Η φανέλα του Ολυμπιακού... δεν σε κάνει από μόνη της παικταρά... να σταματήσει αυτή η ουτοπία!!!

Επειδή τα τελευταία χρόνια, ο καλός θεός ή «θεά τύχη» ή οι καλοί μάνατζερ ή οι καλοί σκάουτερ ή απλώς... γύρισε το καλό το φύλλο για τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε στην απόκτηση ποδοσφαιριστών που εξελίχθηκαν σε κάτι σπουδαίο και σημαντικό, με αποτέλεσμα να πάρουν μεταγραφή σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες και να απασχολούν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνεται εσαεί, και πάντοτε ο Ολυμπιακός θα κάνει τα μαγικά του σαν τον... Ντέιβιντ Κόπερφιλντ και θα παίρνει παίκτες από τη Β’ Γερμανίας ή τη Β’ Ισπανίας ή αναπληρωματικούς, ή τραυματίες, ή αγνώστους στο πανελλήνιο και θα μπορεί να τους αναδεικνύει και να τους μεταμορφώνει σε παικταράδες, επειδή θα τους φοράει την ερυθρόλευκη φανέλα.

Σε αυτό το λάθος έχουν υποπέσει πλέον στην πειραϊκή ομάδα και πιστεύουν ότι έχουν αποκτήσει το «άγγιγμα του Μίδα», και ό,τι και να... αγγίξουν στη μεταγραφική αγορά, θα γίνεται χρυσός!!!

Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει, με τρανό παράδειγμα το φετινό, καθώς είναι ελάχιστες οι μεταγραφές παικτών που δείχνουν ότι θα βγουν ή ότι θα γίνουν βασικοί στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, ή ότι θα αποκτήσουν μεγάλη αξία μεταπώλησης.

Εκτός αυτού, έχουν ανέβει κατά πολύ οι απαιτήσεις των οπαδών του Ολυμπιακού, καθώς για να δώσω μερικά παραδείγματα, όταν οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» έχουν θαυμάσει τα τελευταία χρόνια στο κέντρο της άμυνας της ομάδας αστέρια σαν τον Μέλμπεργκ και τον Παπαδόπουλο πριν τον τραυματισμό του, ε σίγουρα αισθάνονται έναν κόμπο στο στομάχι όταν βλέπουν κεντρικό δίδυμο τον Μποτία και τον Αμπιντάλ να πελαγοδρομούν, να... τρακάρουν, να δέχονται ντρίπλες από μέτριους αντιπάλους και γενικά να μην εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη, αλλά και να οδηγούν τον εξαιρετικό Ρομπέρτο σε λάθη και εκνευρισμό.

Η κόκκινη φανέλα επίσης από μόνη της δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό των φιλάθλων ότι μέχρι πρότινος ο Τοροσίδης και ο Χολέμπας... όργωναν τις πλάγιες γραμμές του Ολυμπιακού αριστερά και δεξιά, και τώρα να βλέπουν κάποιους παίκτες που αν φόραγαν τη φανέλα άλλης ομάδας, δεν θα τους έδιναν καμία σημασία.

Στο σημείο αυτό πρέπει να πω κι ένα μεγάλο, εγκληματικό για μένα, λάθος, που έγινε τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό με τον Τοροσίδη και τον Χολέμπας, καθώς αυτοί οι δύο παίκτες θα μπορούσαν να έχουν προωθηθεί στον χώρο του κέντρου σαν δεξιός και αριστερός χαφ αντίστοιχα, για να αναπτύξουν το επιθετικό τους ταλέντο και να σημειώνουν πολλά γκολ και να λύσουν το πρόβλημα στο κέντρο, αλλά λόγω της ανασφάλειας των προπονητών της πειραϊκής ομάδας τους... βίδωσαν στην άμυνα, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, στερώντας τους έτσι μια μεγαλύτερη καριέρα και εξέλιξη.

Όσο μαγική κι αν είναι η κόκκινη φανέλα δεν μπορεί να σβήσει τις μνήμες των «ερυθρόλευκων» οπαδών για έναν παίκτη σαν τον Ιμπαγάσα, που έστω και στα... ποδοσφαιρικά του γεράματα ήταν ο «στρατηγός» του Ολυμπιακού και όποτε έπαιζε, ανέβαινε όλη η ομάδα κατά 50%. Φυσικά δεν μπορώ να πιστέψω πως μέσα σε 11 δις κατοίκους που έχει πλέον ο πλανήτης Γη, οι σκάουτερ και οι μάνατζερ του Ολυμπιακού δεν μπόρεσαν να βρουν έναν τέτοιο παίκτη τόσα χρόνια, έστω και σε μεγάλη ηλικία!!!

Τον ρόλο του «αντί-Ιμπαγάσα» κλήθηκε να καλύψει ο Τσόρι Ντομίνγκεζ, αλλά τελευταία όλως περιέργως έγινε παγκίτης και μπαίνει σαν αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο και δεν θα ήθελε το πονηρό μου μυαλό να το συνδέσει με το περιστατικό με τον Μήτρογλου και το πέναλτι, καθώς από τότε άρχισε να κάθεται στον πάγκο και φυσικά, μπορεί να είναι μια απλή σύμπτωση...

Για τον Κασάμι και τον Μιλοβόγεβιτς καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες, αλλά αυτοί οι παίκτες πριν μπουν στο γήπεδο με την ερυθρόλευκη φανέλα θα πρέπει να κάτσουν να δουν σε βίντεο τι παικταράδες έπαιζαν στη θέση τους στον Ολυμπιακό, για να μπορέσουν να αναλάβουν... αν τελικά μπορούν, τις μεγάλες ευθύνες που έχουν στον αγωνιστικό χώρο.

Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο άρθρο μου, δεν υπάρχουν και τα πλάγια χαφ δεξιά και αριστερά, όπως ο Κάμπελ, ο Βάις και ο Αμπντούν, για να βγάλουν μπαλιές... έτοιμο γκολ στον Κώστα Μήτρογλου, που παρά την αγωνιστική του πτώση, όταν πάρει την κατάλληλη πάσα, θα στείλει την μπάλα στα δίχτυα σίγουρα.

Για μένα οι δύο μεταγραφές που ξεχωρίζουν είναι ο Αφελάι, που βλέπω να ξεπερνάει τον τραυματισμό του και θα προσφέρει θέαμα και γκολ, αλλά και ο Τζίμι Ντουρμάζ, που δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στην εθνική Σουηδίας και για μένα είναι θέμα χρόνου να καθιερωθεί και να δώσει λύσεις στον Ολυμπιακό.

Κλείνοντας, θα ήθελα και πάλι να πω στους υπεύθυνους της «ερυθρόλευκης» ομάδας και σε όλον τον «ερυθρόλευκο» Τύπου που βαπτίζει παικταρά, θεό και ημίθεο τον οποιονδήποτε φορέσει την κόκκινη φανέλα, ότι αντί να τους αβαντάρουν, να τους δικαιολογούν και να τους ανεβάζουν στα ουράνια, είναι πολύ καλύτερο να τους κριτικάρουν αυστηρά, να τους θυμίζουν τα αστέρια που φόραγαν πριν από αυτούς τις φανέλες αυτές, αλλά και τις μεγάλες ευθύνες που έχουν απέναντι στον κόσμο του Ολυμπιακού, που βλέπει συνεχώς να χάνονται ευρωπαϊκές διακρίσεις από λεπτομέρειες, αλλά... φέτος και στο ελληνικό πρωτάθλημα η ομάδα να τα βρίσκει δύσκολα.

Υ.Γ.  Τα ίδια και... χειρότερα ισχύουν και για το μπάσκετ, που πλέον είναι και με τη βούλα το μοναδικό τμήμα του Ολυμπιακού, το οποίο δεν έχει πάθος στον πάγκο, αλλά δεν έχει και πάθος από τους παίκτες του. Το πρόσφατο κάζο από τον Παναθηναϊκό, απέδειξε γι άλλη μια φορά ότι όποια ομάδα παίξει απέναντι στον Ολυμπιακό με τσαμπουκά, θράσος και φανατισμό, θα τον κερδίσει. Έφυγαν παίκτες που είχαν μέσα τους τον αθλητικό τσαμπουκά που χρειάζεται μια μεγάλη ομάδα, όπως π.χ. ο Χάινς και ο Άντιτς, κι έμειναν ή ήρθαν όλα τα... καλά παιδιά.

Επίσης, πόσο καιρό θα παραμείνουν αιώνια έφηβοι οι ταλαντούχοι παίκτες του Ολυμπιακού και θα τρέμουν τα χέρια τους στα δύσκολα; Ενώ για τον Σπανούλη, το τεράστιο συμβόλαιο που του έχουν οι κύριοι Αγγελόπουλοι, είναι για να καθαρίζει τέτοια ματς, αλλιώς... δεν υπάρχει λόγος για τόσα πολλά λεφτά. Στον Παναθηναϊκό έχουν πιάσει το νόημα, έχουν καλούς παίκτες, αλλά έχουν προσθέσει τον τσαμπουκά, το πάθος και τον φανατισμό και στον πάγκο και στην ομάδα, κι έχουν και τον Διαμαντίδη που καθαρίζει στα δύσκολα.