Μην τον …υποτιμάτε ρε παιδιά
Προσβλητικό χαρακτήρα παίρνει, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, ο παραλληλισμός του κλάματος της μεγάλης μορφής του Μουντιάλ 2014 Χάμες Ροντρίγκεζ με εκείνο του Κριστιάνο Ρονάλντο πριν από 10 χρόνια στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004.
Και εξηγούμαι και ας …παρεξηγούμαι. Ο πολύς (εντάξει και πολύ μεγάλος σε αξία) Πορτογάλος αστέρας τότε δεν ήταν τότε παρά ένας πολλά υποσχόμενος 19χρονος …κομπάρσος μιάς σημαντικής ευρωπαϊκής δύναμης όπου τα πρώτα βιολιά ήταν οι σπουδαίοι Λουίς Φίγκο, Ντέκο, Ρικάρντο Καρβάλιο (αλλά ακόμα και οι αναπληρωματικοί στο εν λόγω παιχνίδι Ρούι Κόστα και Νούνο Γκόμεζ ή ο ρέκορντμαν στα γκολ Παουλέτα την επίδοση του οποίου βελτίωσε σχετικά πρόσφατα ο νυν άσος της Ρεάλ Μαδρίτης).
Ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου το 2013 (σύμφωνα με αυτούς που ψηφίζουν στο σχετικό ετήσιο δημοψήφισμα για τη «Χρυσή Μπάλα» ) όμως σ’ αυτό το Μουντιάλ πήγε , είδε (κυρίως) και απήλθε με μεγαλύτερο αντίκτυπο τα… κουρέματα του, τον τραυματισμό του και κάτι… ψιλά από ουσιαστική μπάλα.
Όπως κυρίως την εξαιρετική μπαλιά στο γκολ της δραματικής ισοφάρισης 2-2 κόντρα στις ΗΠΑ που κράτησε , προσωρινά όπως αποδείχθηκε λίγες ημέρες αργότερα, ζωντανή την Πορτογαλία στην υπόθεση πρόκριση στον 7ο όμιλο. Και πολύ λιγότερο το γκολ - προσφορά από τους αντιπάλους στη νίκη 2-1 επί της Γκάνας (και σε καμία περίπτωση φυσικά όχι τη σέντρα του που έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι πολύ νωρίτερα).
Το μόλις ένα του γκολ και το χαμηλότατο ποσοστό (κάτω του 61%) στις προσπάθειες για σουτ στην εστία λέει πολλά για το τι … δεν είδαμε στο Μουντιάλ από τον εν λόγω ποδοσφαιριστή.
Ουσιαστική απουσία που χαρακτηρίζει και το γεγονός ότι η Πορτογαλία έχει μόλις δύο νίκες στα 10 της τελευταία μουντιαλικά ματς και ο ίδιος δεν έχει καταφέρει να σημειώσει πάνω από ένα σε κάθε μία από τις τρεις ως σήμερα παρουσίες τους στην τελική φάση της σημαντικότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη.
Στατιστικά που προσωπικά δεν με …εκπλήσσουν καθώς αν εξαιρέσει κανείς το γκολ του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2008 στη Μόσχα με κεφαλιά κόντρα στην Τσέλσι (ενώ στη συνέχεια …εξαφανίστηκε στο παιχνίδι και μόνον το γλίστρημα του Τζον Τέρι στη ρουλέτα των πέναλτι τον εμπόδισε να γίνει ο μοιραίος παίκτης για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην εν λόγω διαδικασία) σε σπουδαίο ματς τόσο σε σωματειακό επίπεδο όσο και με την εθνική ομάδα της πατρίδας του δεν έχει να επιδείξει μεγαλεία.
Σ’ αυτά δεν μπορεί να είναι ασφαλώς το εύστοχο πέναλτι που κέρδισε και αξιοποίησε κόντρα σε …κουτσούς εκείνη την ώρα και ήδη παραδομένους αντιπάλους στο 4-1 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης το οποίο και πανηγύρισε με τρόπο που θα αποφύγω να τον σχολιάσω όπως του αξίζει γιατί απλά η …οργή δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος σε ανάλογες ετυμηγορίες.
Ή το εύστοχο του πέναλτι στη νίκη πρόκριση πάλι σε ανάλογη διαδικασία με την Αγγλία το 2006 στα προημιτελικά του Μουντιάλ 2006 όπου προηγούμενα όμως τόσο ο Ρικάρντο με τις τρεις αποκρούσεις του (στα κτυπήματα των Λάμπαρντ, Τζέραρντ και Κάραγκερ) όσο και οι …αντίπαλοι με την παροιμιώδη τους αστοχία στον πιο οδυνηρό οριστικό… δικαστή της νίκης στο ποδόσφαιρο είχαν κάνει όλη τη βρώμικη και ουσιαστική δουλειά.
Ούτε κατά την ταπεινή μου γνώμη τα γκολ του σ’ αμφότερους τους περυσινούς αγώνες μπαράζ με την Σουηδία που έδωσαν στην Πορτογαλία το εισιτήριο της πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας καθώς οι Σκανδιναβοί έχουν τα τελευταία χρόνια αγωνιστική ανυποληψία ανάλογη με εκείνη που είχε για παράδειγμα η Εθνική Ελλάδας στην προ Euro 2004 πορεία της.
Σπουδαίος σε ταλέντο και φυσικά χαρίσματα αναμφίβολα, ικανότατος δίχως καμία αντίρρηση αστέρας από την μία, αλλά σίγουρα από την άλλη ανυπόφορα για τη γνώμη μου (και ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος τριγύρω) ναρκισσιστής και με υπερβολικά από ΜΜΕ «επιδοτούμενο» το στάτους του δεν αποτελεί το πλέον σωστό αντίβαρο σύγκρισης με τον 22χρονο Κολομβιανό που στην παρθενική του μουντιαλική παρουσία μας άφησε όλους με ανοικτό το στόμα για το σχεδόν υπό εξαφάνιση κλασικό του λατινοαμερινικό αγωνιστικό προφίλ.
Τον συνδυασμό ποδοσφαιρικής ποιότητας και φαντασίας στο μάξιμουμ για να παράγει δύο από τα καλύτερα γκολ της διοργάνωσης, να προσφέρει παράλληλα και ομαδικά με την μαχητικότητα του και τις υπέροχες μπαλιές του (όπως στη φάση του κερδισμένου πέναλτι από τον Μπάκα που λίγο έλειψε να αποτελέσει το εφαλτήριο της ανατροπής του αποτελέσματος από τους «καφετέρος»). Την απίστευτη για την ηλικία του ψυχραιμία όταν ανέλαβε να εκτελέσει την εν λόγω ποινή.
Και γενικά την όλη του παρουσία και φυσικά τα δάκρυα του μετά το φινάλε του δραματικού αγώνα με τη «σελεσάο» (οι παίκτες της οποίας με τη σειρά τους και τον τρόπο τους τον παραδέχθηκαν όσο πολύ του άξιζε, σε συνδυασμό ότι είναι, παρά το μικρό της ηλικίας, όχι μόνον σύζυγος (της αδελφής του γκολκίπερ της εθνικής ομάδας της πατρίδας του Νταβίδ Οσπίνα) αλλά και πατέρας (έχουν μία πολύ γλυκιά κορούλα ως απόδειξη του έρωτα τους ονόματι Σαλώμη) τοποθετούν σε άλλο επίπεδο τον παίκτη που τα 80 εκατομμύρια τα οποία τον αξιολογεί σήμερα η Μονακό (η οποία δικαιώνεται περίτρανα για την επένδυση των 45 που κατέβαλε για να τον αποκτήσει πέρυσι τον Μάιο από την Πόρτο) μοιάζουν λογικά στον ...παραλογισμό του ποδοσφαιρικού εμπορίου.
Ο Χάμες (ή Τζέιμς όπως τον λένε άλλοι) και τα δάκρυα του είναι άλλο πράγμα κυρίες και κύριοι. Κι άλλο ο Κριστιάνο και τα δικά του. Και όσοι θέλουν να βάλουν πλάι στον Κολομβιανό μπαλαδόρο ανάλογες στιγμές οδύνης αλλά και μεγαλείου καλό θα είναι να θυμηθούν έναν άλλο μέγα των γηπέδων. Λατινοαμερικανικών και ευρωπαϊκών. Τον ένα και μοναδικό Ρομάριο και την αντίδραση του για το ότι κόπηκε από την αποστολή της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1998.
Αυτά μάλιστα, είναι όμοια μεγέθη.
ΥΓ.: Ας μου επιτραπεί το παρόν πόνημα να θεωρήσω ως έναν έμμεσο φόρο τιμής για έναν θρύλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου επίσης Λατιναμερικανό και εν μέρει Ευρωπαίο. Τον ένα και μοναδικό Αλφρέδο Ντι Στέφανο . Το περίφημο «ξανθό βέλος» της «βασίλισσας Ρεάλ Μαδρίτης που έφυγε σήμερα από τη ζωή έχοντας αφήσει μία τεράστια κληρονομιά πίσω του. Που δίχως αμφιβολία βλέποντας , όσο μπόρεσε και από το κρεβάτι του πόνου, τον «διάδοχο» του (με την έννοια και εκείνος φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Κολομβίας , έστω μόλις τέσσερις φορές στη δεκαετία του 40) Ροντρίγκεζ να δρα στα γήπεδα της Βραζιλίας αν μη τι άλλο θα τον ήθελε και αυτόν στη λατρεμένη του Ρεάλ Μαδρίτης. Δίπλα στον Κριστιάνο Ρονάλντο για να ζήσει η «βασίλισσα» στιγμές ανάλογες με τις ανεπανάληπτες στο 2ο μισό της δεκαετίας του 50 όταν μαζί με τον επίσης σπουδαιότατο και αλησμόνητο Φέρεντς Πούσκας έκαναν μαγικά μέσα στα γήπεδα. Και τώρα θα ανταλλάσουν ξανά μπαλιές εκεί ψηλά. Hasta siempre don Alfredo.
