και δηλώσεις και φυσικά στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε Μέσι, ούτε Ρονάλντο, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης.

Η μόνη παραφωνία για μένα σ’ αυτό το ντέρμπι ήταν ο Μήτρογλου, ο οποίος ώρες-ώρες είναι πραγματικά στον δικό του κόσμο και με την συμπεριφορά του μου έλυσε γι’ ακόμη μια φορά όλες τις απορίες που είχα, για το τι μπορεί να σκέφτεται αυτό το παιδί, βλέποντάς τον σε κοντινά πλάνα, όταν παίζει ο ύμνος της Εθνικής ομάδας και ο ύμνος του Champions League, που αν το προσέξετε είναι πραγματικά «αλλού» από όλους τους άλλους παίκτες.

Εάν ο Ολυμπιακός δεν τον είχε ανάγκη για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, όπου εκεί λειτούργησε 100% επαγγελματικά, δίνοντας έτοιμα γκολ στους συμπαίκτες του, ο Μίτσελ θα έπρεπε να τον κάνει αμέσως αλλαγή τη στιγμή του πέναλτι και να τον θέσει εκτός ομάδας.

Οσον αφορά τη διαιτησία, θα τη σχολιάσω λίγο αν και ξέρω ότι αποκλείεται να συμφωνήσουμε, καθώς πάντα σε ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού όποιος χάνει διαμαρτύρεται, κι αν ήταν στη θέση του Παναθηναϊκού ο Ολυμπιακός, μπορεί να έκανε και τα ίδια. Αν ο Καλογερόπουλος ήθελε τόσο πολύ να ευνοήσει τον Ολυμπιακό, θα απέβαλε αμέσως τον Στιλ στο πέναλτι που έδωσε και κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Οσον αφορά το ότι η μπάλα πήγαινε πλάγια πόσες είναι οι φορές που ένας παίκτης από πολύ πλάγια θέση την έχει στείλει με πολύ δύσκολο τρόπο στα δίχτυα, και να θυμίσω την πρόσφατη αποβολή του τερματοφύλακα της Τότεναμ στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης στην Αγγλία. Για τη φάση στο τελευταίο λεπτό χρειάζονται πολλά ριπλέι και κανείς δεν είναι σίγουρος, καθώς ο διαιτητής το σφύριξε αμέσως και πολύ πριν φτάσει η μπάλα στον Ατζαγκούν, και δεν θα μπορούσε να ξέρει αν η μπάλα θα πήγαινε αριστερά, δεξιά, ή άουτ, ή στα πόδια του Ατζαγκούν. Αλλά λέω και πάλι πως την ίδια αντίδραση θα είχε και ο Ολυμπιακός σε μια ανάλογη περίπτωση. Δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε, οπότε ο καθένας λέει την γνώμη του.

Οσον αφορά τα λεπτά της καθυστέρησης, εάν ο Παναθηναϊκός είχε ισοφαρίσει, ο Ολυμπιακός θα διαμαρτυρόταν γιατί δεν κράτησε ακόμη 6 λεπτά καθυστερήσεων και ο Παναθηναϊκός θα έλεγε ότι κράτησε άλλο ένα ημίχρονο καθυστέρηση, μέχρι να βάλει δεύτερο γκολ ο Ολυμπιακός.

Για να κλείσω το άρθρο μου σύμφωνα με τον τίτλο του, το ότι ο Μίτσελ κατόρθωσε και πήρε αυτόν τον Πύργο της Βαβέλ με τεράστια προβλήματα στο κέντρο της άμυνας και στη δεξιά πλευρά, χωρίς σπουδαίο πάγκο και με παίκτες που έγιναν βασικοί πάρα πολύ βιαστικά και υποχρεωτικά, ενώ κανονικά θα ήταν στον πάγκο και θα έμπαιναν ως αλλαγή στο 80’, αποτελεί μεγάλη επιτυχία και υπέρβαση από τον Ισπανό τεχνικό, που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μάζεψε τα ασυμμάζευτα και πέτυχε τρεις μεγάλες επιτυχίες, έστω και με τη βοήθεια της τύχης ή του Ρομπέρτο. Αλλά και πάλι εδώ θα διαφωνήσω με την συντριπτική πλειοψηφία, καθώς όταν πιάνει τα άπιαστα ο Νόιερ, ο Κασίγιας ή ο Νάβας, τότε λέμε για τερματοφυλακάρες και ομαδάρες κι όταν τα πιάνει ο Ρομπέρτο, λέμε ότι ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός.

Φυσικά τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά και πιο δύσκολα για τους «ερυθρόλευκους» στο Τορίνο, στη Μαδρίτη και στη Λεωφόρο, αλλά προς το παρών δικαιούνται να αναπαύονται στις δάφνες τους και στις τρεις μεγάλες νίκες που πέτυχαν, και για μένα επαναλαμβάνω η πιο δύσκολη αυτή ήταν με τον Παναθηναϊκό, που δεν είναι ξαναλέω, μόνο ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, καθώς αν οι «πράσινοι» είχαν παίξει με το ίδιο πάθος, φανατισμό και πειθαρχία και στα προηγούμενα παιχνίδια, δεν θα είχαν χάσει κανένα ματς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη.

ΥΓ Μια συμβουλή στους δύο προπονητές. Εάν ο Μίτσελ δεν βάλει στη θέση του Μήτρογλου, τον Διαμαντάκο, τον Μπενίτες ή τον οποιονδήποτε άλλο, θα χάσει τον σεβασμό των υπολοίπων παικτών και ειδικά δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί να ξανακούσει ο Τσόρι Ντομίνγκεζ τις οδηγίες του Μίτσελ, αν ο Ισπανός τεχνικός δεν λύσει το θέμα... Μήτρογλου. Για τον κ. Αναστασίου, όποτε χάνει ο Παναθηναϊκός, χάνει κι αυτός πολύ εύκολα την ψυχραιμία του, και προβαίνει σε δηλώσεις και πράξεις που αρέσουν μόνο στους φανατικούς, και κινδυνεύει να χάσει τον σεβασμό των αντικειμενικών παναθηναϊκών, αλλά και των φιλάθλων των άλλων ομάδων, για τη σπουδαία δουλειά που έχει κάνει στους «πράσινους» τα τελευταία χρόνια, με το μικρό θαύμα που έχει καταφέρει να φτιάξει αστακομακαρονάδα χωρίς... αστακό. Και κάτι ακόμα, αν ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει τον αγώνα με... μισό μηδέν, τώρα όλοι θα έλεγαν «ο Αναστασίου εγκλώβισε τον Μίτσελ, έκανε ματ και σούπερ τακτική από τους πράσινους». Το λέω για να δείξω πως σε αυτά τα ματς μετράει μόνο η νίκη, κι όποιος χάσει μπορεί να βρει χιλιάδες δικαιολογίες που να είναι και βάσιμες, ενώ όποιος κερδίζει, κρύβει όλα τα προβλήματά του κάτω από το χαλάκι και λέει... πάμε ομαδάρα...