Ο κορυφαίος άθλος του Ολυμπιακού βάζει ψηλά τον πήχη για όλους
Το νικηφόρο 3-2 του Ολυμπιακού επί της Ατλέτικο είναι δίχως αμφιβολία η σημαντικότερη ευρωπαϊκή νίκη του Ολυμπιακού ξεπερνώντας (για λόγους που θα παραθέσω παρακάτω) το περυσινό 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όμως δεν ζωντανεύει απλά σε σημαντικό βαθμό το δικαίωμα στο όνειρο του πρωταθλητή Ελλάδας (που έμοιαζε για πολλούς , εμού συμπεριλαμβανομένου, σε μεγάλο βαθμό, με απαγορευμένο καρπό μετά την κλήρωση των ομίλων τον περασμένο μήνα) αλλά και αποτελεί φάρο για τις ελπίδες των τριών εκπροσώπων της χώρας στο Europa League.
Όταν νικάς την πρωταθλήτρια Ισπανίας και φιναλίστ του προηγούμενου Τσάμπιονς Λιγκ, και μάλιστα λίγα 24ωρα μετά την ιστορική της άλωση του «Μπερναμπέου» κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης συμπολίτισσα Ρεάλ, τότε έχεις πετύχει πάρα πολλά.
Πολύ περισσότερα από το περυσινό 2-0 επί της αγγλικής ομάδας στη φάση των «16» της διοργάνωσης, γιατί ναι μεν ήταν η πρωταθλήτρια της χώρας της αλλά σε ήδη φθίνουσα πορεία στην πρώτη μετά τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον σεζόν της η οποία όλοι γνωρίζουμε που κατέληξε (στο να μείνει στην Πρέμιερ Λιγκ όχι μόνον εκτός θέσεων- εισιτηρίων για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και εκτός Ευρώπης … ολοκληρωτικά).
Προσθέστε εδώ το κάθε άλλο παρά μικρής σημασίας επίτευγμα της επιτυχίας τριών γκολ κόντρα σε μία ομάδα η οποία δεν είχε επιτρέψει ανάλογη χαρά σ’ αντίπαλο τον περασμένο Φεβρουάριο ( το 0-3 από την Οσασούνα στην Παμπλόνα για το πρωτάθλημα Ισπανίας). Έκτοτε και ως και το βράδυ της περασμένης Τρίτης στο «Καραϊσκάκης» η ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε επί 31 ματς σ’ όλα τα μέτωπα (σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται και το 1-4 στον τελικό της Λισσαβόνας πέρυσι από την Ρεάλ αλλά τα τρία εξ αυτών στην παράταση όλοι θυμόμαστε πως) δεν είχε δεχθεί περισσότερα από δύο γκολ. Και σε μόλις δύο περιπτώσεις είχε παραβιαστεί δις η εστία της (από τη Ρεάλ και τη Λεβάντε) στους σχεδόν επτά μήνες που μεσολάβησαν.
Η ομάδα του Μίτσελ μπόρεσε να έκανε αυτό που απέτυχαν όλο αυτό το διάστημα να καταφέρουν γίγαντες όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα.
Στοιχεία που τοποθετούν τη συγκεκριμένη νίκη πιο ψηλά τόσο από το 1-0 επί της Λίβερπουλ το 2004 στο ίδιο γήπεδο παρά το γεγονός ότι οι «κόκκινοι» επτά μήνες μετά ανέβηκαν για 5η και τελευταία φορά στην κορυφή της Ευρώπης με την επική ανατροπή στη Πόλη κόντρα στη Μίλαν, όσο και το 2-1 επί της αδιάφορης βαθμολογικά Ρεάλ επίσης εντός έδρας τον Δεκέμβριο του 2005 (αλλά και τις μ' ανάλογο ...περιορισμό με την τελευταία, τρεις διαδοχικές νίκες επί της Άρσεναλ από το 2009 ως το 2013).
Και όταν έχει καταθέσει ένα τέτοιο ηχηρό δείγμα γραφής και δυνατοτήτων τότε σίγουρα μπορεί να ελπίζει βάσιμα σε …περισσότερα από αυτά που θεωρούσαμε πολλοί ότι αναλογούν στον Ολυμπιακό αναφορικά με τις δύο προνομιούχες πρώτες θέσεις του 1ου ομίλου του Τσάμπιονς Λιγκ στον οποίο υπάρχει και η φιλόδοξη Γιουβέντους αλλά και η αξιόμαχη, όπως έδειξε η με δυσκολία στο Τορίνο ήττα της 2-0 από την πρωταθλήτρια Ιταλίας, Μάλμε.
Σίγουρα είναι πολύ νωρίς για υπερενθουσιασμό. Ο δρόμος παραμένει μακρύς και δύσβατος. Αλλά την ίδια ώρα δεν έγινε με τη νίκη επί της «ροχιμπλάνκος» απλά ένα βήμα, αλλά ένα εντυπωσιακό άλμα που δίνει χώρο ελπίδας και στο τρίο των ελληνικών ομάδων οι οποίες θα πάρουν αύριο (18/09) τη σκυτάλη στη 2η τη τάξει διοργάνωση της «Γηραιάς Ηπείρου».
Αναμφίβολα η ικανότητα δεν …μεταδίδεται αυτομάτως από τον Ολυμπιακό στις τρεις ελληνικές ομάδες του Europa League. Αποτελεί όμως παράδειγμα του ότι αν δείξεις τον καλύτερο σου εαυτό τότε είναι δυνατή η αντιμετώπιση ακόμα και του πλέον ισχυρού αντιπάλου. Οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να πιστοποιήσουν αυτή την αγωνιστική δυνατότητα. Σειρά έχουν Παναθηναϊκός , ΠΑΟΚ και Αστέρας Τρίπολης να δείξουν ότι και αυτοί μπορούν και στα όποια δύσκολα τους έχουν προκύψει. Άσχετα με το πώς αξιολογείται ο κάθε αντίπαλος τους. Γιατί ακόμα και οι πλέον ισχυροί μπορούν να λυγίσουν. Ρωτήστε την Ατλέτικο. Αυτή το γνωρίζει πολύ καλά από το βράδυ της περασμένης Τρίτης.
