Ξέρουν καλά τη «συνταγή»

Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες από την ήττα στο Εστορίλ. Να κάτσει η σκόνη, να μετρήσουμε (και να δούμε) αντιδράσεις και να τα ξαναπούμε. Έγιναν πολλά το διάστημα αυτό. Γενικότερα υπήρξε κινητικότητα και η προσπάθεια ανασύνταξης είναι σαφής και ξεκάθαρη.

Τόσο τα συνεχόμενα μίτινγκ με τον πρόεδρο, όσο οι ομιλίες των Νταμπίζα – Αναστασίου, αλλά ακόμη και η επίσκεψη αφύπνισης – συσπείρωσης (διότι τέτοια ήταν) των οπαδών είναι στοιχεία που δείχνουν ότι υπάρχει «σφυγμός», πως το πράγμα λειτουργεί για να μπει και πάλι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ξεκινάμε από τα… βασικά. Είναι σαφές ότι η μέχρι τώρα εικόνα του Παναθηναϊκού δεν είναι καλή. Όχι μόνο στο Εστορίλ, που το θέμα εξαντλήθηκε και είδαμε τη χειρότερη εμφάνιση επί ημερών Αναστασίου, αλλά γενικότερα και ανεξαρτήτου συγκομιδής βαθμών και ξεκάθαρων σφαγών. Για να είμαστε πιο ακριβείς δεν είναι η αναμενόμενη από πολλούς συνέχεια του περσινού δεύτερου γύρου, αλλά κάτι απλά καλύτερο του πρώτου.

Τα παραπάνω είναι στοιχεία που δεν αρέσουν στον κόσμο. Καλώς υπάρχει μια ανησυχία και αυτό δείχνει υγεία, ωστόσο η κριτική από την ισοπέδωση είναι έννοιες που απέχουν χιλιόμετρα. Είναι επίσης δεδομένο ότι στις στραβές πάντα οι καλύτεροι είναι αυτοί που δεν παίζουν ή ακόμη καλύτερα αυτοί που έχουν φύγει.

Φυσικά και ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από την Εστορίλ επειδή δεν έμεινε ο Αμπέντ και ο Καπίνο, μην τρελαθούμε κιόλας. Εδωσαν πολλά και τα δύο παιδιά, σαφώς και μπορούσαν να δώσουν κι άλλα (δεν είναι τυχαία η επιμονή για επιστροφή του Μέντι) αλλά αυτό απέχει πολύ από το να τους χαρακτηρίσεις βαρόμετρα και την αποχώρησή τους ισοδύναμη με τη διάλυση.

Αν κάποια απουσία έχει φέρει τα πάνω κάτω και έχει αφήσει το στίγμα της αυτή είναι του Μπεργκ, καθώς εδώ μιλάμε για τεράστια απώλεια και για κενό που δεν καλύπτεται εύκολα, ειδικά με τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες. Τα υπόλοιπα πιο πολύ θέμα νοοτροπίας είναι για να μην πω μόνο αυτό.  

Ακόμη και έτσι πάντως κανείς δεν πρέπει να φέρνει την καταστροφή για έναν απλούστατο λόγο. Στην ομάδα εξακολουθούν να βρίσκονται άνθρωποι που ΞΕΡΟΥΝ τη δουλειά. Θα θυμάστε ότι και πέρσι τέτοια εποχή αυτό λέγαμε εδώ μέσα και η πορεία μας δικαίωσε περισσότερο απ’ ότι και οι ίδιοι περιμέναμε.

Εστω κι αν δεχτεί λοιπόν κανείς ότι έχουν γίνει και κάποια λάθη δεν γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που έφτιαξαν μια ομάδα που χαιρόσουν να την βλέπεις να μην ξέρουν τι κάνουν. Εχουν τον τρόπο να την «επαναφέρουν» και πιστεύω πως σύντομα θα το δούμε.

Εν πάση περιπτώσει το συγκεκριμένο επιτελείο έχει ΚΕΡΔΙΣΕΙ την εμπιστοσύνη μας, δίχως αυτό να σημαίνει ότι πάντοτε θα πηγαίνουν όλα πρίμα. Ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης απλώς χρειάζεται και όχι ακραία συμπεράσματα. Ούτε υπερβολές στις νίκες, ούτε μηδενισμός στις αποτυχίες. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο…

ΥΓ: Ειλικρινά απορώ με συναδέλφους που… απορούν για τις κυκλοφορίες των εφημερίδων και την γενικότερη απαξίωση της δουλειάς. Πλάκα κάνουμε τώρα; Και πολλά πουλάνε με βάση τις παραγγελίες και τις εξυπηρετήσεις που γίνονται και τα πρωτοσέλιδα που κρεμάνε στα μανταλάκια. Ειδικά οι αυτοαποκαλούμενοι «αντικειμενικοί». Κι όλα αυτά μέχρι να ξυπνήσει και ο τελευταίος και να καταλάβει τι ρόλο βαράει ο καθένας. Διότι κάποιοι ακόμη το τρώνε το παραμύθι και πάνε στα περίπτερα. Που να ‘ξεραν…