Η ευκαιρία χάθηκε, το ταξίδι ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Καταρχήν ξεκινάμε από τα προφανή. Ο αποκλεισμός από την Σταντάρ πόνεσε όλους τους Παναθηναϊκούς. Ειδικά όταν μιλάμε γι’ ΑΥΤΗΝ την Σταντάρ που την πάτησες και στα δύο παιχνίδια και βρέθηκες εντελώς από το πουθενά και κόντρα στη ροή εκτός. Με λίγα λόγια και για να μην μακρηγορούμε μιλάμε για αποτυχία εξ ου και η σχετική απογοήτευση εντός των αποδυτηρίων και συνολικά στο σύλλογο. Πάμε παρακάτω τώρα.  

Για μένα η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε στο πρώτο ματς. Εκεί ήταν να τους κερδίσεις και να τους τελειώσεις. Ερχόμενος στην Αθήνα με το καλό μεν αλλά πονηρό και επικίνδυνο δε 0-0 τα λέγαμε και εδώ πέρα πως όλα είναι ανοιχτά. Πως θα γίνει μάχη και θα χυθεί αίμα.

Ακόμη και έτσι πάντως ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη oμάδα μέσα στο γήπεδο. ΟΜΩΣ είναι γνωστό ότι στη μπάλα δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Για μια ακόμη φορά το τριφύλλι μετά από εκτός έδρας ισοπαλία δεν καταφέρνει να σπάσει την κατάρα και μένει έξω. Κι όλα αυτά για ΔΕΚΑ όλα κι όλα κακά λεπτά. Εκεί έγινε η ζημιά. Στα υπόλοιπα δεν ήσουν απλά καλός, ήσουν σίγουρα πολύ καλύτερος και πολύ πιο έτοιμος απ’ ότι περίμεναν και οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας – για τα δεδομένα πάντα της εποχής.  

Το ματς ξεκίνησε ιδανικά με το γρήγορο γκολ και η αναμενόμενη εξέλιξη θα ήταν να ανοιχτούν οι Βέλγοι και να τους τιμωρήσεις στην κόντρα. Ένα δεκάλεπτο όπου όλα πήγαν στραβά, όπου πλήρωσες την ατυχία, την απειρία, τα προσωπικά σου λάθη αλλά και ένα γκολ που μπαίνει μία στις εκατό έφτανε και περίσσευε για να τα ανατρέψει όλα. Ένα δεκάλεπτο που όφειλες να διαχειριστείς καλύτερα το 1-0 μα δεν το ‘κανες.

Κι ας το πάλεψες με νύχια και με δόντια στο δεύτερο ημίχρονο. Κι ας τους έβαλες μέσα στο τέρμα. Η μπάλα ήταν που δεν έμπαινε με τίποτα μέσα. Κακά τα ψέματα, με δυο δοκάρια στη Λεωφόρο και ένα στο Βέλγιο, συν ένα κάρο χαμένες ευκαιρίες δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να προκριθείς. Κι αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για μια ομάδα που ευρωπαϊκά ΤΩΡΑ χτίζεται. Πρέπει να βρει τρόπο, να μάθει, να βάζει πιο εύκολα τη μπάλα στο πλεκτό γιατί τόσες φάσεις δεν θα σου παρουσιάζονται κάθε μέρα.

Ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία λοιπόν για τον Παναθηναϊκό. Με ένα αντίπαλο στα μέτρα του, με τη ρεβάνς να ξεκινάει ιδανικά, με τη Λεωφόρο να βράζει, με, με, με… Δεν τα κατάφερες και μεταξύ άλλων έχασες και τη δυνατότητα για μια γερή οικονομική ένεση. Ίσως το σημαντικότερο στην παρούσα φάση, διότι ΕΚΕΙ πονάς περισσότερο.

Το θετικό είναι ότι θα έχεις μια ακόμη προσπάθεια και πως όπως όλα δείχνουν το ταξίδι ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Πιστεύω πως το πάθημα θα γίνει μάθημα και ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει τουλάχιστον στους ομίλους του Γιουρόπα. Είναι το… λιγότερο που οφείλει να κάνει και την Παρασκευή θα μάθουμε ποιος θα είναι ο αντίπαλος.

Ηρεμία θέλει μέχρι τότε και καθαρό μυαλό. Για την ομάδα είμαι σίγουρος πως θα το βρει. Άλλωστε οι άνθρωποι που την τρέχουν ξέρουν τον τρόπο, έχουν σχέδιο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.  

Είναι σημαντικό επίσης πως το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου ΒΛΕΠΕΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ και ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ. Είναι σημαντικό γιατί μέρες που είναι θα κατακλυστούμε από μπαράζ υπερβολής έως βλακείας. Κάποιοι θα βαράνε το ντέφι και κάποιοι θα ακολουθούν καταπίνοντας αμάσητο ότι κυκλοφορεί.

Τα ζήσαμε και πέρσι, τα ζούμε γενικώς σε κάθε στραβή. «Θεοί» στις νίκες, «άχρηστοι» στις ήττες. Και οι καλύτεροι είναι πάντα αυτοί που… δεν παίζουν. Αν ψάξεις για «ψαγμένα» επιχειρήματα θα βρεις πολλά. Άσχετα αν καταρρίπτει το ένα το άλλο.

Ήδη τα πρώτα είναι για τα θηρία, είναι ο ορισμός της αμπαλοσύνης ή αν θέλετε τις κριτικής εν θερμώ. Κουβέντα να γίνεται με λίγα λόγια. Όχι εδώ μέσα πάντως. Όχι τουλάχιστον από μένα. Παρά την πίκρα, προχωράμε. Πισωγύρισμα αυτή η ομάδα ΔΕΝ θα κάνει. Μόνο μπροστά θα πηγαίνει. Και θα το δείτε αυτό…