Η Ελλάδα στα δύο

Με τέσσερις σερί τίτλους στα προηγούμενα ισάριθμα χρόνια και 16 την τελευταία 18ετία η ομάδα του Πειραιά έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένη με τα κεκτημένα της και να φροντίζει να μείνει εκεί που νιώθει σαν στο σπίτι της.

Και  μάλιστα, ει δυνατόν,  με την απόλυτη άνεση των δύο προηγούμενων ετών όταν από νωρίς είχε κόψει το βήχα στους όποιους φιλόδοξους μνηστήρες του  θρόνου και το Μάρτη είχε εξασφαλίσει μία ακόμα στέψη.

Όσο για τους υπόλοιπους άμεσους αντιζήλους ή και λιγότερο φιλόδοξους παροικούντες  την Ιερουσαλήμ αυτοί αναζητούν μία διέξοδο για μία διαδρομή καλύτερη από την  για τους περισσότερους εξ αυτών μετριότητα ή και  σε κάποιες περιπτώσεις  το φλερτάρισμα με τη …φωτιά, που χαρακτήρισε τις προσπάθειες τους .

Η αλήθεια είναι ότι όπως και να το «διαβάσει» κανείς το σενάριο του νέου πρωταθλήματος που ξεκινάει σήμερα δύσκολα μπορεί να περιμένει πολλά διαφορετικά από εκείνα των αμέσως προηγούμενων ετών.

Για το επίπεδο του παιχνιδιού, πώς να προσδοκά κάτι αισθητά περισσότερο όταν τουλάχιστον στα …χαρτιά, δηλαδή μεταγραφικά, ελάχιστοι έχουν αλλάξει προς το εμφανώς καλύτερο; Μάλιστα το σκηνικό μοιάζει όλο και πιο φτωχό ακολουθώντας τις …οδηγίες της οικονομικής (και όχι μόνον) περιπέτειας την οποία είναι αναγκασμένη (εδώ και αν σηκώνει κουβέντα και όχι μόνον) περνάει η χώρα μας.

Και ερχόμαστε στο κατά τη γνώμη μου, και δεν νιώθω διόλου μόνος  αναφορικά με τη θέση αυτή, βασικό ζητούμενο για να γίνει πιο ελκυστικό ένα προϊόν που όλο και περιορίζεται το «πελατολόγιο» του όπως αποδεικνύει και η φθίνουσα πορεία των εισιτηρίων για τους αγώνες της διοργάνωσης.

Όταν ξέρεις προκαταβολικά το τι θα γίνει και στην περίπτωση των περισσότερων εισπράττεις περισσότερες πίκρες από ότι χαρές πώς να ασχοληθείς ιδιαίτερα με το …φαινόμενο;

Αν λοιπόν δεν υπάρξει αντίδραση από τους κάθε φορά πιο … κάτω πώς να αλλάξει από αυτή την  (εκ των κεντρικών  επαναλαμβάνω)… είσοδο το οικοδόμημα;

Όσο ο ανταγωνισμός αυξάνεται σε κάθε επίπεδο του πρωταθλήματος και μένουν μακροχρόνια ανοικτά τα περισσότερα από τα μέτωπα του τόσο  η ίδια η διοργάνωση αλλά και εις έκαστος από τους συμμετέχοντες, ακόμα και η πλευρά της … εξουσίας (βλέπε Ολυμπιακός) μόνον (μακροπρόθεσμα τουλάχιστον στην περίπτωση των «ερυθρόλευκων») κέρδη μπορεί να αποκομίσει.

 Για τον λόγο αυτό το ζητούμενο είναι η υπέρβαση όπως λέμε και στην τίτλο του αφιερώματος μας στο πρωτάθλημα.

Γιατί ναι μεν οι πάρα πολλοί (οπαδοί του Ολυμπιακού) είχαν λόγους να αισθάνονται ικανοποίηση με τα όσα με το παραπάνω κατάφερε η ομάδα τους τα προηγούμενα χρόνια στο πρωτάθλημα όμως τι γίνεται με τους ακόμα περισσότερους φίλους των υπόλοιπων ομάδων.

Ο Παναθηναϊκός με την άλωση του «Γ. Καραϊσκάκης» την περασμένη άνοιξη άφησε ελπίδες για  τις δυνατότητες που υπάρχουν για να γίνει κάτι …διαφορετικό επιτέλους στα δρώμενα του πρωταθλήματος. Και έδωσε ένα παράδειγμα για όσους θέλουν κάτι παραπάνω από την … πίττα ο καθείς στον τόπο και με τον τρόπο του.

Οι προδιαγραφές δεν είναι οι πλέον ευοίωνες για σημαντικές αλλαγές  σ’ αυτό το επίμαχο σημείο του πρωταθλήματος αλλά όσο η μπάλα γυρίζει  ο καθένας μπορεί να ελπίζει. Έστω και …περιορισμένα.