Δόξα και τιμή σ’ αυτή την Εθνική
Μία ομάδα που κράτησε για άλλα 120 και πλέον λεπτά ζωντανό το όνειρο μιας μεγαλειώδους πρόκρισης στα προημιτελικά ενός Μουντιάλ δεν την κατακρίνεις. Την ευχαριστείς ακόμα και αν περίμενες κάτι παραπάνω από αυτή. Γιατί πάνω και πρώτ’ απ’ όλα αυτή στο επέτρεψε.
Σ’ αυτές τις δύο παραπάνω προτάσεις συνοψίζεται η πίκρα του αποκλεισμού στη ρουλέτα των πέναλτι που έμελλε να είναι ο οδυνηρός επίλογος της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Που όμως δεν πιστεύω πως δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να υποβαθμίσει στο ελάχιστο την αξία της ιστορικής πορείας της στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη.
Η εσχάτη των ποινών που ήταν εκείνη η οποία μόλις πέντε 24ωρα αποτέλεσε το κλειδί του θριάμβου για μία παρθενική πρόκριση στη φάση των «16» ενός Μουντιάλ έμελλε να είναι απόψε η αιτία του κακού.
Η «γαλανόλευκη» πάλεψε απέναντι σ’ έναν αντίπαλο ο οποίος είχε τον αέρα της μεγάλης πρωτιάς στον 4ο όμιλο του θανάτου απέναντι σε μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (Ιταλία, Αγγλία και Ουγουρουάη) βάζοντας πρόωρο τέλος στην μουντιαλική περιπέτεια των δύο πρώτων , τον υποχρέωσε σε ρόλο κομπάρσου στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα (ιδιαίτερα όταν οι Κεντροαμερικανοί έμειναν στα μέσα του β’ μέρους με 10 παίκτες) και είχε τα κότσια να φθάσει έστω την σχεδόν ύστατη στιγμή στη σωτηρία της παράτασης.
Το ότι δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει την δεύτερη ευκαιρία των 30 επιπλέον λεπτών είναι περισσότερο αποτέλεσμα λεπτομερειών που δεν έγειραν την πλάστιγγα προς την ελληνική πλευρά και οι «τίκος» μπόρεσαν να γευτούν στα πέναλτι τη χαρά του δικού της πρώτου εισιτηρίου για τα προημιτελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Εντάξει, κάποια παράπονα μπορεί και πρέπει να εκφραστούν προς αυτή την Εθνική Ελλάδας για την εικόνα της στο κύκνειο άσμα του Φερνάντο Σάντος στον πάγκο της αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον τούτες τις στιγμές. Είναι να αντικρίσει κανείς με καθαρή ματιά όλη την εικόνα τούτης της ομάδας σε ένα κομβικό σημείο της Ιστορίας της . Και όταν το πράξει δεν μπορεί παρά να την συγχαρεί , να την ευχαριστήσει και να νιώσει ότι οφείλει να αισθάνεται υπερήφανος για αυτήν. Και όλοι όσοι την αποτελούν να νιώσουν ότι αυτή η άτιμη ρουλέτα από τα 11 μέτρα δεν είναι ικανή να διαγράψει ούτε στο ελάχιστο την αξία των προσπαθειών τους. Του τι σημαίνει να φέρνεις το ελληνικό ποδόσφαιρο τόσο ψηλά στην σπουδαιότερη της μπάλας γιορτή παγκόσμια.
Και ακόμα και αν δεν ήταν γραφτό να ζήσουμε χάρη σ’ αυτήν κι άλλες νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες στα γήπεδα της χώρας της σάμπα σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να σκεπτόμαστε μίζερα και να στεκόμαστε επικριτικά απέναντι της.
Η Εθνική Ελλάδας έκανε ότι καλύτερο μπορούσε και αν ακόμα δεν μπόρεσε το ακόμα …καλύτερο αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση απόδειξη αποτυχίας . Η Εθνική πήγε , έπαιξε και αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά από αυτό το Μουντιάλ και αφήνει μία υποθήκη ελπίδας για νέα σπουδαία κατορθώματα στο εγγύς μέλλον. Έστω και αν ο Πορτογάλος τεχνικός ή η επί χρόνια σημαία της ο Γιώργος Καραγκούνης δεν θα είναι στις τάξεις της. Υπάρχουν όλοι οι υπόλοιποι και άλλοι που περιμένουν την δική τους ευκαιρία για να ανέβουν για τα καλά στο πειρατικό και να συνεχίσουν το μεγάλο ταξίδι σους ωκεανούς της δόξας. Ευρωπαϊκούς ή και παγκόσμιους σε τέσσερα χρόνια από τώρα.
Και ως τότε η παρακαταθήκη τους στο βραζιλιάνικο Μουντιάλ αξίζει τιμή και δόξα.
