Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Τι ήταν αυτό που ζήσαμε πάλι ρε μάγκες; Τι νίκη ήταν αυτή και πως να κλείσουμε μάτι; Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει λοιπόν. Και κόντρα σε όλους και σε όλα σηκώνει ξανά το ανάστημά της. Μας κάνει υπερήφανους, μας κάνει να χύνουμε και πάλι δάκρυα χαράς.

Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό που έγινε στη Βραζιλία. Δεν υπάρχουν λέξεις για να το περιγράψεις. Δεν ήταν μόνο η ελληνική ψυχή. Δεν ήταν η Ελλάδα του «όλοι πίσω και ο Θεός βοηθός». Ήταν μια ΑΛΛΗ Ελλάδα, ήταν ότι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Επαιξε μπαλάρα κι ας δεχόταν το ένα χτύπημα μετά το άλλο.

Με δυο αναγκαστικές αλλαγές στο 20λεπτο, με τρία δοκάρια, με το να δέχεται γκολ προς το τέλος κόντρα στη ροή του ματς και ενώ το 2-0 ερχόταν. Με, με, με… Κι όμως στο τέλος ΕΚΕΙ. Να τιμωρεί τους Ελάφαντες με τον πιο σκληρό γι’ αυτούς και τον πιο ηδονικό για εμάς τρόπο. Αυτά είναι «γούστα».

ΟΚ, το ξέρω: Η ΕΠΟ, το «σύστημα», το δημοσιογραφικό κύκλωμα με τα πειρατικά της κονόμας, οι φουστανέλες, το ένα και το άλλο. ΓΝΩΣΤΑ είναι όλα αυτά, δεν ανακαλύψαμε ούτε την Αμερική, ούτε καν τη Βραζιλία. Εγώ πρώτος και καλύτερος έγραφα τις προάλλες ότι δεν με εκφράζει όπως παλιά αυτή η ομάδα, πως κάτι έχει σπάσει μέσα μου τα τελευταία 2-3 χρόνια παρότι υπήρξα ένθερμος υποστηρικτής.

Λογικοί οι λόγοι, ακόμη πιο λογικό όμως να σπας και τις τηλεοράσεις στα πανηγύρια, να ουρλιάζεις από χαρά στα γκολ, να τραγουδάς ξανά «είναι βαριά…» κοκ. Δεν είναι κωλοτούμπα. Κοινή λογική είναι και πάνω απ’ όλα δικαιοσύνη.

Θα σας πω όμως και κάτι ακόμη. Και θα το πω εντελώς χύμα, λαϊκά και… ελληνικά για να το καταλάβουμε ΟΛΟΙ.

Ακόμη κι αν έχεις ξενερώσει με πολλά την εθνική ομάδα δεν την χαρίζεις. Τον Καραγκούναρο, τον Λάζαρο, τον Ορέστη και πολλούς ακόμη δεν τους χαρίζεις σε κανέναν… στηπού. Αλλωστε σε αυτή τη ζωή ο καθένας παίρνει ότι αξίζει.

Το θυμάμαι και το θυμάστε δέκα χρόνια πριν. Στο Καλλιμάρμαρο ο κόσμος να αποθεώνει τα παλικάρια και να κράζει τον γνωστό και μη εξαιρετέο τότε πρόεδρο. Ετσι είναι αυτά. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Και δεν τους βάζει όλους στο ίδιο το καζάνι.

Κανείς δεν ξεχνάει, αλλά κανείς δεν πρέπει να τυφλώνεται κιόλας. Μια ματιά να ρίξεις στα social media και θα καταλάβεις γιατί είμαστε η χώρα του απέραντου χαβαλέ και της γραφικότητας. Και καλά να το κάνεις για την πλάκα. Κάποιοι τα πιστεύουν κιόλας. Και αρχίζουν τα… διαγγέλματα. Θαρρείς ρε αδερφέ και αυτός ο σατανάς το facebook ανακαλύφθηκε μόνο για τους Ελληνες. Για να την λέει ο ένας στον άλλον, για να γίνεται διαγωνισμός ποιος την έχει μεγαλύτερη κλπ. Χαλαρώστε, χαρείτε και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Είπαμε κανείς δεν ξεχνάει… 

ΥΓ: Γιώργαρε αγόρι μου, στο έχω πει και στο έχω γράψει δεκάδες φορές. Είσαι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ έχει να επιδείξει ποδοσφαιρικά η χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια. Να σε έχει ο Θεός γερό και δυνατό!

ΥΓ1: Μεγάλο πράγμα να οδηγείς μέσα στη νύχτα πάνω – κάτω στην Αθήνα (και όχι μόνο) και να βλέπεις παντού κόσμο με σημαίες στα αμάξια. Να κορνάρουν, να φωνάζουν, να γελάνε, να τραγουδάνε, να ξεσαλώνουν. RESPECT σε αυτούς που μας έβγαλαν ξανά στους δρόμους!