Ο θάνατος του τον δικαίωσε

Ο επί 3,5 δεκαετίες εκτός αγωνιστικών χώρων ποδοσφαιρικός ηγέτης της Αργεντινής έφυγε στα 82 του χρόνια από τη ζωή μετά από καρδιακό επεισόδιο με τα λόγια του να αποδεικνύονται προφητικά.

«Κανείς δεν πρόκειται να με εκτοπίσει από την Ομοσπονδία (AFA) μέχρι να πεθάνω» είχε πει πριν αρκετά χρόνια, και αυτό έγινε. Ακόμα και αν το υπέρτατο ιερό τέρας του ποδοσφαίρου της χώρας του τανγκό, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ,είχε σε πολλές περιπτώσεις έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τον εκλιπόντα πλέον παράγοντα, και σίγουρα ζητούσε την «εκθρόνιση» του.

Ο Γκροντόνα βλέπετε ήταν σίγουρα μία λίαν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και ο πάντα …έξω από τα δόντια συμπατριώτης του μάγος της μπάλας δεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος του δημοφιλέστερου των σπορ που τον έβλεπε με, τουλάχιστον, καχυποψία.

Ούτε ο μόνος που πίστευε πως γινόταν συχνά χρήση δικτατορικών πρακτικών και θέσεων από πλευράς Γκροντόνα που ανήλθε στο θώκο το 1979 εν μέσω παρουσίας χούντας στην πολιτική ηγεσία της χώρας της Λατινικής Αμερικής (και μόλις ένα χρόνο μετά τον πρώτο, επί πατρίου εδάφους, μουντιαλικό θρίαμβο της εθνικής της ομάδας). Και έμελλε να παραμείνει εκεί μέχρι τέλους της ζωής του αν και οι αμφισβητίες του , εκείνοι που τον θεωρούσαν και τον αποκαλούσαν, όπως ο «πίμπε ντ’ όρο», μαφιόζο, δεν ήταν λίγοι.

Οι κόντρες τους πολλές και κάτι παραπάνω από παροιμιώδεις. Αρχής γενομένης με τα όσα έγιναν στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994 στις ΗΠΑ όταν ο Μαραντόνα βρέθηκε να έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας στη διάρκεια των αγώνων, αποκλείστηκε και η εθνική ομάδα της Αργεντινής αμέσως μετά την απώλεια του βγήκε πρόωρα νοκ-άουτ από τη διοργάνωση.

«Λέει ότι ήταν τυχερός που είχε τον Μαραντόνα παίκτη αλλά ουδέποτε όταν τον χρειαζόμουν δεν ήρθε να με υπερασπιστεί» είχε καταγγείλει το 1998 ο κατά πολλούς κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών όχι μόνον για την πατρίδα του αλλά και όλο τον κόσμο, με τον «στόχο» του να ανταπαντά «αισθάνεται πως έχει λόγο για όλα αλλά δεν είναι θεός».

Ο αρχηγός του τελευταίου μουντιαλικού θριάμβου της Αργεντινής είχε μάλιστα κατηγορήσει και απειλήσει τον Μάιο του 2011 με μήνυση στα πολιτικά δικαστήρια τον Γκροντόνα υποστηρίζοντας πως γνώριζε ότι το 1993, πριν από τον αγώνα της εθνικής ομάδας της χώρας του με την Αυστραλία για τα μπαράζ πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς του, είχαν δοθεί παράνομες ουσίες καθώς δεν υπήρχαν έλεγχοι ντόπινγκ στο εν λόγω παιχνίδι.

Πριν και μετά υπήρξαν αρκετές ακόμα συρράξεις . Όπως το 2010 μετά την φυγή του Μαραντόνα από την τεχνική ηγεσία των «αλμπισελέστε» ( την πρόσληψη του οποίου το 2008 ο ίδιος ο Γκροντόνα είχε χαρακτηρίσει μακροχρόνιο του όνειρο), τις πριν από δύο χρόνια κατηγορίες του πρώτου για ανάμειξη του «αφεντικού» στον υποβιβασμό της Ρίβερ Πλέιτ στη Β’ εθνική ή τα ειρωνικά του σχόλια μετά την παταγώδη αποτυχία της εθνικής ομάδας στο επί πατρίου εδάφους Κόπα Αμέρικα το 2011 («αυτή τη φορά δεν ευθύνονται οι παίκτες, όλα έγιναν όπως θέλει ο Γκροντόνα» είχε τότε πει). Ή από την άλλη τις μπηχτές του Αργεντίνου παράγοντα για την εξάρτηση του διασημότερου στον πλανήτη συμπατριώτη του από τα ναρκωτικά τον χαρακτηρισμό του Μαραντόνα «ποδοσφαιρικού εξόριστου» και στην πιο πρόσφατη τους μάχη ( τον περασμένο μήνα, μετά τον αγώνα της εθνικής ομάδας κόντρα στο Ιράν στο Μουντιάλ της Βραζιλίας) ο χαρακτηρισμός του 53χρονου σήμερα μάγου της μπάλας γκαντέμη. Με τον αποδέκτη της …πρόκλησης να περνάει σε τηλεοπτική εκπομπή την οποία παρουσίασε όχι στο φραστικό μόνον βολέ «κακόμοιρε ηλίθιε, όσα έχω εγώ τα κέρδισα με τη δουλειά μου ενώ εσύ έχεις μόνο τη ΦΙΦΑ» αλλά και τη «γαρνιτούρα» του να υψώσει το μεσαίο του δάχτυλο για να ολοκληρώσει την απάντηση του σ’ αυτήν.

Όμως αν πολλοί Αργεντίνοι σ’ αυτό το διαχρονικό μπαράζ αντιπαράθεσης κορυφής δεν έκρυψαν ουδέποτε , ούτε κρύβουν, την συμφωνία τους για … θεοποίηση του Ντιεγκίτο την ίδια ώρα δεν απέφυγαν να βλέπουν αρνητικά ουκ ολίγα από αυτά το «αφεντικό» του ποδοσφαίρου τους έπραττε.

Στην 35χρονη του ηγεμονία το πρόσωπο της αργεντίνικου ποδοσφαίρου άλλαξε σημαντικά. Μόνον η κορυφαία κατηγορία γνώρισε τρεις καθολικές αλλαγές και ισάριθμες μικρότερης έκτασης ενώ ήδη πρόκειται να προχωρήσει (από τον Φεβρουάριο του 2015) σε μία ακόμα με την αύξηση των ομάδων της Primera División σε 30 και ετήσιο πλέον αγωνιστικό καλεντάρι (και όχι δύο ξεχωριστών κομματιών όπως τα προηγούμενα χρόνια). Μία ακόμα ποδοσφαιρική του διαθήκη ενός ατόμου που παρέμεινε ακλόνητος στη θέση ενώ την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις άλλαζαν …φυσιολογικά (όπως η επιστροφή στη Δημοκρατία το 1983) και μη. Όταν την περασμένη Τετάρτη ο εκπρόσωπος του «μαγαζιού» του Τσέρκις Μπιάλο ρωτήθηκε ποια ήταν η σημαντικότερη αρετή του προέδρου εκείνος απάντησε «καταλάβαινε το ποδόσφαιρο με κάθε φανέλα και δίχως να φοράει κάποια συγκεκριμένη φανέλα».

Αν μ’ αυτό τον τρόπο ο συνεργάτης του Γκροντόνα θέλησε να διαψεύσει συλλογικά κίνητρα πίσω από τις ενέργειες του τελευταίου δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον είχαν κατηγορήσει για πολιτικό χαμαιλεοντισμό.

Και φυσικά δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει πως ο μεγάλος Λατινοαμερικανός παράγοντας δεν ήταν αποκλειστικά και μόνον ….εθνικό φρούτο. Μπήκε το 1988 στην εκτελεστική επιτροπή του υπέρτατου ποδοσφαιρικού ιδρύματος (πείτε το και … μεγάλο παζάρι αν θέλετε) , της FIFA, και ήταν υπεύθυνος της για τα τηλεοπτικά δικαιώματα (και φυσικά εκείνα του υπέρτατου της προϊόντος, του Παγκοσμίου Κυπέλλου) ως κορυφαίος αντιπρόεδρος. Μ’ άλλα λόγια όχι απλά είχε διεθνή επιρροή αλλά γνώριζε και που ήταν το … χρήμα.

Αυτή η εκμετάλλευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και οι πολιτικές του μανούβρες φάνηκαν λίαν χρήσιμες το 2009 όταν μία απεργία των ποδοσφαιριστών οδήγησε στην αναβολή του εθνικού πρωταθλήματος. Ο Γκροντόνα ήταν σε θέση να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση της χώρας και να μετακομίσει την κορυφαία κατηγορία της Αργεντινής πίσω στην «ανοικτή» τηλεόραση.

Ενέργεια που σίγουρα είχε θετική αντίδραση από την πλειοψηφία των συμπατριωτών του ενώ το ίδιο δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί όμως για άλλες του επιλογές και αποφάσεις.

Σύμφωνα με την οργάνωση NGO Salvemos Al Fútbol ( ας σώσουμε το ποδόσφαιρο ) που έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει όσο γίνεται περισσότερους Αργεντίνους στο πολύ δύσκολο θέμα της βίας στο ποδόσφαιρο της χώρας και να πιέσει τις αρχές της να πάρουν μέρα για να την εμποδίσουν. Από τους 286 νεκρούς που έχουν καταγραφεί στα ποδοσφαιρικά χρονικά της Αργεντινής οι 184 ήταν στα χρόνια της ηγεμονίας Γκροντόνα που κατηγορείται πως δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την έξαρση του πολέμου ανάμεσα στους barra bravas (τους οργανωμένους οπαδούς των ομάδων) που έχει πάρει λίαν αυξημένες τα τελευταία χρόνια διαστάσεις. Σ’ αντιδιαστολή με τους 102 πριν από την προεδρία του, 71 εκ των οποίων σημειώθηκαν την ίδια ημέρα στην τραγωδία στη διάρκεια του Σούπερ κλάσικο ανάμεσα στις αιώνιες αντίπαλους Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ το 1968.

Στα τέλη του 2011 κρυφή τηλεοπτική κάμερα τον «συνέλαβε» να παραδέχεται ότι σκόπιμα καθυστέρησε τις πληρωμές των τηλεοπτικών δικαιωμάτων ώστε να κρατάει αιχμάλωτα τα σωματεία για την περίπτωση που θέλει τη βοήθεια τους όπως για παράδειγμα στις επερχόμενες εκλογές. Που παρόλα αυτά τον ανέδειξαν για μία ακόμα φορά πανηγυρικά απόλυτο νικητή με τους αντιπάλους του να πιστεύουν όμως ότι αυτή η δια υψωμένης παλάμης ψηφοφορία αποδείκνυε πως κανείς από τους ψηφοφόρους δεν επιθυμούσε να αποκαλυφθεί ότι δεν ήθελε να φανεί αντιτιθέμενος στο «αφεντικό».

Γνωστή και μη εξαιρετέα η ετυμηγορία του το 2003 κατά των Εβραίων διαιτητών αν και αργότερα από διαμαρτυρία της μεγάλης αργεντίνικης εβραϊκής κοινότητας ζήτησε συγνώμη για αυτή και λίγα χρόνια αργότερα επέλεξε έναν προπονητή μ’ ανάλογη καταγωγή για τεχνικό της εθνικής ομάδας της χώρας (τον Χοσέ Πέκερμαν).

Το βέβαιο είναι ότι ο θάνατος του θα αλλάξει σημαντικά τον χάρτη του ποδοσφαίρου της χώρας του που δύσκολα θα μπορέσει να έχει σύντομα έναν άξονα εξουσίας σε διεθνές επίπεδο όπως όταν ο Γκροντόνα «βασίλευε» εντός Αργεντινής αλλά και έλυνε και έδενε σε μεγάλο βαθμό και στη FIFA.

Δεν είναι τυχαίο ότι για τον θάνατο του ανθρώπου που το 1956 ίδρυσε μαζί με τον αδελφό του την Άρσεναλ Σαραντί, το στάδιο της οποίας φέρει το όνομά του, υπήρξε πρόεδρός της για 19 χρόνια, ενώ διετέλεσε στην ίδια θέση και στην Ιντεπεντιέντε η Ομοσπονδία κήρυξε επταήμερο πένθος στις δραστηριότητές της και έτσι αναβλήθηκε η έναρξη του πρωταθλήματος. Την ίδια ώρα που μηνύματα θλίψης έσπευσαν να στείλουν σημαντικότατες μορφές του ποδοσφαίρου της Αργεντινής ανάμεσα στις οποίες τόσο ο μεγάλος αστέρας του Λιονέλ Μέσι αλλά και ο ίδιος ο κορυφαίος των «εχθρών» του εκλιπόντος Μαραντόνα με ανάρτηση του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook.

Ίσως όμως την πιο ξεκάθαρη διάσταση της σημασίας της απώλειας έδωσε στον προσωπικό λογαριασμό στο Twitter ο Ροντρίγκο Οριχουέλα, οικονομικός ανταποκριτής του Bloomberg ο οποίος με τη χώρα της Λατινικής Αμερικής να βρίσκεται λίγο πριν ακόμα μία ακόμα χρεοκοπία να υποστηρίζει πως ο θάνατος του Γκροντόνα είναι πιθανότατα από πλευράς ενδιαφέροντος των ΜΜΕ μεγαλύτερης σπουδαιότητας γεγονός. Επειδή ίσως οι Αργεντίνοι έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε ανάλογες οικονομικές εξελίξεις. Όχι όμως και σ’ αλλαγές στην προεδρία του ποδοσφαίρου τους.