Μαχητική ψυχή και… τέζα ΟΛΟΙ!

Λένε ότι επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς. Και κάπως έτσι, με τον Παναθηναϊκό πεσμένο στο καναβάτσο, είδαμε μια από τις πιο καρυδάτες ανατροπές. Με τα χάπια να γίνονται απαραίτητο συνοδευτικό σε φίλους αλλά ΚΥΡΙΩΣ εχθρούς που είχαν επενδύσει (τι… επενδυτές θα ήταν άλλωστε;) σε γκέλα.

Ένα ματς που δύσκολα θα ξεχαστεί, δύσκολα θα επαναληφθεί και μέσα από το οποίο το μότο «Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή» βρήκε την πλήρη έκφρασή του. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να λογίζεται ως τέτοια ας δώσουμε ένα πόντο (τρεις πήραμε) σε μια ομάδα που μέσα από ένα κάρο δυσκολίες αρχίζει να χτίζει χαρακτήρα και να το δείχνει σε ΚΑΘΕ ευκαιρία.

Σε μόλις δέκα μέρες άλλωστε είχαμε την επιστροφή με τεσσάρα από το 0-1 με την Μίντιλαντ, τον έστω και ένα σωμένο βαθμό (σαφώς και δεν είναι επιτυχία, αλλά το ματς έμοιαζε χαμένο) με τον Λεβαδειακό και τα φοβερά και τρομερά που έγιναν στις καθυστερήσεις στη Λεωφόρο. Όλα αυτά αν μη τι άλλο ΚΑΤΙ δείχνουν και καθρεφτίζουν μια ομάδα που δεν τα παρατάει, που όταν το παιχνίδι στραβώνει πολεμάει, ματώνει, βρίσκει λύσεις.

Καταρχήν να ξεκινήσουμε από κάτι που και εμπαθής να είσαι θα το παραδεχτείς. Ανεξάρτητα του ΠΩΣ και ΠΟΤΕ ήρθε αυτό το 2-1 ο Παναθηναϊκός ΑΞΙΖΕ να το πάρει το τρίποντο. Με άλλο τρόπο ασφαλώς αλλά το άξιζε πέρα ως πέρα. Η ομάδα είχε ένα πολύ κακό πρώτο ημίχρονο (κι αυτό είναι θέμα διότι επίσης εμπίπτει στο «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη» που λέγαμε και πιο πάνω) αλλά το γκολ το έφαγε τελείως κόντρα στη ροή του αγώνα. Κι αυτό καθώς στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικά μετά το 60’ ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο, που έψαχνε να σκοράρει, που πίεζε, που έχανε τις ευκαιρίες.

Όμως με ένα γκολ από το πουθενά το τριφύλλι βρέθηκε στην κόλαση αλλά η μαχητική του ψυχή και η κλάση συγκεκριμένων παικτών έφερε την απόλυτη ανατροπή. Τα δύο γκολ ήταν και η επιβεβαίωση δύο παιδιών που έχουν μπει στο «στόχαστρο» εσχάτως στη λογική του «δεν κάνουν» και του «φέρτε άλλους, δεν πάμε πουθενά με αυτούς».

Ο Ατζαγκούν που «κατηγορείται» ότι δεν τελειώνει φάσεις έκανε το τέλειο πλασέ και ο Πέτριτς που είναι «παλαίμαχος» και «δεν μπορεί το παλικάρι» όχι απλά έβγαλε 90λεπτο αλλά πήρε την πρώτη κεφαλιά στο 1-1, πέτυχε με πανέμορφο τρόπο το 2-1, ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις και η μεγαλύτερη απειλή για την κυανέρυθρη άμυνα, γενικότερα ήταν ο ηγέτης της ομάδας, αν θέλετε έπαιξε ΚΑΙ για τον τραυματία Μπεργκ.

Επειδή το ‘φερε η κουβέντα για τον Μλάντεν να πούμε και δυο λόγια ακόμη. Πράγματι είχε κάποια προβλήματα, έχασε ορισμένες προπονήσεις ΑΛΛΑ με εξαίρεση την αναμέτρηση με τη Λιβαδειά όπου έγινε αυτό που έγινε στο ζέσταμα και επειδή κάποιοι μάλλον το ξεχνάνε, ας δούμε ότι ο Κροάτης δεν είχε λείψει από ΚΑΝΕΝΑ παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Σε κάποια ξεκίνησε, σε κάποια έμεινε στον πάγκο έπειτα από απόφαση του κόουτς για αγωνιστικούς λόγους και όχι επειδή είχε πρόβλημα. Κλείνει η παρένθεση…

Ήταν που λέτε ένα από τα βράδια στη Λεωφόρο που δύσκολα θα ξεχαστούν. Τυχεροί οι μετρημένοι στα δάχτυλα που το έζησαν live, κρίμα κι άδικο για τον υπόλοιπο κόσμο που έχασε την ευκαιρία να είναι εκεί λόγω της τιμωρίας. Σκεφτείτε το κλουβί να ήταν τίγκα και να γινόταν η ανατροπή αυτή. Θα γκρεμιζόταν ή θα έμενε όρθιο;

Με αυτά και με αυτά ολοκληρώθηκε και η δεύτερη αγωνιστική. Με τον Παναθηναϊκό να έχει πλέον τέσσερις πόντους, όσους ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Η διαφορά μας βέβαια είναι ότι εμείς ΕΠΡΕΠΕ να είχαμε έξι, αλλά δεν ήθελε ο Θάνος με το πέναλτι μαρς και την αποβολή που έφαγε μια βδομάδα πριν.

Κατά τα άλλα ο Παναθηναϊκός «κλαίγεται για τη διαιτησία και ψάχνει άλλοθι» όπως λέει και το «σανό» που σας ταΐζουν διάφοροι τύποι. Προσπαθώ να βρω από την άλλη έστω και ΕΝΑ ματς στο οποίο έχασαν πόντους οι ερυθρόλευκοι και δεν βγήκε στα κανάλια η γνωστή φιγούρα να κάνει το άσπρο μαύρο βιάζοντας την λογική και δεν το βρίσκω. Τι να πει κανείς. Και γι’ αυτούς που τα λένε μα κυρίως γι’ αυτούς που τα γράφουν και το παίζουν και δημοσιογράφοι τρομάρα τους.

ΥΓ: Και κάτι δικό μας, το οποίο ίσως κάποια στιγμή αναλύσουμε. Αν και καλό είναι να μην χρειαστεί και να ξεχαστεί. Μάλλον έκανε κακό στην νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης και τις απαιτήσεις μερίδας του κόσμου η περσινή χρονιά με το Κύπελλο, το 0-3 στον Πειραιά και την γενικότερη εξαιρετική εικόνα του δευτέρου γύρου και την πορεία πρωταθλητισμού.

ΥΓ1: Εννοώ ότι ορισμένοι πίστεψαν ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα , ότι έχει ανοίξει καμιά κάνουλα με λεφτά και ότι θα χάνεται η μπάλα σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε λεπτό. Δυστυχώς μα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι τόσο καλύτερα θα ‘ναι.

ΥΓ2: Με άλλα λόγια όπως δεν χρειάζεται να πετάμε στα σύννεφα μετά από νίκες, δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε και όλα στις όποιες γκέλες. Ούτε οι παίκτες που έκαναν όσα έκαναν πέρσι είναι λίγοι, ούτε οι άνθρωποι που υλοποίησαν τον περσινό σχεδιασμό άσχετοι… άσχετα αν όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα προπονητή, ένα τεχνικό διευθυντή ή ένα πρόεδρο, ούτε φυσικά όποιος κράζει περισσότερο το κάνει επειδή πονάει και πιο πολύ και οι υπόλοιποι συμβιβάζονται. Αυτά…