Έτσι όπως το μάθαμε από παιδιά!

Θα ξεκινήσω από κάτι μη (καθαρά) αγωνιστικό. Από τη στιγμή άλλωστε που νικητής ήταν… ο αναμενόμενος προσωπικά άλλο πράγμα μου έμεινε στο μυαλό τόσο πηγαίνοντας όσο και φεύγοντας από τη Λεωφόρο. Και να είστε σίγουροι πως δεν ήμουν ο μοναδικός.

Για τη δική μου τη γενιά (και τους μεγαλύτερους φυσικά), που πλέον ακουμπάμε τα 40 ΕΤΣΙ έχουμε μάθει την Κυριακή. Με τα παιχνίδια να γίνονται μέρα, να τσιμπάς κάτι στα πεταχτά στο σπίτι και να συμπληρώνεις με κανένα «βρώμικο» τρέχοντας από νωρίς να δεις την αγαπημένη σου ομάδα. Αμα πας για φαί και καφέ, «βάρυνες» και άμα δεν το ‘χεις και προτεραιότητα το τριφύλλι, θα σε κερδίσει ο καναπές. Νόμος!

Πιστεύω δε ότι ένας από τους λόγους της μικρής σε σχέση με το παρελθόν προσέλευσης σε ΟΛΑ τα γήπεδα είναι και η ώρα έναρξης των αγώνων. Φυσικά κατανοώ το γιατί γίνονται αργά τα ματς, καθώς αυτός που πληρώνει (η Νόβα δηλαδή) αποφασίζει, απλώς το καταθέτω σαν μια πραγματικότητα, σαν μια αλήθεια.

Η Λεωφόρος λοιπόν γέμισε σήμερα ή αν θέλετε σχεδόν γέμισε αφού στο γήπεδο βρέθηκαν περισσότεροι από 13 χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού. Και πέρα από την Θύρα 13 που ήταν στα καλύτερά της ήταν πραγματικά υπέροχο να βλέπεις στο γήπεδο τόσα πολλά πιτσιρίκια με τους μπαμπάδες τους και τις μαμάδες τους.

Πάμε παρακάτω τώρα, αφού περιγράψαμε το ΘΕΜΑ του ματς. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το παιχνίδι με ένα σκορ σαφώς μικρότερο από αυτό που πολλοί θα περίμεναν αλλά η νίκη είναι που μετράει, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη εποχή που πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς τον Μπεργκ αλλά και με συνεχόμενα παιχνίδια.

Το γκολ του Ατζαγκούν προς το φινάλε του πρώτου μέρους έδιωξε τους όποιους προβληματισμούς υπήρχαν μέχρι τότε στο ταμπούρι της Νίκης, ωστόσο η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που θα ήταν κι άλλα τέρματα δεν ήρθε ποτέ. Ο Παναθηναϊκός σαφώς και δεν κινδύνεψε σε ΚΑΜΙΑ φάση, θα μπορούσε ωστόσο σε μια από τις 27 τελικές του να πετύχει ένα ακόμη τέρμα και να διώξει την όποια υποψία άγχους.

Μιας και ο λόγος για τον Ατζαγκούν, που τόσο κατακρίθηκε στο ξεκίνημα για τα τελειώματά του, τον βλέπουμε όχι απλά να σκοράρει αλλά να βάζει και γκολ – ΒΑΘΜΟΥΣ. Το ‘κανε με τον Πανιώνιο, το ‘κανε στη Δανία, στον Βόλο για το Κύπελλο και τώρα με τη Νίκη. Ενας από τους τρεις πολύ βελτιωμένους πράσινους φέτος, γεγονός που πιστώνεται στον κόουτς. Ο άλλος είναι ΦΥΣΙΚΑ ο Ντίνας και ο τρίτος εσχάτως ο Δώνης.

Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για το ματς αυτό. Ο Παναθηναϊκός έβγαλε με απόλυτη επιτυχία μια τριάδα αγώνων και μπαίνει σε μια δύσκολη εβδομάδα με δυο ταξίδια και ισάριθμα ματς σε Εστορίλ και Αγρίνιο με ζητούμενο δύο ακόμα διπλά. 

ΥΓ: Με αυτά και με αυτά και ΧΩΡΙΣ τον Μπεργκ ο Παναθηναϊκός είναι πάντως ισόβαθμος με τους πρωταθλητές των πρωτοσέλιδων, αυτούς που το παίρνουν και με τα τρίτα. Και επειδή έγινε λόγος για «σχέδιο εξόντωσης» κλπ, αν δεν υπήρχαν αυτά τα σχέδια θα ήμασταν και 5-6 πόντους μπροστά. Με αποδείξεις και ονόματα όχι στο μιλητό. 

YΓ1: Ακούστηκαν διάφορες γραφικότητες για την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού για τον Κάρα. Υπήρξαν άνθρωποι που έφτασαν να την θεωρήσουν υποκριτική. Καταρχήν οι ίδιοι τύποι θα έκραζαν την ομάδα επειδή δεν είπε λέξη αν δεν έβγαινε κάτι σχετικό, στον ορισμό του «μονά – ζυγά δικά μας». Και μόνο που μετά από χρόνια «αποχαιρετάς» κάποιον αυτό κάτι δείχνει. Όσο για το γιατί δεν ήρθε ο Κάρα στην ομάδα το ξέρουν καλά και οι δύο πλευρές, έχει εξαντληθεί και θεωρείται λήξαν. 

ΥΓ2: Για μένα λοιπόν υποκριτικό είναι κάτι άλλο. Και ας κοιταχτούν πρώτα στους καθρέφτες τους και ας το δει και ο ίδιος ο Γιώργος, που σίγουρα το ξέρει. Υποκρισία είναι να το παίζεις ξαφνικά αγαπητικός του Καραγκούνη, ενώ όταν του έκλεβαν το ψωμί έκανες τουμπεκί ψιλοκομμένο. Τον έλεγες «λούζερ», «καραβούτα» και μετά τις Ριζούπολες και τα υπόλοιπα έγραφες για την καρδιά του πρωταθλητή. Ο Κάρα είναι κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ και αυτό θα φανεί και με άλλες κινήσεις που πρόκειται να γίνουν. Αντε γιατί και η υποκρισία (σας) έχει όρια.