Ένα σωρό γιατί

Γιατί να περιμένει η Πολιτεία από τη στιγμή που σύμφωνα με τον κύριο Γιάννη Αδριανό βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τη βία σε όλες της τις εκφάνσεις να φύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος πριν δείξει ότι ασχολείται σοβαρά και αποφασιστικά με το φλέγον και διαρκές δυστυχώς αυτό ζήτημα;

Γιατί τόσο καιρό όσο ο άτυχος φίλαθλος του Εθνικού έδινε μάχη με το θάνατο δεν είχε πράξει αυτό που κρίνει σκόπιμο πως πρέπει να γίνει;

Αν δηλαδή το συγκεκριμένο θύμα μιάς ακόμα έκρηξης βίας στα γήπεδα της χώρας μας είχε μείνει στη ζωή τότε δεν θα υπήρχε πόλεμος με τον παραλογισμό της βίας μέσα και έξω από τους αθλητικούς χώρους;

Σε μία τέτοια περίπτωση θα προχωρούσαμε σαν να μην συνέβη τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) και θα περιμέναμε το βέβαιο επόμενο επεισόδιο με ευχές και προσευχές να μην έχει δραματικές συνέπειες όπως στην Αλικαρνασσό;

Η θέση κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει είναι στοιχειώδης , υποχρεωτική αλλά ταυτόχρονα όχι αρκετή.

Αναμφίβολα πρέπει να γίνουν πολλά που ακόμα και αν τελικά είναι μάλλον απίθανο να αποδειχθούν απόλυτα αποτελεσματικά δεν παύει την ίδια ώρα να είναι η μία και μοναδική οδός στην αναζήτηση των όποιων λύσεων. Ο ένας και μοναδικός τρόπος αντίστασης.

Ασφαλώς οφείλουν να μπουν στο χορό άπαντες. Πολιτεία, αθλητική οικογένεια και φίλαθλοι. Για να χτιστεί ένα όσο γίνεται πιο αδιαπέραστο τείχος για να σταματήσουν οι ορδές του κακού, που και υπαρκτό είναι και περιμένει να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες τις οποίες του προσφέρονται από τους υπεύθυνους για την … τάξη, την ασφάλεια και την υγεία του αθλητισμού και της κοινωνίας γενικότερα και εκείνους που κοιτάζουν αλλού και σφυρίζουν ψύχραιμοι ενώ το θεριό βρυχάται μπροστά τους .

Με το να σταματήσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις θα σταματήσει να κατασταράσσει όσα θύματα περισσότερα μπορεί;  Μ' άλλα λόγια μόνον σταματώντας τη ζωή εμποδίζουμε τον ...θάνατο; 

Πρέπει να δράσουμε άπαντες άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενοι. Γιατί διαφορετικά θα είμαστε  απλά για μία ακόμα φορά στο ίδιο δραματικό, με μεγάλη δόση όμως τραγελαφικότητας, έργο θεατές. Με τη μοιρασιά της ευθύνης απλά να καλύπτει ένα μέρος των των τύψεων μας.

Και το ποτάμι του αίματος θα συνεχίζει να κυλάει κατά καιρούς φουσκωμένο ενώ κάποιοι απλά θα κρυφοκοιτάζουν και θα μεγαλοστομούν κατόπιν (πικρής και οδυνηρής) εορτής.