Ο μύθος της … τσιγκουνιάς στην Άρσεναλ

Το Κομιούνιτι Σιλντ (πρώην Τσάριτι Σιλντ) μπήκε για 13η φορά στην τροπαιοθήκη των πρωτευουσιάνων με την επιβλητική νίκη 3-0 στο «Γουέμπλεϊ επί της πρωταθλήτριας Μάντσεστερ Σίτι ακολουθώντας την προσθήκη εκεί τον περασμένο Μάιο του κυπέλλου Αγγλίας μετά από την επικράτηση κόντρα στη Χαλ στην παράταση στον τελικό της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.

Και αν η πρώτη χρονικά εξ αυτών των επιτυχιών δεν είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στο …ηθικό των φίλων της ομάδας της βρετανικής πρωτεύουσας το ίδιο δεν ισχύει όμως και για την κυριακάτικη που ήρθε απέναντι σ’ έναν μεγάλο αντίπαλο, βασικό αντίζηλο στις φιλοδοξίες της για επιτυχίες στα εθνικά μέτωπα και ,ίσως το κυριότερο, αμέσως μετά από μία ακόμα …παραχώρηση ενός βασικού τα προηγούμενα χρόνια άσου της.

Ο Τόμας Βερμάελεν δεν ήταν τυχαίο κομμάτι του παζλ της Άρσεναλ αλλά κάπτεν της τα προηγούμενα χρόνια και υπό άλλες συνθήκες μουρμούρα (στην καλύτερη περίπτωση) και βολές κατά του Αλσατού τεχνικού και των …προϊσταμένων του θα ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Οι φίλοι της Άρσεναλ δεν έχουν κρύψει σε καμία περίπτωση την έντονη τους δυσαρέσκεια για την απώλεια τόσων και τόσων αστεριών της κύρια τα προηγούμενα 10 χρόνια που συνοδεύτηκε από την μέχρι πρόσφατα απόλυτη ανομβρία τροπαίων για αυτήν.

Και ο Βενγκέρ ήταν στόχος τους συχνά – πυκνά με ουκ ολίγους να εντοπίζουν , σ’ αυτές τις πρώτης τάξης απώλειες και την παράλληλη όχι σε ανάλογο βαθμό ενίσχυση της ομάδας με παρόμοιας εμβέλειας προσθήκες , τις βασικές αιτίες του γιατί οι λατρεμένοι τους «κανονιέρηδες» έμειναν επί μακρόν μ’ άδεια χέρια παρά το καλό ποδόσφαιρο που συνέχιζαν όλο αυτό το διάστημα , σύμφωνα με σχεδόν άπαντες , ειδικούς και μη, να παίζουν.

Όμως μία πιο διεισδυτική ματιά στα πάρε- δώσε του 64χρονου τεχνικού από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1996 όταν και ανέλαβε τα ηνία της , διαδεχόμενος τον αποτυχημένο Σκωτσέζο Μπρους Ρίοκ, αποδεικνύουν πως δεν αξίζει τέτοιας αντιμετώπισης αλλά έναν… καλό βαθμό. Αν όχι σχεδόν άριστα. Όχι μόνον γιατί έφερε ένα σωρό τίτλους στην Άρσεναλ και την έκανε ικανή να αναπαράγει ποιοτικό παιχνίδι αλλά και να βάλει παράλληλα ένα μάτσο χρήματα στο ταμείο του κλαμπ. Στοιχείο όχι μεν σπουδαίο για όσους βλέπουν μόνον το πώς κυλάει η μπάλα μέσα στο γήπεδο αλλά υψίστης σημασίας για το παρόν και πολύ περισσότερο το μέλλον μιάς ομάδας. Ιδιαίτερα στους πολύ πεζούς και σχεδόν απόλυτα οριζόμενους από τα οικονομικά μοντέρνους καιρούς.

Μόνον από την Μπαρτσελόνα ο Βενγκέρ κατάφερε να εισπράξει (για λογαριασμό των Λονδρέζων φυσικά) μετά και την παραχώρηση του Βερμάελεν σχεδόν 170 εκατομμύρια ευρώ.

Σίγουρα η απώλεια τόσο του Βερμάελεν όσο και προηγούμενα των Μαρκ Όφερμαρς, Εμανουέλ Πετίτ, Ζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ, Αλεξάντερ Χλεμπ , Άλεξ Σονγκ και πολύ περισσότερο φυσικά του υπέρτατου Τιερί Ανρί και του επί χρόνια κάπτεν Σεσκ Φάμπρεγκας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μένει κατά καιρούς η Άρσεναλ εκτός τίτλων στους οποίους είχαν καλομάθει οι φίλοι της. Τόσο με τον Τζορτζ Γκρέιαμ στα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές του 90 όσο και πολύ περισσότερο από τότε που ο Βενγκέρ κάθισε στον πάγκο της .

Αλλά ήταν ο Γάλλος τεχνικός εκείνος που έφερε (με τις ευλογίες της διοίκησης αναμφίβολα) διαδοχικά (στο «Χάιμπουρι» αρχικά και στη συνέχεια στο «Εμιρέιτς») αστέρια (ήδη ή μελλοντικά) όπως οι (πλέον γνωστοί και …ακριβοί) Νικολά Ανελκά,Πετίτ, Όφερμαρς, Φρέντι Λιούνγκμπεργκ, Νουάνκο Κανού, Όλεγκ Λούζνι, Σιλβίνιο, Λαουρέν, Ανρί, Ρομπέρ Πιρές, Σιλβέν Βιλτόρ, Εντού , Μάρτιν Τζέφερς, Πασκάλ Σιγκάν, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Φιλίπ Σεντέρος, Χοσέ Ρέγιες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, Εμάνουελ Έμπουε, Αλεξάντερ Χλεμπ, Αμπου Ντιαμπί. Καθώς και με μηδέν κόστος τους Φάμπρεγκας και Γιένς Λέμαν, Ματιού Φλαμινί που συνέδεσαν το όνομα τους με την χρυσή εποχή από το 1996 ως το 2005 . Με τα τρία πρωταθλήματα (1998, 2002 και 2004), τέσσερα κύπελλα Αγγλίας (1998, 2002, 2003, και 2005) και ισάριθμα Κομιούνιτι Σιλντ (1998, 1999, 2002 και 2004).

Διάστημα στο οποίο την πόρτα της εξόδου είδαν από τις σημαντικές μονάδες της οι Πολ Μέρσον, Ίαν Ράιτ, Ανελκά, Όφερμαρς, Πετίτ, Σιλβίνιο, Τζέφερς, Μάρτιν Κίουον, Ρέι Πάρλουρ, Κανού, Εντού (τζάμπα οι τελευταίοι τέσσερις).

Από τον Μάιο του 2005, μετά και την κατάκτηση του κυπέλλου τον Μάιο της χρονιάς εκείνης, ο Βενγκέρ πρόσθεσε στο έμψυχο υλικό της ομάδας του έναντι σημαντικών ποσών τους Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ, Τέο Γουόλκοτ , Τόμας Ροζίτσκι, Σονγκ , Ντενίλσον, Γουϊλιάμ Γκαλάς, Εντουάρντο, Μπακαρί Σανιά, Λασανά Ντιαρά, Άαρον Ράμσι, Σαμίρ Νασρί, Αντρέι Αρσάβιν, Βερμάελεν, Λοράν Κοσιελνί, Σεμπαστιάν Σκιλατσί, Ζερβίνιο, Άλεξ Οξλάντε Τσέιμπερλεν, Μίκελ Αστέτα, Αντρέ Σάντος, Περ Μερτεσάκερ, Ολιβιέ Ζιρού, Λούκας Ποντόλσκι, Σάντι Καθόρλα, Νάτσο Μονρεάλ, Μεσούτ Οζίλ καθώς και …δωρεάν τους Μίκαελ Σιλβέστρ, Νίκλας Μπέντνερ, Εμάνουελ Σαμάκ.

Ενώ το ίδιο διάστημα παραχωρήθηκαν οι Βιεϊρά, Πασκάλ Σιγκάν, Άσλεϊ Κόουλ, Λαουρέν, Ανρί, Λιούνγκμπεργκ, Ρέγιες, Ντιαρά, Χλεμπ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Αντεμπαγιόρ, Κόλο Τουρέ, Εντουάρντο, Γκαέλ Κλισί, Σεσκ Φάμπρεγκας, Εμάνουελ Έμπουε, Σαμίρ Νασρί, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, Σονγκ, καθώς και δίχως αντίτιμο οι Πιρές, Σολ Κάμπελ, Λέμαν, Φλαμινί, Σεντέρος, Σιλβέστρ, Ντενίλσον , Αρσάβιν, Σκιλατσί.

Συνολικά από τον Οκτώβριο του 1996 μέχρι και τις αρχές αυτού του καλοκαιριού η Άρσεναλ έβγαλε για ενισχύσεις από τα ταμεία της , κατόπιν αιτήματος του Βενγκέρ, περίπου 330 εκατομμύρια στερλίνες ενώ οι εισπράξεις της από τις παραχωρήσεις παικτών ήταν στο ίδιο χρονικό διάστημα περίπου 10 εκατομμύρια … λιγότερο.

Και εφέτος ήδη οι επενδύσεις για τους Αλέξις Σάντσεζ , Ματιού Ντεμπισί,. Νταβίδ Οσπίνα και Καλούμ Τσέιμπερς έχουν φθάσει τα 61 εκατομμύρια στερλίνες. Ποσό ρεκόρ όλων των εποχών για μεταγραφές από το σωματείο ενώ παράλληλα την ίδια περίοδο μόνον τα 15 εκατομμύρια από την παραχώρηση του Βερμάελεν μπήκαν στο ταμείο.

Κατά συνέπεια τα στοιχεία αποδεικνύουν πως πρόκειται περί μύθου και αδικίας τα περί ..τσιγκουνιάς του Βενγκέρ και της διοίκησης του λονδρέζικου κλαμπ που δείχνουν εφέτος τις μεγάλες φιλοδοξίες τους. Και τα πρώτα δείγματα γραφής δημιουργούν και δικαιολογούν (αν και ασφαλώς είναι πολύ νωρίς για μεγάλα λόγια) τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία που επιστρέφουν δριμύτεροι στο στρατόπεδο των «κανονιέρηδων» και τις τάξεις των οπαδών τους.