Κανένα δάκρυ για την ευρωπαία Βραζιλία

Και αυτό γιατί το ευρωπαϊκό της πρόσωπο ήταν επιεικώς αποκρουστικό, για όλους εμάς που λατρέψαμε τη «σελεσάο» με τη ασύγκριτη φαντασία , δημιουργικότητα και ποιότητα στο παιχνίδι της. Και η συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία που προέταξε ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι αποδείχθηκε κερκόπορτα καταστροφής για την οικοδέσποινα του 20ου Μουντιάλ και λογικά θα αποτελέσει «σκιάχτρο» για τους διαδόχους του που θα κληθούν να την ανασύρουν από τις στάχτες και να την επαναφέρουν εκεί που την έχουμε συνηθίσει. Στην πρώτη γραμμή της ποδοσφαιρικής λάμψης. Σε μία άλλη διάσταση δηλαδή από την πεζότητα που σήμερα στην οποία την έφερε ο έμπειρος τεχνικός.
Το γεγονός ότι στα πέντε πρώτα της ματς στη διοργάνωση οι επιλογές του «Φελιπάο» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατάφεραν να κρατήσουν τα προσχήματα σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε αντίβαρο για την απογοήτευση που προσέφερε η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της σημαντικότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη  τόσο στα εκατομμύρια των Βραζιλιάνων όσο και τα πολύ περισσότερα των φίλων της σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Γιατί η φανέλα της στη διαδρομή των τελευταίων σχεδόν 60 χρόνων είναι συνδεθεί με ένα ποδόσφαιρο που καμία άλλη ομάδα διαχρονικά δεν είχε σε τόσο υψηλό επίπεδο και σε τόσο μεγάλη διάρκεια καταφέρει να φθάσει.

Από το 1958 και έπειτα όταν ο 17αρης τότε Πελέ και οι άλλοι γίγαντες (Γκαρίντσα, Ντζάλμα Σάντος, Βαβά , Ντιντί κ.λπ) την έφεραν στην κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά Βραζιλία σημαίνει ποδοσφαιρική μαγεία. Είναι συνώνυμο του θεάματος  και της απόλαυσης υψίστου βαθμού. Σημαίνει το κάτι παραπάνω.

Και η Βραζιλία του 2014 ήταν κάτι το πολύ παρακάτω. Και αν η αμυντική της αφέλεια σε βαθμό …κακουργήματος που επέδειξε τόσο στον ταπεινωτικό ημιτελικό της περασμένης Τρίτης στο «Μινεϊράο» του Μπέλο Οριζόντε κόντρα στη Γερμανία όσο και στο ξεκίνημα του αγώνα με την Ολλανδία χθες βράδυ στη Μπραζίλια είχε αναμφίβολα και κάτι από τα παλιά δεν μπορούσε όμως παρά να την στιγματίσει δίχως την παραμικρή …υπεράσπιση. Καθώς ταυτόχρονα δεν είχε ούτε δείγμα να αντιτάξει από την υπεροχή στον δημιουργικό και εκτελεστικό τομέα του παρελθόντος. Αρετή η οποία την έκανε να ξεχωρίζει από τους πάντες.

Και αν σίγουρα είναι έγκλημα να τολμήσει κανείς να κάνει συγκρίσεις με την …ασύγκριτη Βραζιλία του 1970 ή ακόμα και την μαγική ομάδα του 1982 καθώς αυτές πάντα αποτελούν σημείο αναφοράς και θα το κάνουν μόνιμα και φέρνουν  με συνοπτικές διαδικασίες στο …πυρ το εξώτερο τούτη την ομάδα (τίτλος που,  μεταξύ μας σηκώνει αρκετή συζήτηση).

Το να προσπαθείς με την κλάση σου (κυρίως ο Νταβίντ Λουίζ και κατά 2ο λόγο ο Μαρσέλο) να κάνεις το κάτι παραπάνω , εκεί που σχεδόν όλοι οι αρμόδιοι (χαφ και επιθετικοί) παρουσιάζονται ανίκανοι είχε τις δικές  του επώδυνες συνέπειες.

Και η απώλεια του σταρ Νεϊμάρ σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί άλλοθι για το ξεγύμνωμα του «βασιλιά». Η Βραζιλία ένα χρόνο μετά το σόου της στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών στα ίδια γήπεδα ήταν να την κλαίνε οι ρέγγες και όχι οι πολύ απαιτητικοί της οπαδοί.

Γιατί απλά δεν ήταν Βραζιλία αυτό που είδαμε. Ήταν κάτι μεταξύ σημερινής Σουηδίας και Ελβετίας. Ουδεμία σχέση είχε με την «σελεσάο» που πρώτα θαυμάζαμε και έπειτα λατρεύαμε. Και φυσικά η πίκρα που μας πότισε δεν έχει ουδεμία σχέση με εκείνη του «Μαρακανάσο» (για τους Βραζιλιάνους  σχεδόν αποκλειστικά) ή  του 1982 (και κατά 2ο λόγο του 1986 και του 2006). Γιατί εκείνες οι εκδόσεις της δεν ήταν μόνον τα …ράσα αλλά και το περιεχόμενο τους αντάξια του ονόματος της.

Τόσο …ατάλαντη Βραζιλία λογικά δεν μπορεί να υπάρξει ξανά.  Όχι ότι ορισμένοι από τους παίκτες της (εκτός από τον Νταβίντ Λουίζ , οι Μαϊκόν, Ντάνι Άλβες, Νεϊμάρ και Οσκάρ) δεν θα μπορούσαν να είναι σε κάποια 23αδα και στο παρελθόν. Αλλά μέχρι εκεί. Και οι λόγοι που ο Σκολάρι έκρινε σκόπιμο να μην βάλει στις επιλογές του κύρια τον Ροναλντίνιο αλλά και ακόμα και τον Κακά (έστω και τόσο μακριά από τον πάλαι ποτέ σπουδαίο του εαυτό) αποδεικνύονται  αδιανόητοι.

Και μάλιστα από τον άνθρωπο που 12 χρόνια πριν την είχε οδηγήσει, επενδύοντας όμως σε παίκτης παγκόσμιας κλάσης  (Ριβάλντο, Ροναλντίνιο) και με μεγάλη δόση ρίσκου (την κλήση του ταλαιπωρημένου από διαδοχικούς μακροχρόνιους τραυματισμούς Ρονάλντο που τον αποζημίωσε με τα οκτώ του γκολ καταλύτη στον θρίαμβο του 2002), στο τελευταίο της μουντιαλικό τρόπαιο.

Ήθελες τα και παθές τα κύριε Σκολάρι αλλά τι σου φταίει η Βραζιλία να την κάνει (ευρωπαϊκό) φάντασμα;

ΥΓ. Θα ήθελα εδώ να ομολογήσω ότι σ’ ότι αφορά στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο μου αναφορικά με τις συγκρίσεις των Χάμες Ροντρίγκεζ και Κριστιάνο Ρονάλντο για τα …κλάματα τους ο Κολομβιανός νεαρός αστέρας πιο σωστό θα ήταν να παραλληλιστεί όχι με τον Ρομάριο του 98, που άλλωστε ήταν τότε στα …τελειώματα του,  αλλά με έναν άλλο φέρελπι άσο. Τον Πολ Γκασκόιν και τα δάκρυα του μετά την ήττα αποκλεισμό της Αγγλίας στον ημιτελικό κόντρα στη Γερμανία στα πέναλτι το 1990 με τον ίδιο μάλιστα να μην είχε το δικαίωμα λόγω καρτών να αγωνιστεί στον τελικό στην περίπτωση που τα «λιοντάρια» κατάφερναν να πάρουν το εισιτήριο. Αντίδραση που προσωπικά θεωρώ …αδύνατη , αν ποτέ ερχόταν η στιγμή, για έναν μάλλον αθεράπευτα εγωιστή γίγαντα  όπως ο Πορτογάλος αστέρας.