Aυτός ήταν… Panathinaikos!

Αυτός… ΝΑΙ. Ήταν ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, ο… Panathinaikos, η ομάδα με τις αρετές που θαυμάσαμε και γουστάραμε πέρσι.

Και προσέξτε: Το ματς με τους Δανούς δεν ήταν εύκολο. Το τριφύλλι το έκανε. Διαλύοντας την Μίντιλαντ και κάνοντάς σκόνη και θρύψαλα κάθε δανέζικο όνειρο πρόκρισης. Κι όλα αυτά σε ένα ματς που ξεκίνησε στραβά εντελώς από το πουθενά.

 Να έχεις κάνει τρεις φάσεις στο πρώτο δεκάλεπτο και ξαφνικά να βρίσκεσαι και με 0-1 στην πλάτη δεν θέλει και πολύ για να σε πάρει από κάτω. Ιδίως αν γυρίζει ακόμη στο μυαλό σου και η ιστορία της Σταντάρ.

Ο Παναθηναϊκός ωστόσο έδειξε χαρακτήρα και αντίδραση μεγάλης ομάδας. Γύρισε για πλάκα το σε βάρος του σκορ, έκλεισε το ημίχρονο με 3-1 και μέχρι να μπει το τέταρτο θα μπορούσαν να μπουν και καμιά… δεκαριά ακόμα. Τόσο απλά!

Εγιναν πολλά τις μέρες που πέρασαν. Είχαμε και γκρίνια, είχαμε και αμφισβήτηση, είχαμε τα πάντα. Σε ποιον; Στην περσινή ομάδα που μοίραζε τεσσάρες και πεντάρες και στους ΙΔΙΟΥΣ ανθρώπους που έκαναν το μεταγραφικό σχεδιασμό επειδή χάλασε ας πούμε του Αλφάρο. Που δεν χρειάζεται να πούμε γιατί χάλασε η μεταγραφή αυτή.

ΞΕΡΕΙ πολύ καλά η άλλη πλευρά τους λόγους και φυσικά δεν έχει κάνει με τα χρήματα καθώς δεν είχαμε διαφορά ούτε… σεντ. Κι αν στην τελική υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η μεταγραφή δεν έγινε για κάτι άλλο από αυτό που ΟΛΟΙ ξέρουμε πως ναυάγησε ας μας το πει και σε εμάς ρε παιδιά που… δεν ξέρουμε. Πάμε παρακάτω.

Φυσικά και δεν απάντησε σε κανέναν απ’ όσους μουρμούριζαν ο Παναθηναϊκός με την τεσσάρα αυτή. Αν απάντησε σε κάποιον για μένα αυτός ήταν ο… εαυτός του. Σε αυτόν χρωστούσε μια μεγάλη νίκη και ένα ξέσπασμα, αυτόν αδίκησε με τον προηγούμενο αποκλεισμό, άσχετα αν η εικόνα δεν ήταν κακή.

Στο μεταξύ έχω γράψει  5-6 παραγράφους και δεν έχω αναφέρει λέξη για τον Μάρκους. Αλήθεια, τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν τον παιχταρά; Κι αν ο κάθε… φούφουτος κάνει δέκα ή δεκαπέντε εκατομμύρια ο Σουηδός πόσα μπορεί να κάνει; Στην πραγματικότητα ε; Όχι στο μιλητό και στα… ελεγχόμενα και σταλμένα με non paper (και ποιος ξέρει και τι άλλο;) πρωτοσέλιδα.

Νομίζω επίσης ότι δεν γεννάται θέμα πρόκρισης. Ακόμη κι αν… δεν κατέβει ο Παναθηναϊκός. Και δεν το λέω αυτό μόνο λόγω σκορ. Ήταν τέτοια ΣΥΝΟΛΙΚΑ η εικόνα των δύο ομάδων που ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ πως αυτός ο αντίπαλος θα μπορέσει να βάλει δύσκολα στο τριφύλλι.

Κλείνοντας θα σταθώ και σε κάτι ακόμη. Για μένα πολύ σημαντικό. Που δείχνει ΠΟΛΛΑ. Μπήκα στα αποδυτήρια μετά το ματς. Δεν είδα μόνο χαμόγελα. Είδα και προβληματισμό, είδα και σκέψεις. Για τις χαμένες ευκαιρίες, για την έλλειψη συγκέντρωσης στην τελική προσπάθεια ή κάποιες φορές και στα μετόπισθεν, για το γεγονός εν πάση περιπτώσει πως δεν τελείωσες νωρίτερα το ματς και χρειάστηκε να φτάσεις στο φινάλε και μάλιστα σε σημείο που έδειχνε κόντρα στη ροή του ματς.

Όταν λοιπόν έχεις ρίξει ντόρτια σε ευρωπαϊκό ματς και ψάχνεις το κάτι παραπάνω δείχνει και πόσο έχει ανέβει ο πήχης. Πως δεν αρκείσαι στα λίγα, πως αναζητάς το κάτι παραπάνω. Πως είσαι ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή αν θέλετε… PANATHINAIKOS.