Καλύτερος από ποτέ ο Ολυμπιακός
Μπορεί να μας έχει συνηθίσει κύρια τα δύο τελευταία χρόνια, με τον Μίτσελ στον πάγκο, να παίρνει σπουδαία αποτελέσματα στο «σπίτι του» αλλά θεωρώ ότι η χθεσινοβραδινή νίκη του Ολυμπιακού με την Γιουβέντους ήταν η πιο πειστικά … ευρωπαϊκή που έχω προσωπικά δει.
Στο «Γ. Καραϊσκάκης» ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας έχει πέντε διαδοχικές νίκες στη σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση όχι μόνον της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη γενικά. Αλλά καμία από τις προηγούμενες επιτυχίες του απέναντι σε σημαντικά … μεγέθη (διαδοχικά τις Μπενφίκα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και λιγότερο ασφαλώς την Άντερλεχτ την οποία ξεπέρασε επίσης στα πιο πρόσφατα εντός έδρας ραντεβού της πορείας του μετά από εκείνο κόντρα στους «αετούς» και πριν από τους «κόκκινους διάβολους») δεν συνοδευόταν από τόσο πληθωρική εμφάνιση.
Οι «ερυθρόλευκοι» δείχνουν κάθε φορά να κάνουν ένα ακόμα βήμα πιο μπροστά. Και πλάι στην αποτελεσματικότητα στην πρεμιέρα του ομίλου κόντρα στην περυσινή φιναλίστ Ατλέτικο Μαδρίτης ήρθε να προστεθεί μία για 60 λεπτή εξαιρετικά μεστή ομαδική παρουσία που έβαλε τις βάσεις της δίκαιης νίκης την οποία κράτησε στη συνέχεια σχεδόν μόνη της η … αγκαλιά ασφαλείας του ανίκητου Ρομπέρτο.
Όμως πριν αναλάβει δράση κεντρική ο Ισπανός γκολκίπερ ο Ολυμπιακός λειτούργησε σαν ομάδα καλύτερα από κάθε προηγούμενη πρόσφατη ευρωπαϊκή του επιτυχία.
Και για εκείνους που θα προσφύγουν στην ευρω-αδυναμία την οποία δείχνει τα τελευταία χρόνια η «μεγάλη κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου να θυμίσω ότι καλή μπάλα δεν παίζει μία ομάδα αν της το επιτρέψει ο αντίπαλος αλλά επειδή ξέρει να την παίζει. Ο αντίπαλος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σ’ εμποδίσει να παρουσιάσεις τον καλύτερο σου εαυτό.
Και ο Ολυμπιακός τουλάχιστον για μία ώρα ήταν καλύτερος της πρωταθλήτριας Ιταλίας, και με έλεγχο του παιχνιδιού, ευκαιρίες και ένα εξαιρετικό γκολ μπόρεσε να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη που κράτησε αργότερα ο φύλακας άγγελος του.
Ο στόχος επιτεύχθηκε για την ομάδα του Πειραιά που πλέον θα πάει στο Τορίνο σε δύο εβδομάδες με σοβαρές ελπίδες πρόκρισης στις αποσκευές της και έχει παράλληλα βάλει με την πλάτη στον τοίχο τους Πιεμοντέζους.
Το αν μπορέσει να μεταφέρει μαζί του και στο «Γιουβέντους Στάντιουμ» στις 4 Νοεμβρίου, τον καλό του εαυτό, αυτό είναι ένα άλλο και λίαν κομβικής σημασίας θέμα.
Όμως προς το παρόν η ομάδα του Μίτσελ αξίζει πολλών εγκωμίων για αυτά που πέτυχε στο ματς με τους «μπιανκονέρι». Και ήταν πολύ περισσότερα θεωρώ από τους τρεις βαθμούς των οποίων η αξία αναμφίβολα είναι πολύ μεγάλη.
Υ.Γ. : Να παραδεχθώ εδώ ότι το σημερινό σχόλιο θα είχε, ομολογουμένως με υπερβολικά μεγάλη καθυστέρηση, ως κεντρικό θέμα την ελληνική ομάδα που αξίζει ως τώρα εφέτος των περισσότερων και μεγαλύτερων συγχαρητηρίων για την συνολική της εικόνα. Και αυτή πιστεύω δίχως φόβο και πάθος να πω πως είναι ο Αστέρας Τρίπολης.
Ανεξάρτητα του τι θα καταφέρει απόψε η ομάδα της Πελοποννήσου στην πλέον επικίνδυνη των αποστολών της η συνολική της εικόνα και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα τόσο στην Ευρώπη όσο και τα εθνικά μέτωπα δείχνουν έναν εξαιρετικά υγιή οργανισμό τον οποίο μόνον θετικά μπορεί κανείς να αξιολογήσει. Αλλά πιο αναλυτικά θα μιλήσουμε για τους αστεράτους Αρκάδες με την πρώτη ευκαιρία. Γιατί όχι και αύριο κιόλας.
