Τόλμη και γοητεία

Σε μία εποχή που ευτυχώς οι αποστάσεις, ανάμεσα στους μία φορά και ένα καιρό μεγάλους και τους θεωρούμενους μικρούς του διεθνούς ποδοσφαίρου, είναι κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτες ομάδες όπως η Αλγερία και οι ΗΠΑ έφεραν στο προσκήνιο μία εναλλακτική αγωνιστική φιλοσοφία. Η οποία βγάζει όλους εμάς τους φίλους της μπάλας από την βαρεμάρα που συντροφεύει στην συντριπτική του πλειοψηφία το επικρατούν απόλυτα ευρωπαϊκής κοπής δείγμα γραφής.

Ο συντηρητισμός σε κάθε κίνηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο και η προσέγγιση πρώτα προφυλάσσουμε τα νώτα μας όσο περισσότερο γίνεται και έπειτα …βλέπουμε (νοοτροπία για την οποία υπάρχει ασφαλώς ένα σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο κατηγορώ και απέναντι στην Εθνική Ελλάδας) έχει μεταδοθεί ακόμα και στο προπύργιο του ... αντίθετου . Την εθνική ομάδα της Βραζιλίας, που σ’ όλους εμάς τους επί δεκαετίες θαυμαστές της , μοιάζει στο επί πατρίου της Μουντιάλ … αποκρουστικά αγνώριστη. Με τρανταχτή απουσία της φαντασίας (ή αναρχίας για τους επικριτές) η οποία παραδοσιακά χαρακτήριζε τις παρουσίες της τόσο στα Παγκόσμια Κύπελλα όσο και τις διεθνείς διοργανώσεις γενικά (Κύπελλο Συνομοσπονδιών, Κόπα Αμέρικα και φιλικά παιχνίδια).
Λιγότερο …Βραζιλία δεν θα μπορούσε να γίνει από τη σημερινή . Οι μπαλαδόροι που κοσμούσαν και εξέφραζαν τη βραζιλιάνικη μαγεία στην πεντάκις πρωταθλήτρια κόσμου στη μεταπολεμική διαδρομή της εξαιρετικά επιτυχημένης της πορείας είναι είδος προς εξαφάνιση. Ιδιαίτερα στο χώρο της μεσαίας γραμμής (και λίγο πιο μπροστά γιατί έτσι …επιβαλλόταν από το παιχνίδι τους) , εκεί που κάποτε έλαμπαν γίγαντες της μπάλας όπως οι Τοστάο, Ζέρσον, Ριβελίνο, Ζίκο, Σόκρατες , Φαλκάο, Κακά, Ροναλντίνιο (για να αναφέρουμε ορισμένα από τα πιο τρανταχτά ονόματα) η …φτώχεια είναι άνευ προηγουμένου. Και οι συγκρίσεις (όχι ότι κανείς τις …τολμά) απαγορευμένο είδος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (Νεϊμάρ , Νταζίντ Λουίζ και ενίοτε Χούλκ, Όσκαρ και οι πλάγιοι μπακ Μαρτσέλο και Ντάνι Άλβες) οι παίκτες της «σελεσάο» είναι … ευρωπαϊκότεροι των Ευρωπαίων και αυτό σίγουρα όχι μόνον ξενίζει αλλά και ενοχλεί τους υπερβολικά απαιτητικούς της φίλους , συμπατριώτες και όχι μόνον.

Αλλά και οι άλλες μεγάλοι εκπρόσωποι της μια φορά και έναν παλιό καιρό συναρπαστικής ποδοσφαιρικά Λατινικής Αμερικής δεν πάνε πίσω σε απουσία εκείνων των στοιχείων που κάποτε τις έκαναν να ξεχωρίσουν. Η Αργεντινή αν βγάλει κανείς έξω τον Μέσι και τον Ντι Μαρία θυμίζει …Ελβετία και μάλιστα όχι την αρκετά ποιοτική σημερινή. Το ίδιο και το αυτό η Ουρουγουάη αλλά και η Κολομβία (που όμως μας έχει δώσει έναν τρομερό Χάμες  Ροντρίγκεζ και έναν έξοχο Χουάν Γκιγιέρμο Κουαδράδο) οι οποίες επίσης έχουν στηριχθεί πολύ στα μέτρα και τα σταθμά του αγωνιστικού προφίλ εκπροσώπων της «γηραιάς ηπείρου».

Κόντρα σ’ αυτή την τάση είναι μεν η εξαιρετικά παραγωγική και επινοητική δημιουργικά Ολλανδία καθώς και η απίθανη Κόστα Ρίκα που κύρια όμως λόγω αποτελεσμάτων και σε δεύτερο βαθμό εξ αιτίας του αγωνιστικού της προφίλ (το οποίο όμως κάθε άλλο παρά τόσο …στενόμυαλο και προβλέψιμο είναι όσο άλλων μεγάλων εκπροσώπων της λατινικής της μπάλας σχολής) έχει εντυπωσιάσει , αλλά οι ομάδες που προσωπικά (και γνωρίζω καλά πως δεν είναι ούτε μόνος ούτε μεταξύ λίγων) έχουν … ξανανοίξει τα μάτια μου είναι η Αλγερία και οι ΗΠΑ.

Αμφότερες αγωνίστηκαν σ’ αυτό το Μουντιάλ και έφθασαν πολύ κοντά στο να πάρουν την πρόκριση για πρώτη φορά στην Ιστορία της διοργάνωσης στα προημιτελικά με ένα ελκυστικό τολμηρό αγωνιστικό πρόσωπο. Κίνηση, ταχύτητα και διάθεση να χτίσουν επιθέσεις με την πρώτη ευκαιρία είναι αρετές που δεν τις είδαμε από τα φαβορί της διοργάνωσης και αυτούς που επιμένουμε να αποκαλούμε μεγάλους. Και όλα αυτά με σε μεγάλη έκταση υψηλού επιπέδου τεχνική κατάρτιση σαν κερασάκι στην τούρτα. Τόσο οι Βορειοαφρικανοί όσο και οι Βορειοαμερικανοί έδωσαν θέαμα αρνούμενοι να υποκύψουν στη λογική του να ταμπουρωθούμε πρώτα για να μην έχουν δυσάρεστες εκπλήξεις και ότι ήθελε προκύψει στη συνέχεια που αποτελεί το κυρίαρχο αγωνιστικό μότο το οποίο έχει ρίζες ευρωπαϊκές και έχει εξαπλωθεί ως ασθένεια και σ’ άλλες γωνιές του πλανήτη μπάλα. Και πιστεύω ότι άξιος ιδιαίτερης μνείας είναι εδώ ο Μάικλ Μπράντλεϊ που αποδείχθηκε ένας απολαυστικά «παλιακός» χαφ (έστω και αν δεν τολμώ να τον βάλω στη ζυγαριά πλάι στον έναν και μοναδικό αυτή τη στιγμή παγκόσμια Αντρέα Πίρλο σημαιοφόρο ενός άλλου σπουδαίου ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι).

Έχουμε κάτι παραπάνω από κουραστεί ( απηυδήσει είναι η κατάλληλη ετυμηγορία εδώ) με αυτού του είδους τη μπάλα. Και αυτές οι δύο ομάδες γυρίζοντας της την πλάτη μας χαροποιούν και μας κάνουν να απολαμβάνουμε περισσότερο τη μεγαλύτερη της μπάλας γιορτή.

Κι αν έφυγαν πλέον από αυτή , σίγουρα δικαιούνται ένα μεγάλο μερτικό των ευσήμων που αποσπά η διοργάνωση στα γήπεδα της Βραζιλίας. Γιατί έδειξαν πως ο τολμών μπορεί να μην νικά όσο συχνά θα άξιζε ίσως αλλά σίγουρα …κερδίζει συμπάθεια και οικοδομεί με φρέσκιες , συναρπαστικές , εικόνες, ένα καινούργιο κεφάλαιο που δίχως αμφιβολία χρειάζεται το παγκόσμιο ποδόσφαιρο για βγει από την στατικότητα που το χαρακτηρίζει.

ΥΓ: Σ’ ότι αφορά στους δύο σπουδαίους ηπειρωτικούς προημιτελικούς αγώνες θεωρώ ότι τα …φαβορί θα επικρατήσουν έστω και με πολύ ιδρώτα. Και τούτο γιατί η Κολομβία «ταιριάζει» αγωνιστικά στη σημερινή Βραζιλία και μοναδικό ερωτηματικό για την επικράτηση της θεωρώ ότι είναι όχι ο έλεγχος του Ροντρίγκεζ όσο του Κουαδράδο που με την ταχύτητα και την φαντασία του είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για την όχι ιδιαίτερα ασφαλή παραδοσιακά άμυνα της.

Σ’ ότι αφορά στην ευρωπαϊκή μονομαχία αν και η Γαλλία δίχως τον ηγέτη της Φρανκ Ριμπερί μπορεί να δείχνει μία αξιολογότατη δυναμική η Γερμανία έχει τα προσόντα για μία ακόμα φορά να επικρατήσει σ’ ένα παιχνίδι που λογικά θα έχει γκολ από αμφότερες τις αντιπάλους.