Χωρίς … υπολογισμούς, υπερ-ήρωες και μιζέριες

Οκτώ χρόνια μετά τον υπέρτατο άθλο της Σαϊτάμα και την αλησμόνητη νίκη επί της υπερδύναμης του αθλήματος που ακούει στο όνομα ΗΠΑ, οι … απόγονοι εκείνης της σπουδαίας 12αδας με μοναδικό εκπρόσωπο της τον μεγάλο τότε άτυχο Νίκο Ζήση και πολύ , μα πάρα πολύ φρεσκάδα, ζωντάνια και διάθεση για να δικαιώσουν όσο γίνεται περισσότερο την τεράστια της κληρονομιάς έχουν δείξει ότι είναι το κάτι άλλο. Κάτι το υγειές και,  όχι για απλά εθνικούς λόγους,  αξιαγάπητο και αξιοθαύμαστο  (γιατί όχι;).  

Στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας βλέπουμε (και απολαμβάνουμε σε σημαντικό βαθμό) μία ομάδα που διαθέτει αρετές ακόμα και πρωτόγνωρες  για την επίσημη αγαπημένη.

Βλέπουμε μία ομάδα χωρίς τους ηγέτες – ήρωες  που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην επιτυχημένη της εικόνα στα μέσα της προηγούμενης 10ετία (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης).

 Η οποία όμως έχει … χαρά στο παιχνίδι της και τη μεταφέρει σ’ όλους  εμάς που την παρακολουθούμε. «Υγεία» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του στρατηγού από τον πάγκο Φώτη Κατσικάρη. Πολλές λύσεις και,  ίσως το σημαντικότερο,  ηρεμία και συγκέντρωση στο σκοπό της.
Δεν είναι τυχαίο, για να προσφύγω ξανά στον Έλληνα τεχνικό, ότι οι αρκετά νεαροί στην πλειοψηφία τους παίκτες  μιλάνε μόνον για μπάσκετ στις λίγες  ελεύθερες στιγμές τους στη Σεβίλλη.

Μ’ άλλα λόγια όχι απλά γνωρίζουν αλλά και έχουν απόλυτη αίσθηση του σκοπού  και στόχου τους. Και αυτός είναι ένας πολύ σπουδαίος οδηγός για την επιτυχία.

Εντάξει το μηδένα προ του τέλους μακάριζε είναι  υποχρεωτικό αλλά ανεξάρτητα με το τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια του ομίλου αλλά και το… παραπέρα, που σίγουρα θα υπάρξει,  τολμώ να ρίξω πρόωρα  στο τραπέζι και τη δική μου ψήφο εμπιστοσύνης για πολλά ακόμα καλά πράγματα από τούτη την ομάδα.

Έχει τόσο προτερήματα  και τα …αυξάνει αγώνα με τον αγώνα  κάτι που αν μη τι άλλο καθιστά υποχρεωτικό το σεβασμό της.  Μοιάζει με γοητευτική νεαρά έτοιμη να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία την οποία της προσφέρει αυτή τη τεράστια γιορτή του μπάσκετ για να γράψει τη δική της σημαντική σελίδα στον μακρύ κατάλογο  του κεφαλαίου - επιτυχία της επίσημης  αγαπημένης.

Και για τους επίμονους αμφισβητίες ότι τα πρώτα τεστ στη διοργάνωση δεν ήταν …σοβαρά αντιπαραθέτουμε ότι  εκείνη ήταν και είναι μέχρι τώρα πολύ σοβαρή για την …ηλικία της  στη συμπεριφορά απέναντι σ’ όλους. Αντιπάλους και φίλους της ομάδας.

Ένα επιπλέον αξιοπρόσεκτο προσόν πριν φθάσουμε σε ένα τελευταίο, προς το παρόν, δια ταύτα.

Τι μέλλει γενέσθαι με τα δύο τελευταία ματς της στον όμιλο. Οι «υπολογιστές» λένε πως είτε τα κερδίζουμε αμφότερα και παίρνουμε την πρωτιά ή τα χάνουμε και τα δύο με σκοπό να αποφύγουμε το  διαχρονικό … θηρίο για την εθνική Ελλάδας που ακούει στο όνομα Ισπανία. Η οικοδέσποινα είναι βέβαιο ότι θα πάρει την πρώτη θέση στο δικό της γκρουπ και ο 2ος του ομίλου μας θα κληθεί να την αντιμετωπίσει στα νοκ-άουτ.

Παρά τη νίκη – εξαίρεση πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας οι Ίβηρες  αποτελούν αντίπαλο ταμπού και η εικόνα τους ως τώρα δικαιώνει τους πεσιμιστές αναφορικά με μία ακόμα μονομαχία μαζί τους.

Αλλά το πρόσφατο παρελθόν και τα παθήματα στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και τις αρχές της νέας αν μη τι άλλο αποδεικνύουν τι κακό μπορεί να προκύψει από τέτοιου είδους μιζέριες.

Και τόσο ο Κατσικάρης όσο και οι παίκτες του όχι μόνον το γνωρίζουν καλά αλλά και δείχνουν με πράξεις ότι δεν χρειάζονται αυτού του είδους τις υπενθυμίσεις και επισημάνσεις.

Γιατί και ξέρει και θέλει και μπορεί να κάνει ένα 4Χ4 αρχής γενομένης από σήμερα. Και έπειτα να σου θα πεταχτεί  μπροστά της η Ισπανία. Και τότε βλέπουμε τι θα γίνει.  Ως τότε όμως περιμένουμε με εμπιστοσύνη να δούμε τι άλλο καλό (και καλύτερο) θα μας προσφέρει η εθνική μας που κερδίζει όχι μόνον τους αγώνες αλλά και την εκτίμηση ημών (και όχι μόνον).