Η διαδρομή του Euro 2016 παραμένει όχι … δύσβατη

Πολλοί έκριναν σκόπιμο να το πράξουν αμέσως μετά το τέλος του αγώνα . Δικαίωμα τους αναμφίβολα Αλλά πέραν του ότι προσωπικά, όπως άλλωστε το …ομολόγησα στην προηγούμενη «κατάθεση» μου, θεωρούσα (και δεν έχω αλλάξει άποψη επ’ αυτού) πιο σημαντικό να τοποθετηθώ πρώτα αναφορικά με το πρώτο και πιο …οριστικό αποτέλεσμα στο διπλό μέτωπο της χερσονήσου μας , εκείνο της Εθνικής ομάδας του μπάσκετ κόντρα στη Σερβία για τη φάση των «16» του Mundobasket, και αφετέρου θέλησα να συμπορευτώ με τη νέα «φιλοσοφία» της διοργάνωσης.

Το EURO 2016 διαφέρει καταλυτικά από κάθε προηγούμενη έκδοση της εν λόγω διοργάνωσης. Και γιατί οι φιναλίστ αυξάνονται κατά 50% (24 από 16) αλλά και για το πόσοι και πως προκρίνονται από κάθε όμιλο οι 23 ομάδες που θα συντροφεύσουν το καλοκαίρι του 2016 την οικοδέσποινα Γαλλία στην τελική φάση καθώς και επειδή ο τρόπος διεξαγωγής των προκριματικών είναι …πρωτοφανής.

Αναφέρομαι στην «Εβδομάδα του Ποδοσφαίρου» όπως αποκαλείται από την UEFA και θέλει τα ματς των εννιά προκριματικών ομίλων να δίνονται σε διάστημα πέντε (από Πέμπτη μέχρι και την επόμενη Τρίτη) και όχι δύο ημερών (σαββατοκύριακα ή και Τριτο- Τετάρτες) όπως παλιά.

Το τι θα καταφέρουν με αυτό το διασκορπισμό οι εμπνευστές του εν λόγω concept τολμώ να ομολογήσω πως πιστεύω ότι ούτε και οι ίδιοι γνωρίζουν. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το …αποτέλεσμα μετράει στις μεγάλες διοργανώσεις (περισσότερο από κάθε τι άλλο δυστυχώς). Και αυτό ( ορισμένες φορές μάλιστα ακόμα και αυτά) ευτυχώς δεν έχουν και τόσο μεγάλο ειδικό βάρος αν αναλογιστεί κανείς ότι από κάθε όμιλο περνάνε οι δύο πρώτοι και παρέα στους 18 πρωτοδεύτερους θα κάνει, δίχως παραπάνω ιδρώτα και αγωνία, και ο καλύτερος 3ος όλων. Ενώ παράλληλα μία 2η ευκαιρία θα έχουν και οι οκτώ ομάδες που θα καταλάβουν την 3η θέση στους ισάριθμους άλλους ομίλους.

Μ’ άλλα λόγια ψάξτε να βρείτε ποιος δεν θα πάει Γαλλία. Έτσι έχει …στην ψύχρα το σενάριο πρόκρισης του επόμενου ποδοσφαιρικού EURO και η πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004 (ή αν θέλετε τρεις διοργανώσεις πριν) δεν χρειάζεται να βάλει τα κλάματα από τώρα ( πιο συγκεκριμένα από την περασμένη Κυριακή). Ο δρόμος είναι μακρύς και όχι και τόσο σπαρμένος μ’ αγκάθια.

Μπορεί η Ρουμανία να έκανε μία πολύ καλή αρχή και να άνοιξε μερικές επικίνδυνες τρύπες σ’ αυτόν όμως μη σκιάζεστε συμπατριώτες και συμπατριώτισσες υπάρχουν πάντα και οι αφύλακτες διέξοδοι και παρακάμψεις.

Και τούτο γιατί καμία από τις πέντε αντιπάλους (εκτός από τους Βαλκάνιους είναι ακόμα οι κάθε άλλο παρά ισχυρές Φινλανδία, Ουγγαρία, Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε) δεν αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο. Έννοια που τείνει ούτως ή άλλως να … καταργηθεί από το λεξικό των διεθνών διοργανώσεων ή πιο σωστά να μείνει ζωντανή μόνον για μία χούφτα ομάδες τύπου Γιβλαρτάρ, Λιχτενστάιντ, Ανδόρα κ.λπ..

Η Ελλάδα αν συμπεριφερθεί όπως στις προηγούμενες σημαντικές διοργανώσεις (Μουντιάλ και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα) θα είναι μέσα στις δύο πρώτες θέσεις (για την προοπτική της 3η δεν θέλω ούτε να περνάει από το μυαλό μου δίχως φυσικά να μπορεί κανείς να αποκλείσει τίποτα). Έστω με το σύνηθες …σασπένς και δύσκολο τρόπο που αν μη τι άλλο αναδεικνύει τις αρετές της.

Δεν απειλείται από το προαναφερθέν κουϊντέτο τόσο, όσο από το φάντασμα του κακού της εαυτού. Τον οποίο είδαμε στο άδειο «Καραϊσκάκης» αλλά δύσκολα θεωρώ ότι θα ξαναδούμε σύντομα. Γιατί το εν λόγω ματς με τους Ρουμάνους ήταν οριακών συνθηκών. Δίχως φιλάθλους, με προπονητή που μόλις γνωρίστηκε με την ομάδα, με τους περισσότερους παίκτες ανέτοιμους , με γκολ δώρο στον αντίπαλο πολύ νωρίς και μία σειρά από μικρολεπτομέρειες που αφαιρούσαν όλο και περισσότερο τη δυναμική της ομάδας.

Χαρακτηριστικά που τουλάχιστον στο μέγεθος αν όχι και τη σημασία τους λογικά δεν θα επαναληφθούν στα προσεχώς ματς της. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κλαούντιο Ρανιέρι είναι …αξία. Ιταλός τεχνικός έχει τις ικανότητες για να επαναφέρει σύντομα την Εθνική στο συνήθη της επιτυχημένο εαυτό. Παρά τα όποια και όσα λάθη εντοπίστηκαν από ορισμένους στο πρώτο δείγμα γραφής του στον ελληνικό πάγκο.

Οι Κασσάνδρες και οι απαισιόδοξοι βρήκαν μεν πεδίο δόξης λαμπρόν αλλά αυτό μόνον στο μυαλό τους πιστεύω πως βρίσκεται. Χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν τρέχει κάστανο για την ήττα στο ξεκίνημα. Κάτι τρέχει αλλά δεν πάει μακριά. Ούτε φθάνει ως το φινάλε της διαδρομής που ναι μεν έγινε λίγο πιο περίπλοκη αλλά ουσιαστικά παραμένει όχι και τόσο δύσβατη.

 Υ.Γ. Να επισημάνω εδώ την αντίθετα σπουδαία εκκίνηση της εθνικής Κύπρου στη διοργάνωση που όπως σωστά την υποδέχθηκαν στη Μεγαλόνησο ναι μεν αποτελεί βάση για αισιοδοξία όχι όμως και βατήρα εκτόξευσης στον ουρανό. Κάθε τι έχει τη σημασία του αλλά δεν τα λέει όλα. Είτε αυτό είναι μία μεγάλη πέρα για πέρα νίκη, είτε μία απροσδόκητη ήττα. Βήμα το βήμα έρχεται το άλμα ή η πτώση. Ο αγώνας (της πρόκρισης) συνεχίζεται για άπαντες. Νικητές  και ηττημένους αρχικά.