Oι «αμαρτίες» ΔΕΝ ξεπλένονται!
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο Onsports για το αστείο «ελληνικό» άλλοθι στις κακές διαιτησίες του μουντιάλ
Ας ασχοληθούμε λιγάκι και με το Μουντιάλ από εδώ μέσα. Μα θα το κάνουμε με διαφορετικό τρόπο. Όχι με την Εθνική Ελλάδος δηλαδή. Για την οποία συγνώμη που θα το πω αλλά τα τελευταία 3-4 (όχι παραπάνω) χρόνια δεν με εκφράζει κιόλας. Δεν μου βγάζει τα συναισθήματα που μου ‘βγαζε παλιά.
Προσωπικό είναι το θέμα, έτσι το βλέπω και δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με τον ιδρώτα των παιδιών αλλά με τον γνωστό και μη εξαιρετέο τρόπο που λειτουργεί το όλο σύστημα. Τα ξέρετε και τα ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια, δεν είναι και η ώρα άλλωστε.
Το «αστείο» λοιπόν ξεκίνησε στην πρεμιέρα. Με το απροκάλυπτο σπρώξιμο των Βραζιλιάνων. Την επόμενη μέρα έγιναν τα «χειρότερα» και δώστου οι συγκρίσεις και οι αστειότητες. «Τα βλέπετε; Μέχρι και στο Παγκόσμιο Κύπελλο γίνονται χοντρά λάθη. Τζάμπα φωνάζετε. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες…».
Αυτά και άλλα, ακόμη πιο γελοία, κυκλοφορούσαν δεξιά και αριστερά. Και εντάξει, να το γράφουν πάνω στο χαβαλέ στα social media ορισμένοι να πούμε ΟΚ. Γιατί εδώ υπήρχαν μέχρι και χαζοχαρούμενα σχολιάκια σε αυτοαποκαλούμενες αντικειμενικές εφημερίδες που ενέπλεκαν τον Παναθηναϊκό, τον Αλαφούζο, τον ΣΚΑΪ, το Παράγκα και Όραμα και ότι άλλο κατεβάσει το άδειο κεφάλι του κάθε παπαρολόγου που του δώσανε έναν υπολογιστή και μια σελίδα (και μία… τσέπη) για να την γεμίσει. Αφού σφάζουν και έξω, καλώς τον σφάζουν και τον Παναθηναϊκό και τζάμπα φωνάζει σε ελεύθερη μετάφραση!!!
Σαφώς και γίνονται χοντρά λάθη λοιπόν στο Μουντιάλ. Μπορεί μάλιστα να γίνουν και χειρότερα στην πορεία. Και ούτε θα πει κανείς πως είναι ανθρώπινα. Μπορεί να υπάρχει και δόλος. Το να προσπαθεί ένα ολόκληρο σύστημα να τα χρησιμοποιήσει σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να δικαιολογήσει το σανό που ταΐζει καθημερινά τα «πρόβατα» είναι τουλάχιστον αστείο και φυσικά ανήθικο. Αλλά ποιος την έχασε την ηθική για να την βρουν οι συγκεκριμένοι;
Που λέτε ούτε τηλεφωνικές συνομιλίες διαβάσαμε για το μουντιάλ, ούτε για στημένους πίνακες, ούτε τίποτα απ’ όλα όσα εδώ έχουν γίνει… καθημερινότητά μας. Καταλαβαίνω την… αγωνία κόσμου και κοσμάκη να ξεπλύνει τις αμαρτίες σχεδόν δύο δεκαετιών ωστόσο διάλεξαν λάθος τρόπο. Απλά γελάμε μαζί τους… Και γελάμε ακόμη περισσότερα από τον «ανδρισμό» που δείχνουν ένα σωρό από ΜΜΕ να αναδεικνύουν τα εγκλήματα στη Βραζιλία.
Μια χαρά τα γράφουν και στις πρώτες σελίδες, μια χαρά τα λένε και στις μεταδόσεις. Παρένθεση: Το «μια χαρά» για τις μεταδόσεις είναι σχετικό διότι γελάει το πανελλήνιο και με αυτά που ακούμε θα λησμονήσουμε τα παλιά «ανέκδοτα» που περιέγραφαν, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι όλους αυτούς που η γλώσσα τους λύθηκε και τα χέρια τους γράφουν τόσο εύκολα για τη διαιτησία τους ξεχνάμε όταν μιλάνε για ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκεί ένα αόρατο χέρι τους επιβάλει στην καλύτερη το νόμο της σιωπής και στη χειρότερη να κάνουν το άσπρο μαύρο. Για τέτοια ξεφτίλα μιλάμε…