Πολιτική,πόλεμος και ποδόσφαιρο

Ο θάνατος του βετεράνου Παλαιστίνιου ποδοσφαιριστή Αχέντ Ζακούτ την περασμένη εβδομάδα (ξημερώματα της 31ης Ιουλίου) σε μία από τις τόσες τυφλές (;;;;) βομβαρδιστικές επιθέσεις των Ισραηλινών δυνάμεων κατά δικαίων (κυρίως) και αδίκων (σπανίως) όλες αυτές τις εβδομάδες φέρνει στο προσκήνιο το πόσο η παγκόσμια ποδοσφαιρική οικογένεια μπορεί και οφείλει να λειτουργήσει διαφορετικά από την πολιτική ομόλογο της.

Στα 49 του χρόνια ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες που έχει αναδείξει το ποδόσφαιρο της μαρτυρικής αυτής γης της Μέσης Ανατολής ήρθε να προστεθεί στη μακρά λίστα των θυμάτων μιάς ακόμα πολεμικής βαρβαρότητας. Μιάς κρατικής τρομοκρατίας (όπως ο διορατικός Νόαμ Τσόμσκι την χαρακτηρίζει εδώ και παρά πολλά χρόνια) που έχει σίγουρα μακρύ προηγούμενο αλλά τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Έφυγε από τη ζωή όταν το σπίτι του στη Γάζα επλήγη από οβίδα την ώρα που κοιμόταν, με συνέπεια να χάσει τη ζωή του και να προστεθεί στα τόσα και τόσα θύματα αμάχων αυτού του πολέμου που έχει κηρύξει με το έτσι θέλω το Ισραήλ.

Ο Ζακούτ υπήρξε "ίσως ο καλύτερος μέσος που είχε ποτέ η Παλαιστίνη", όπως υποστήριξε ο αθλητικός δημοσιογράφος της Γάζας, Καλέντ Ζαχέρ, μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο "Reuters". Συνάδελφος με τον Ζακούτ, αφού όταν ο τελευταίος κρέμασε τα παπούτσια του, έπιασε το μικρόφωνο και έγινε σχολιαστής αθλητικών γεγονότων και μετέδιδε αρκετές φορές ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Η συμπατριώτες του τον χαρακτηρίζουν αθλητική φωνή ενός λαού στον οποίο απαγορεύεται να γίνει… έθνος-κράτος. Δύο δεκαετίες πριν ήταν απλά ένα αστέρι (μάλλον αδόκιμος όρος αν λάβει κανείς υπόψη του τα δεδομένα του τόπου και του χρόνου), ένα μέλος της εθνικής ομάδας της πατρίδας του που αναζητούσε όπως και ο λαός του μία διεθνή αναγνώριση.

Το γιατί το Ισραήλ «αμύνθηκε» απέναντι του αποτελεί ένα από τα αμέτρητα (επιεικώς) μυστήρια αυτή της σφαγής που έχει εξαπολύσει η πολεμοχαρής κυβέρνηση του. Γιατί σίγουρα ο Ζακούτ δεν ήταν …Μοχάμεντ Αλί. Μία μεγάλη προσωπικότητα που χρησιμοποιούσε τον αθλητισμό για να προβάλει τις πολιτικές του ιδέες και θέσεις. Ήταν απλά ένας πρώην αθλητής που έγινε τηλεοπτικός εκφωνητής. Αλλά στη Γάζα αυτό που στις περισσότερες γωνιές του πλανήτη φαίνεται απλό μπορεί να αποκτήσει πολιτική διάσταση. Ο Ζακούτ ήταν κάποιος που η κοφτερή φωνή του, και οι πολύ διεισδυτικές του αναλύσεις ήταν η πηγή χαράς και απόδρασης για ένα λαό υπό διαρκή πολιορκία. Προσέφερε διέξοδο στην παγιδευμένη Γκάζα και αυτό από μόνο του αποτελούσε πολιτική πράξη.

Στοχοποιήθηκε ή απλά ήταν ένα από τα εκατοντάδες αθώα θύματα των αδίστακτων βομβαρδισμών σε βάρος των πατριωτών του; Αν πιστέψει κανείς τους …απίστευτους ισχυρισμούς του Νετανιάχου και τους υποστηρικτές του –ότι δηλαδή τα ρεπορτάζ των δεκάδων δημοσιογράφων και οι διαπιστώσεις των Ηνωμένων Εθνών για μαζικές δολοφονίες από τον στρατό της χώρας του είναι απλά αντιησραηλινά κατασκευάσματα- τότε το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ζωντανό. Γιατί έπρεπε να πεθάνει (και) ο Ζακούτ;

Τα στοιχεία δείχνουν ότι μάλλον δεν αποτελούσε στόχο της μοιραίας για αυτόν επίθεσης. Το πιο πιθανό είναι πως πρόκειται απλά για ένα ακόμα θύμα της μανίας του Ισραηλινού Πρωθυπουργού για ολοκληρωτικό πόλεμο. Αν όμως πραγματικά ήταν στόχος της τότε αποτελεί μία ακόμα απόδειξη του με ποιο τρόπο το Ισραήλ επιτίθεται κατά των Παλαιστίνιων για να καταπνίξει οποιαδήποτε ανακούφιση μπορεί να έχει απομείνει για αυτό τον άμοιρο λαό.

Βλέπετε το ποδόσφαιρο είναι μία ομαδική πηγή ελπίδας και χαράς. Δημιουργεί σκηνές και αισθήματα ανάλογα με εκείνα που λίγους μήνες νωρίτερα είχαν εκτυλιχθεί στις ακτές της Γάζας κατά την άφιξη εκεί της εθνικής ποδοσφαιρικής παλαιστινιακής ομάδας.
Η επίθεση κατά του ποδοσφαίρου είναι επίθεση κατά των εθνικών προσδοκιών αυτών των ανθρώπων. Είναι μία απάνθρωπη ενέργεια κατά μία συλλογικής ανθρώπινης έκφρασης.

Το μαρτύριο δύο ελπιδοφόρων νεαρών ποδοσφαιριστών

Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη ούτε φυσικά και η χειρότερη του είδους αν και ο εν λόγω θάνατος έχει για τους ανωτέρω λόγους μεγάλο ειδικό βάρος.
Αν όμως ο θάνατος του Ζακούτ βρήκε το δρόμο εν μέσω έντονης κατακραυγής των μαζικών δολοφονιών από τους Ισραηλινούς, για να απασχολήσει αρκετά διεθνή ΜΜΕ, το ίδιο δεν συνέβη με μία άλλη τους ανάλογη εγκληματική ενέργεια μόλις τον περασμένο Ιούνιο .
Τότε ο 19χρονος Τζαουάρ και ο κατά δύο χρόνια νεότερος του Αντάμ αλ Ραούφ Χαλαμπίγια επέστρεφαν σπίτι τους συνοδευόμενοι από έναν ακόμα συμπαίκτη τους όταν Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές τους πυροβόλησαν πολλές φορές και αμόλησαν ένα σκύλο να τους επιτεθεί ενώ σφάδαζαν από τους τραυματισμούς τους.

Στο νοσοκομείο στην Ιορδανία όπου μεταφέρθηκαν κατήγγειλαν ότι δεν υπήρξε η παραμικρή προειδοποίηση, αναγνώριση η και συναγερμός από πλευράς δραστών. Ο νεαρότερος πυροβολήθηκε στο πόδι και όταν προσπάθησε ο Αλ Τζαουάρ να τον μεταφέρει σε πιο ασφαλές σημείο δέχθηκε και αυτός με τη σειρά του σφαίρες στο πόδι και το χέρι. Ο Άνταμ πυροβολήθηκε στη συνέχεια μία ακόμα φορά στο γόνατο και δύο στο άλλο του πόδι.

Με τα δύο θύματα να ουρλιάζουν από πόνο και πανικό οι σκοπευτές οι οποίοι ήταν κρυμμένοι σε κοντινά δέντρα άφησαν τον σκύλο τους να αποτελειώσει τους στόχους τους που την ίδια ώρα τους εκλιπαρούσαν να το σταματήσουν. Εκείνοι απάντησαν ότι δεν τους …επιτρεπόταν κάτι τέτοιο και το ζώο δάγκωσε τον Τζαουάρ στο δεξί του βραχίονα πριν αυτός καταφέρει να πλήξει με το άλλο του χέρι τον σκύλο στο μάτι και έτσι η εν λόγω επίθεση έλαβε τέλος.

Όμως στη συνέχεια οι Ισραηλινοί, σύμφωνα με την καταγγελία των δύο θυμάτων, τους έκλεισαν με μαντήλια τα μάτια , τους έδεσαν και τους έσυραν δεκάδες μέτρα τραβώντας τους από τον ώμο ενώ εκείνοι φώναζαν από τους αβάσταχτους πόνους. Οι κραυγές τους αντήχησαν σ’ όλο το χωριό και σύντομα οι συγγενείς των νεαρών έσπευσαν προς βοήθεια τους αλλά οι στρατιώτες τους προειδοποίησαν πως θα πυροβοληθούν και αυτοί αν πλησιάσουν περισσότερο.

Οι δύο νεαροί Παλαιστίνιοι μεταφέρθηκαν στη συνέχεια σε κοντινό αστυνομικό τμήμα του Ισραήλ με τον Τζαουάρ να υποστηρίζει ότι του έσκισαν την ποδοσφαιρική του φανέλα, έβαζαν τα δάκτυλα τους στις πληγές του και τον κτυπούσαν στο αιμόφυρτο πρόσωπο και το κεφάλι. Ρωτώντας τον επίμονα «πετάς πέτρες εναντίον μας, φτιάχνεις μολότοφ και άλλες βόμβες;». Και τελικά όχι μόνον τον κτύπησαν ξανά στο κεφάλι , αυτή τη φορά με όπλο, αλλά και του έσπασαν το πόδι ενώ την ίδια ώρα αστειεύονταν και γελούσαν.

Τα βασανιστήρια κράτησαν τρεις ώρες πριν μεταφερθούν με τζιπ στο νοσοκομείο της Ραμάλα με τα θύματα να δηλώνουν άγνοια γιατί έγιναν όλα αυτά ενώ την ισραηλινή αστυνομία να επιμένει ότι ήταν οι νεαροί ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό σε κοντινό αστυνομικό τμήμα.

Τα δύο θύματα  αργότερα διακομίστηκαν στο νοσοκομείο Βασιλιάς Χουσεΐν στο Αμάν και τα νοσήλια τους πλήρωσε ο αντιπρόεδρος της ΦFIFA Πρίγκιπας Αλί Μπιν Αλ Χουσεΐν. Με τον Τζαουάρ να έχει δεχθεί συνολικά 11 σφαίρες επτά στο αριστερό πόδι , τρεις στο δεξί και μία στο χέρι ενώ ο Αντάμ από μία σε κάθε ένα από τα πόδια του. Φυσικά το ποδοσφαιρικό τους όνειρο έλαβε εκείνη τη νύχτα ένα φρικτό τέλος με τον τελευταίο να ομολογεί «το ποδόσφαιρο ήταν πολύ σημαντικό για εμένα και το μοναδικό χόμπι που έχει απομείνει για εμάς τους Παλαιστίνιους».

Ο θάνατος ενός άλλου

Σίγουρα αποτελεί μικρή παρηγοριά για εκείνους, όμως η περίπτωση του συμπατριώτη τους Σαγί Νταρβίς είναι ακόμα πιο τραγική. Ο σπουδαστής στη Μπιρζέιτ και ποδοσφαιριστής τη Μπεϊτίν Φ.Κ πυροβολήθηκε θανάσιμα από στρατιώτες στις 10 του περασμένου Μάρτη στην Ζιβάτ Ασάφ της Δυτικής Ακτής κοντά στη Ραμάλα με τους Ισραηλινούς να τον κατηγορούν ότι πετούσε πέτρες σε οχήματα που ανήκαν σε συμπατριώτες τους εποίκους στην περιοχή.

Σύμφωνα με τον διεθνή Παλαιστίνιο άσο Ιγιάντ Αμπού Γκαρκούντ οι δύο νεαροί ήταν πολύ ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές ενώ επίσης καταγγέλλει : «Δεν βγαίνω έξω για να παίξω ποδόσφαιρο φοβούμενος ότι θα με πιάσουν στα σημεία ελέγχου οι Ισραηλινοί , θα μου περάσουν χειροπέδες και θα με πάνε πίσω στη Γάζα. Τα ταξίδια για αγώνες γίνονται πάντα πολύ νωρίς, καθώς μας κρατάνε επί μακρόν οι Ισραηλινοί στα σημεία ελέγχου ή δεν μας επιτρέπουν καθόλου να περάσουμε. Συχνά μας αναγκάζουν να βγάζουμε τα παντελόνια μας».

Στο κενό το παλαιστινιακό αίτημα προς την FIFA

Το Ισραήλ είχε υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει σχέδιο διατάραξης του παλαιστινιακού ποδοσφαίρου και εν μέσω τότε του Μουντιάλ 2014 ο υπουργός αθλητισμού της χώρας Λιμόρ Λιβνάτ είπε στο Σάο Πάολο ότι η χώρα του «θα επιτρέπει στους Παλαιστίνιους αθλητές να βγαίνουν και μπαίνουν στα πάτρια τους εδάφη για αθλητικό σκοπό αλλά όχι και όταν χρησιμοποιούνται τα σπορ για να τραυματίσουν ή απειλήσουν την ασφάλεια των πολιτών του Ισραήλ».
Το αίτημα τότε των Παλαιστίνιων προς την FIFA για τιμωρία του Ισραήλ λόγω των γεγονότων εκείνων αλλά και των τόσων και τόσων καταστροφών που έχουν προκαλέσει στις υποδομές της πατρίδας τους οι επιθέσεις των άσπονδων γειτόνων τους όλα αυτά τα χρόνια έπεσε στο κενό.

Αλλά από την άλλη ο τεράστιος αυτός οργανισμός που υποτίθεται ότι στηρίζει και προωθεί το παγκόσμια δημοφιλέστερο των σπορ έχει ηθική και όχι μόνον υποχρέωση να φροντίσει για το καλό όλων του των παιδιών. Ακόμα και των πιο ανήμπορων εξ αυτών. Η πιο σωστά, πολύ περισσότερο κυρίως αυτών.

Μόνο λόγια , όχι έργα ο Πλατινί

Και ο θάνατος του Ζακούτ τους προσφέρει μία φρικτή και ταυτόχρονα δυνατή αιτιολογία για κάτι τέτοιο. Και σημαντικό ρόλο στην όλη αντιπαράθεση μπορεί να παίξει ο Μισέλ Πλατινί , αντίπαλος του άτυχου Παλαιστίνιου πρώην άσου σε αγώνα πριν από 20 χρόνια για την επίσημη είσοδο της εθνικής ομάδας του μαρτυρικού αυτού λαού στα μέλη της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής κοινότητας.

Όμως ο Γάλλος πρόεδρος της UEFA ως τώρα έχει περιοριστεί απλά σε λόγια κατά του Ισραήλ ενώ στην πράξη ουδέποτε τάχθηκε υπέρ της μη διεξαγωγής διεθνών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων στο έδαφος της εν λόγω χώρας.

Ευκαιρία - δράσης για την παγκόσμια ποδοσφαιρική οικογένεια

Σίγουρα δεν περιμένει κανείς από την FIFA να λάβει μέτρα που θα αποδώσουν δικαιοσύνη σ’ ένα τεράστιο πολιτικό και ανθρωπιστικό ζήτημα. Αλλά αντίθετα από τα Ηνωμένα Έθνη η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου δεν θα χρειαστεί να ξεπεράσει το εμπόδιο των …ΗΠΑ για να δράσει πάνω στο θέμα αυτό. Αντίθετα από τον ΟΗΕ έχει την εξουσία για να κάνει κάτι που ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό θα μάθει.

Η αιματοχυσία στη Γάζα και ο θάνατος του Ζακούτ είναι μία ευκαιρία πρώτης τάξης για την FIFA για να αποστείλει ένα μήνυμα σ’ όλο τον κόσμο ότι μία χώρα που φυλακίζει μία άλλη δεν έχει θέση στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Εκεί που οι πολιτικοί μένουν αδρανείς οι ηγέτες του αθλητισμού οφείλουν να δράσουν.
Και ο ένας και μοναδικός Μάτζικ Τζόνσον μπορεί να εκπροσωπεί ένα άλλο σπορ αλλά με την απόφαση του να ακυρώσει μία εκδήλωση στην οποία επρόκειτο να λάβει μέρος στην Ιερουσαλήμ δείχνει σίγουρα το δρόμο των δυνατοτήτων που έχει η παγκόσμια ποδοσφαιρική ηγεσία.

Εκεί που η πολιτική αποτυγχάνει έρχεται σχεδόν πάντα ο πόλεμος για να γκρεμίσει την ανθρωπότητα. Και εδώ είναι μία περίπτωση που ο πόλεμος και οι συνεταίροι του μπορούν να έχουν αντιπάλους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα μέλη της παγκόσμια μεγαλύτερης αθλητικής κοινότητας. Η διεθνής ποδοσφαιρική κοινότητα αν θέλει μπορεί να το κάνει. Και να προτρέψει, ενισχύσει και …υποχρεώσει (σ΄ ένα βαθμό και έμμεσα) εκείνην της πολιτικής να πράξει και αυτή κάτι ανάλογο για να σταματήσει το συντομότερο ένας ακόμα απαίσιος πόλεμος. Το αίμα από τα χιλιάδες αθώα στην πλειοψηφία τους θύματα του το επιβάλλει. Το απαιτεί.

 ΥΓ: Θα ήθελα το παρόν θέμα - σχόλιο να το αφιερώσω στη μνήμη του αλησμόνητου και πάντα πολυαγαπημένου Κώστα Αναστασόπουλου. Ενός συναδέλφου που στα 59 του χρόνια έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή το καλοκαίρι του 2008. Τα γραπτά του είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζουν την ασύγκριτη πένα  του αλλά πάνω απ' όλα κοινωνική του ευαισθησία.