Ολυμπιακός... ο κορμός της ομάδας βρέθηκε, αλλά είναι πολλά τα κενά γύρω από αυτόν

Μπορεί οι μεταγραφικές κινήσεις του Ολυμπιακού να ξάφνιασαν τους πάντες που ασχολούνται με την ομάδα, ίσως και τον ίδιο τον Μαρινάκη και τον Μίτσελ, που και αυτοί δεν θα περίμεναν τελικά να επιδοθούν σε ένα μεταγραφικό κρεσέντο, αλλά επειδή αυτή η ομάδα έχει μπει σε μια πολύ καλή ρότα και πορεία, απ’ ότι φαίνεται θα βρεθεί η λύση και για φέτος.

Κατ’ αρχήν είναι πολύ σημαντικό ότι έχει ανακαλυφθεί από τον Μίτσελ... ή από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων και των αξιών, ότι παρά το ότι ο Ολυμπιακός είναι πύργος της βαβέλ, υπάρχει ένας πολύ αξιόλογος κορμός στην ομάδα, που γύρω από αυτόν, μπορεί να στηθεί ένα πολύ αξιόλογο σύνολο, χωρίς φυσικά όμως να υπάρχουν βλέψεις για πολύ μεγάλα πράγματα στο Champions League ή για τελικό στο Europa League.

Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά, καθώς η βάση της ομάδας ξεκινάει από τον εξαιρετικό τερματοφύλακα Ρομπέρτο, συνεχίζει με τον πολύπειρο Αμπιντάλ, πηγαίνει στο κέντρο όπου βρίσκονται ο Μανιάτης, ο Κασάμι και ο Τσόρι Ντομίνγκεζ και καταλήγει στην επίθεση, που επαναλαμβάνω και πάλι πως αν ο Μήτρογλου και ο Αφελάι είναι υγιείς, θα αποτελέσουν ένα εντυπωσιακό ευρωπαϊκό δίδυμο.

Αυτά είναι τα πολύ καλά της «ερυθρόλευκης» ομάδας, κι ας πάμε τώρα να δούμε τα μέτρια και τα πολύ άσχημα του Ολυμπιακού.

Πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι τα πλάγια μπακ, δεξιά και αριστερά, όπου δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ότι θα ανταπεξέλθουν με επιτυχία απέναντι στα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Για τον Μαζουακού, παρά το γκολ που πέτυχε με την Ατλέτικο, σίγουρα δεν είναι ένας μπακ που μπορεί να πει κανείς ότι από εκεί δεν περνά τίποτα... ή ότι μπορεί να οργώνει όλη την πλευρά του με επιτυχία. Για να είμαστε δίκαιοι, μπορεί ο ποδοσφαιριστής αυτός να εξελιχθεί σε κάτι σπουδαίο, αλλά αυτή τη στιγμή δεν αποτελεί εγγύηση.

Τα ίδια και σε χειρότερο βαθμό ισχύουν και για την άλλη πλευρά της άμυνας του Ολυμπιακού, όπου εκεί είναι ακόμα πιο δύσκολο να πει κάποιος ότι δείχνει εμπιστοσύνη στους παίκτες που υπάρχουν και θα αποτελέσει και την αχίλλειο πτέρνα της πειραϊκής ομάδας στο Champions League ή το Europa League.

Οσον αφορά τον παρτενέρ του πολύ έμπειρου Αμπιντάλ, αν ο Σιόβας, (που για μένα είναι πολύ μεγάλος παίκτης), ήταν υγιής, που απ’ ότι φαίνεται δεν είναι, ε τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει ένα αμυντικό δίδυμο με μεγάλη εγγύηση... Για τον Μποτία εγώ πιστεύω ότι αποτελεί ένα Λόττο που τράβηξε ο Μίτσελ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα είναι το εξιλαστήριο θύμα όλων των λαθών στο κέντρο της άμυνας, καθώς όπως και να το κάνουμε ο Αμπιντάλ είναι ένας παίκτης που για πολλούς λόγους, δύσκολα θα βρεθεί στο στόχαστρο των επικρίσεων.

Να πάμε τώρα στο κέντρο και στο άλλο μειονέκτημα της ομάδας, όπου εκεί είπαμε ότι υπάρχουν τα αστέρια Μανιάτης, Κασάμι και Ντομίνγκεζ, αλλά το θέμα είναι ποιος θα βοηθάει τον Μανιάτη, ποιος θα παίζει στην γραμμή του άουτ αριστερά και ποιος θα παίζει στη γραμμή του άουτ δεξιά. Πολλοί ήδη βιάστηκαν να δώσουν θέση βασικού στον Μιλιβόγιεβιτς, μετά και τα 17 χλμ που έκανε με την Ατλέτικο, σύμφωνα με τις στατιστικές. Αλλά για μένα αυτό δε λέει τίποτα, καθώς υπάρχουν κι άλλοι παίκτες που... είναι μαραθωνοδρόμοι μέσα σε ένα παιχνίδι, αλλά το θέμα είναι να μπορείς να κρατήσεις και την μπάλα, όταν αυτή θα καίει. Καθώς επίσης το πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας, αντανακλά στη θέση που θα κληθεί να καλύψει ο Μιλιβόγεβιτς και ο Μανιάτης, καθώς δεν θα νιώθουν πλέον εμπιστοσύνη πίσω από την πλάτη τους και θα κοιτάνε να καλύψουν τρύπες αριστερά και δεξιά, με αποτέλεσμα η ομάδα να κόβεται στα δύο και να μεγαλώνουν οι αποστάσεις με τον Κασάμι και τον Ντομίνγκεζ.

Επίσης κάτι το οποίο δεν έχει επισημάνει κανείς, είναι το ότι ο Μανιάτης και ο Τσόρι Ντομίνγκεζ, δεν κυνηγάνε τα γκολ όσο μπορούν, καθώς έχουν πολύ καλά σουτ, ενώ θα μπορούσαν να δώσουν εύκολα γκολ στην πειραϊκή ομάδα, καθώς ο Ολυμπιακός έχει υιοθετήσει το ισπανικό στυλ... να μπούμε με την μπάλα στα δίχτυα.

Και πάμε στην επίθεση, όπου όσο αντέχουν τα γόνατα του Μήτρογλου και του Αφελάι, ο Ολυμπιακός είναι ικανός να κάνει ότι έκανε και με την Ατλέτικο, δηλαδή στις τέσσερις φάσεις να βάζει τρία γκολ, αλλά εάν κάτι συμβεί με τους ευαίσθητους τραυματισμούς τους, δε νομίζω ότι υπάρχουν αντικαταστάτες υψηλού επιπέδου, παρά τα όσα γράφονται για το πολύ καλό ταλέντο που λέγεται Διαμαντάκος ή για το νέο ρόλο που θα έχει στην ομάδα ο Φουστέρ, καθώς το ποδόσφαιρο, ειδικά στην Ευρώπη, έχει εξελιχθεί τόσο πολύ και έχει τέτοιους αυτοματισμούς, που μόνο παίκτες σαν τον Μήτρογλου και τον Αφελάι μπορούν με... μισή κίνηση να πετύχουν γκολ, χωρίς τίποτα περιττό.

Από εκεί και πέρα φυσικά υπάρχει το πάθος, ο φανατισμός, η φανέλα του Ολυμπιακού, το κάστρο «Γ. Καραϊσκάκης» όπως έγραψα και στο προηγούμενο σχόλιό μου, αλλά όλα αυτά σε πάνε ως ένα σημείο και μόλις βρεις απέναντι σου μια αντίπαλη πολιορκητική μηχανή, εκεί κάπου τελειώνει το όνειρο, επειδή δεν φρόντισες να πάρεις και τρεις-τέσσερις ακόμη έτοιμους ποδοσφαιριστές...

ΥΓ. Για όσους... στίβουν το κεφάλι τους στην ΕΠΟ, τη Σούπερ Λίγκα και τη Football League, τόσα χρόνια να βρουν τη λύση που θα φέρει το ελληνικό πρωτάθλημα στα κορυφαία της Ευρώπης, είναι κάτι πολύ απλό και το έχω προτείνει κι επίσημα από το 1993. Πρέπει σε κάθε νομό της χώρας, να υπάρχει μόνο μια επαγγελματική ομάδα και με ένα γήπεδο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Με εξαίρεση την Αττική και τη Θεσσαλονίκη που μπορούν να έχουν από τρεις έως έξι ομάδες συνολικά και οι δυο νομοί μαζί. Μόνο έτσι θα έχουμε σοβαρές ομάδες, θα αναδειχθούν ταλέντα σε κάθε περιοχή, θα μοιραστούν σωστά τα χρήματα και οι χορηγίες και θα φτιαχτούν τρεις ανταγωνιστικές κατηγορίες... Άντε Γειά!