Το πάθημα, το μάθημα και η υποχρέωση!

Καταρχήν δεν χωράει αμφιβολία ότι η (νέα) κλήρωση είναι βατή και πως η Μίντιλαντ είναι μια ομάδα στα μέτρα του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο όπως και η πρόκριση το αυτονόητο και το… μίνιμουμ που μπορείς να περιμένεις από τις δύο αναμετρήσεις με τους Δανούς.

Μιλάμε άλλωστε για έναν αντίπαλο που στα χαρτιά τουλάχιστον δεν έχει καμία σχέση με την Σταντάρ, είναι σίγουρα χαμηλότερης δυναμικότητας. Όλα αυτά βέβαια είναι σχετικά και συνήθως οι απαντήσεις δίνονται μέσα στο γήπεδο εκεί που βρίσκεται και ο καθρέφτης.

Θέλω να πω ότι και στα ματς με την Σταντάρ ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος αλλά τελικά έμεινε εκτός, γεγονός που σημαίνει ότι… κάτι δεν πήγε καλά. Πως έγιναν λάθη που δεν πρέπει να ξαναγίνουν, πως το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα, ασχέτως αν για τα δεδομένα της εποχής η ομάδα είχε δυο πολύ δυνατά ημίχρονα και πως πάνω από όλα είχες μια γκίνια την οποία δεν μπορούσες να νικήσεις με ΤΙΠΟΤΑ!

Σε κάθε περίπτωση πάντως είσαι το φαβορί και αυτό οφείλεις να το δείξεις και μέσα στο γήπεδο ώστε να συνεχίσεις στο ρεαλιστικό σου στόχο. Το ότι η κλήρωση με τη Σταντάρ αλλά και η εικόνα στα δύο παιχνίδια μας άνοιξε την όρεξη για περισσότερα είναι μεν πραγματικότητα, ο αποκλεισμός με τον τρόπο που ήρθε είπαμε πως συνιστά αποτυχία, ωστόσο αυτό που βασικά πρέπει να καταφέρεις (ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΑΣΗ) είναι να μπεις στους ομίλους. Και θέλω να πιστεύω ότι εύκολα ή δύσκολα θα το πετύχουμε με πιθανότερο σενάριο το… πρώτο.

Το χειρότερο με την Μίντιλαντ είναι το… άγνωστο αν και σε επίπεδο «διαβάσματος» δεδομένα θα γίνει το καλύτερο δυνατό. Από εκεί και πέρα και επειδή μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει «φανέλα» αυτό που πρέπει να κάνει με το καλημέρα ο Παναθηναϊκός είναι να δείξει στους Δανούς ποιος είναι το αφεντικό. Να μην τους αφήσει να το πιστέψουν, να μην τους περάσει από το νου πως μπορούν να προκριθούν. Και θεωρώ πως στον τομέα αυτό θα βοηθήσει το γεγονός ότι το πρώτο ματς θα γίνει στη Λεωφόρο.

Δυο λόγια τέλος για την εξέλιξη στα ματς με την Σταντάρ. Ετσι για να μπει μια τελεία, να κλείσει το θέμα και να πάμε παρακάτω. Αν θεωρεί κανείς, όπως καφενειακά λέγεται, ότι ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τους Βέλγους επειδή «τσιγκουνεύτηκε» να κάνει 1-2 μεταγραφές τότε δύο δεδομένα υπάρχουν. Δεν είδε καν το ματς ή δεν κατάλαβε τι είδε και τι βλέπει γενικότερα.

Δηλαδή αν είχες κάνει κάποιες προσθήκες η μπάλα στο δεύτερο γκολ των Βέλγων δεν θα πήγαινε εκεί που πήγε ή τα τρία δοκάρια μας θα γίνονταν γκολ. Τόσο απλό. Κι αν ήταν τόσο απλό είναι… κορόιδα αυτοί που δεν το έκαναν. Αποκλειστήκαμε δηλαδή επειδή δεν παίξαμε μπάλα και η ομάδα είχε κενά και όχι επειδή… κοιμήθηκε ο Θεός. Η ομάδα που έριξε τρία στο Καραïσκάκη και τέσσερα στον τελικό έγινε ξαφνικά λίγη για να αποκλείσει ΑΥΤΗ τη Σταντάρ. ΟΚ, έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν κάποιοι απλά τζάμπα το συζητάμε και άκρη δεν θα βγάλουμε.

ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν λέμε ούτε ότι είσαι υπερπλήρης, ούτε πως δεν θέλεις μεταγραφές ούτε τίποτα τέτοιο. Απλά σε αυτά τα δύο… παλιομάτς άλλως ήταν ο λόγος που την πατήσαμε, πως να το κάνουμε; Όμως ΕΤΣΙ είναι αυτά, έτσι είναι η μπάλα γενικότερα. Δοκάρι και μέσα είσαι μάγκας, δοκάρι και έξω είσαι… το άλλο. Μήπως είναι η πρώτη φορά που γίνεται τέτοια κουβέντα; Γεμίζουμε λίγο τις μπαταρίες και τα ξαναλέμε από βδομάδα…