Δείγμα γραφής απογοητευτικότατο

Ομολογώ ότι η απουσία  αρκετής δόσης αυστηρότητας (πείτε την και υπερβολή) στο χαρακτήρα μου  με εμπόδισε να επιλέξω το επίθετο αποκρουστικό στον τίτλο του σχολίου αν και εν μέρει δείχνει καταλληλότερο.
Αλλά όταν από την ελίτ του ποδοσφαίρου της χώρας , λίγα 24ωρα μετά από μία σε μεγάλο βαθμό ευρωπαϊκή εικόνα αμφότερων, βλέπει κανείς αυτό το χάλι , γιατί περί αυτού, λόγω επαναλαμβάνω των υψηλών στάνταρ  και απαιτήσεων των δύο μονομάχων, επρόκειτο,  τότε δεν μπορεί παρά να γκρινιάξει και να διαμαρτυρηθεί.

Όταν ο μόνιμος πρωταθλητής  Ελλάδας περιορίζεται σε μόλις έξι τελικές προσπάθειες στα 97 αγωνιστικά λεπτά (έστω με το … ελαφρυντικό των δύο μεγάλων διακοπών)   και τέσσερις στην εστία και οι  συνήθως 2οι πίσω του,  σε δύο λιγότερες τότε ασφαλώς και κάτι άσχημο συμβαίνει στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Και παρότι σέβομαι και επιπλέον εκτιμώ τον Μίτσελ θα διαφωνήσω κατηγορηματικά και κάθετα  με την ετυμηγορία του ότι ο Ολυμπιακός άξιζε κάτι παραπάνω από το φτωχό πλην αρκετό για τους τρεις βαθμούς 1-0. Το που το εντοπίζει αυτό το χαμένο δικαίωμα ομολογώ ότι αγνοώ  παντελώς.

Αλλά και η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου παρά το γερό ….άλλοθι της απουσίας του  σχεδόν απόλυτου εκφραστή της επιθετικής  του Παναθηναϊκού διάστασης (βλέπε Μάρκους Μπεργκ) σίγουρα δεν μπορεί να πιστεύει ότι συνέβαλε  στο να έχει το ντέρμπι  θετικά στοιχεία  να επιδείξει.
Τι είδαμε λοιπόν το βράδυ της Κυριακής λίγες δεκάδες χιλιάδες στο φαληρικό στάδιο και εμείς τα εκατομμύρια οι υπόλοιποι από τις τηλεοπτικές (και λίγοι από άλλες … πηγές) μας συσκευές;  

Το απαιτούμενο πάθος , ναι υπήρξε, ένθεν και ένθεν,  αλλά αλίμονο αν  απουσίαζε και αυτό. Τις παραδοσιακές φορτισμένες από μίσος  προς το αντίπαλο δέος  αντιδράσεις του κοινού του γηπεδούχου; Τη γκρίνια (κύρια από τους φιλοξενούμενους) για κάποιες από τις διαιτητικές αποφάσεις;Την αποβολή ενός  από τους προπονητές;   Το πριν και το μετά της εκτέλεσης του πέναλτι από τον Κώστα Μήτρογλου που  αφορούν  περισσότερο την … εσωστρέφεια  των Πειραιωτών και λιγότερο τους υπόλοιπους ( αν και σίγουρα επεισόδια όπως αυτό για τους μόνους που αποτελούν καλό σημάδι είναι τους  εχθρούς της ομάδας του);

 Και από μπάλα τι; Ο ισχυρισμός κάποιων από τους γηπεδούχους ότι για αυτό ευθύνη έχει αποκλειστικά ο Παναθηναϊκός και η αγωνιστική του φιλοσοφία σε καμία περίπτωση δεν ευσταθεί. Και πολύ περισσότερο γιατί οι «πράσινοι» από το γκολ του γηπεδούχου και έπειτα (δηλαδή επί μισή και πλέον ώρα βγήκαν  (θέλοντας και μη αυτό είναι κάτι που δεν μας απασχολεί) από το   καταγγελλόμενο  από τους «ερυθρόλευκους» ταμπούρι τους.

Καθώς ακόμα και τότε οι τελευταίοι δεν δημιούργησαν παρά κατ’, εμφανέστατη, εξαίρεση.  Το αν ήταν   ίσια κι όμοια δεν είναι κάτι που θεωρώ πως πρέπει να μας απασχολήσει αναφορικά με το μερίδιο των ευθυνών για το  αντιαισθητικό του όλου προϊόντος. Σημασία έχει το …αποτέλεσμα και αυτό ήταν όχι καλό για τα μάτια μας αγαπητοί αιώνιοι. Με λίγη δόση αχρωματοψίας και βαρηκοΐας θα μας είχε πάρει σίγουρα από νωρίς ο ύπνος και δικαιολογημένα.

Και  για αυτό ουδείς σας μπορεί να αρνηθεί πως (συν)ευθύνεται. Και  έτσι δικαίως προβλέπω πως θα περάσει αυτό το ντέρμπι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας του ποδοσφαίρου της χώρας με συνοπτικές διαδικασίες δίχως να αφήσει πίσω του την παραμικρή συμπαγή θετική αύρα.

Και σ' εκείνους που αναζητούν παρηγοριά στο  ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν και χειρότερα ( έχοντας κατά νου τον κίνδυνο επανάληψης εικόνων ασχήμιας που συχνά έχουν σημαδέψει τα εν λόγω ντέρμπι) αυτό το ... καταφύγιο ουδόλως το λαμβάνω υπόψιν. Αν επαναλαμβάνω θέλουμε να λέμε ότι ασχολούμαστε  καθαρά με το ποδόσφαιρο και όχι με τις ασθένειες που κατά καιρούς το συνοδεύουν.

Και όλα αυτά λίγες ώρες πριν ένα άλλο ντέρμπι (ή ακριβέστερα μεγάλο ματς) στην άλλη άκρη του ευρωπαϊκού Νότου, όχι  βέβαια με το  τρανό ειδικό βάρος του ελληνικού, προσφέρει στους φιλάθλους της χώρας του όλα εκείνα τα συστατικά που κρατούν τον κόσμο στα γήπεδα και  επιπλέον τον κάνουν να τα επισκέπτεται συχνότερα και μαζικότερα.

Ο λόγος για το ματς της Μπράγκα με την Μπενφίκα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι για τη  μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό χώρας της Ιβηρικής κάτι ανάλογο με το ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ,  αφού διαχρονικά τον τίτλο αυτό έχουν οι εμφύλιοι της Λισσαβόνας (Μπενφίκα – Σπόρτινγκ) και οι μονομαχίες των «αετών» της πρωτεύουσας με τους «δράκους» της Πόρτο, αλλά ήταν ένα σπουδαίο, μ’  όλη τη σημασία της λέξης, ματς. Ρίξτε μια ματιά στα κορυφαία της στιγμιότυπα και έπειτα αν δεν βαριέστε, γιατί αυτό σίγουρα είναι το πιθανότερο, ξαναπεράστε και από εκείνα της  αιώνιας ελληνικής μονομαχίας.  Εντοπίστε τι του λείπει και έπειτα πείτε με, αν το νομίζετε, υπερβολικό και κοντόφθαλμο.