Μιάς δεκάρας νιάτα

Αρχής γενομένης φυσικά από την ασυγχώρητη 10αρα της ομάδας  Νέων από την Ελβετία. Σε μία εποχή  που η παγκοσμιοποίηση (και) στο δημοφιλέστερο των σπορ έχει κλείσει σε μεγάλο βαθμό την ψαλίδα ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους και το Σαν Μαρίνο και το Λουξεμβούργο  χάνουν στο ίδιο επίπεδο 0-6 και 0-8 εκτός και εντός έδρας αντίστοιχα από υπερδυνάμεις όπως η Ιταλία και η Αγγλία τότε αδυνατείς να βρεις  έστω και για δείγμα δικαιολογητικά για αυτό το ελληνικό έπος της ντροπής όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε από μερίδα του Τύπου της χώρας.

Και τα αποκαλυπτικά κατόπιν …ντροπής ρεπορτάζ αποδεικνύουν το πόσο βαθιά σάπιο είναι το  όλο βασίλειο και όχι απλά η εν λόγω ομάδα.
Σκηνικά απόλυτα τριτοκοσμικά ή αν προτιμάτε  τέτοια που  με μιάς μας πάνε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν το ποδόσφαιρο αυτής της χώρας δεν είχε ιδιαίτερα αξιόλογα δείγματα γραφής,  έλαβαν χώρα στο ταξίδι αυτής της ομάδας  η οποία κατόρθωσε μέσα σε λίγα 24ωρα να κάνει τόσα κακά ώστε να εξασφαλίσει την εγγραφή του ονόματος της στις μαύρες σελίδες του αθλητισμού μας.

Ακόμα και το να τα αναπαράξει κανείς είναι οδυνηρό. Πόσω μάλλον να τα ανεχθεί. Αλλά πέραν των ιδίων των αυτουργών που αναμφίβολα αξίζουν την κατακραυγή ακόμα μεγαλύτερα «γιατί» και» πως είναι δυνατόν» πρέπει να απευθυνθούν στους … έχοντας την εξουσίαν. Τον (δικαιολογημένα)  πρώην πλέον  τεχνικό Βασίλη Τζαλακώστα και πολύ περισσότερο  προς εκείνους που τον επέλεξαν και όφειλαν να γνωρίζουν το πιθανό κόστος της πράξης τους.

Το  να πληρώσει την επική 10ρα ο προπονητής και  συνεργάτες του και κάποιοι από τους δυστυχώς ουκ ολίγους πρωταγωνιστές του  εκτός του γηπέδου αίσχους,  το οποίο ασφαλώς είχε χειροπιαστές συνέπειες και εντός αυτού,   είναι ένα επιβεβλημένο πλην όμως όχι αρκετό μέτρο.

Πρέπει να πάει το μαχαίρι πιο βαθιά στο κόκαλο αλλά μήπως αυτοί  (κάποιοι εξ αυτών τουλάχιστον) που το κρατούν δεν  επιθυμούν να …αυτοτραυματιστούν;
Το κακό έγινε. Μία εθνική μας εκπρόσωπος τάκανε μαντάρα (για να μην χρησιμοποιήσω μια πιο ταιριαστή  και σίγουρα …δημοφιλέστερη έκφραση) και τώρα τι; Τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ή δυνατόν όσο πιο γρήγορα μακριά από αυτόν γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αν και κάποιοι σε τούτο τον τόπο επιμένουν στα πισωγυρίσματα.

Αφήνοντας πίσω στο λαβωμένο μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου σε εθνικό επίπεδο και μεταπηδώντας στο εδώ και …απόψε παρόν του σε επίπεδο Ανδρών,  όπως μια φορά και ένα όχι και τόσο μακρινό καιρό την αποκαλούσαμε (θέλοντας και μη αλλά αυτό είναι άλλη  και όχι της παρούσης συζήτηση), θα επανέλθω στην επιμονή μου ότι «προς τι …ο πανικός»;

Εντάξει, κακή αρχή έχει γίνει αναμφίβολα στην πορεία της Εθνικής στα προκριματικά του EURO 2016. Εντάξει, χρειάζεται η νίκη απόψε με τους Βορειοϊρλανδούς. Εντάξει περιμένουμε κάτι παραπάνω ως δείγμα γραφής από την ομάδα του Κλαούντιο Ρανιέρι.

Αλλά την ίδια ώρα δεν έχουν χαθεί και τόσα πολλά ώστε να κηρυχτεί γενικός συναγερμός όπως πιστεύουν ορισμένοι. Βήματα μπροστά έγιναν ήδη σε σχέση με το ματς ειδικών συνθηκών κόντρα στη Ρουμανία. Ο Ιταλός και έμπειρος  και ικανός και αρκετά έξυπνος είναι για να γνωρίζει το τι  και πως πρέπει να κάνει ώστε να αλλάξει το ταχύτερο δυνατό το σκηνικό.

Σε καμία περίπτωση ασφαλώς δεν πρέπει να υποτιμηθεί η  σημερινή αντίπαλος που αναμφίβολα έχει κάνει βήματα μπροστά. Όμως δεν παύει , όπως και όλες οι   βασικές αντίζηλοι για την πρόκριση μέτριες ομάδες και κατά συνέπεια αν η Ελλάδα δεν θυμηθεί παλιές κακές εποχές και συνεχίσει,  έστω και με τα …αργά αντανακλαστικά που έχει σχεδόν μόνιμα δείξει και στο πρόσφατο παρελθόν,  με τον εδώ και μία 10ετία δυνατό εαυτό τότε η τάξις θα αποκατασταθεί αργά η γρήγορα.

Για να επανέλθω εν κατακλείδι στον Ρανιέρι και την κριτική που συνεχίζει να δέχεται. Γνωρίζει θεωρώ καλύτερα απ’ όλους μας τα δεδομένα και πιστεύω και ελπίζω ότι οι όποιοι πειραματισμοί του θα αποδειχτούν επιτυχείς. Αρχής γενομένης από απόψε.

Κοντός ψαλμός αλληλούια…..