Μην πυροβολείτε τους Βραζιλιάνους

Τα σοβαρά επεισόδια που σημειώθηκαν κύρια στο Σάο Πάολο μ’ αφορμή την τελετή έναρξης και του πρώτου αγώνα των τελικών του 20ου Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, αλλά και σ’ άλλες πόλεις της χώρας της σάμπα, ασφαλώς δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός …πρόλογος στην κορυφαία γιορτή της μπάλας.

Αλλού ούτε , δυστυχώς, μη αναμενόμενα ήταν ούτε και μη λογικά σε μεγάλο βαθμό. Η μεγαλύτερη σ’ έκταση και πληθυσμό χώρα της Λατινικής Αμερικής μπορεί να είναι η έκτη σημαντικότερη οικονομική δύναμη στον κόσμο ωστόσο αυτό κάθε άλλο παρά αποτυπώνεται στην καθημερινότητα των πολιτών της. Οι οποίοι εδώ και ένα χρόνο εκφράζουν την κάτι παραπάνω από δυναμική αντίθεση τους στην αιμορραγία, που είναι βαθιά πεπεισμένοι πως πέρα για πέρα αδικαιολόγητα σημαίνει για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού τους, η φιλοξενία τόσο του Μουντιάλ 2014 όσο και των Ολυμπιακών Αγώνων δύο χρόνια μετά.

Η καθημερινότητα είναι ένας απόλυτος Γολγοθάς για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας με την οικονομολόγο πρόεδρο της Ντίλµα Ρουσέφ να είναι αναγκασμένη πριν από τρία χρόνια να προχωρήσει στο πρόγραµµα «Βραζιλία χωρίς φτώχεια» µε στόχο να εξαλείψει ως το 2014 την απόλυτη ανέχεια που μάστιζε τότε 16 εκατομμύρια ανθρώπους.

Βήματα έγιναν αλλά οι αριθμοί εξακολουθούν να δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις Βραζιλιάνους ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά δουλεύουν για το µεροκάµατο σε άθλιες συνθήκες.

Και αυτής τη γης οι κολασμένοι και όσοι πιστεύουν στο δικαίωμα τους για μία πιο ανθρώπινη ζωή αντιδρούν ποικιλοτρόπως με αποτέλεσμα τις προαναφερθείσες συνέπειες που δίχως αμφιβολία πλήττουν το Μουντιάλ σε μία χώρα στην οποία το ποδόσφαιρο είναι η πλέον δημοφιλής …θρησκεία. Είναι μία λατρεία αλλά δεν αρκεί για να κάνει όλους τους πιστούς του να ξεχνούν τις ανάγκες τους με τα όνειρα που η μπάλα προσφέρει απλόχερα.
Και αφού οι ταραχές, που έχουν πολλά προηγούμενα και σχεδόν βέβαια και επόμενα, επανέφεραν στο προσκήνιο θλιβερές εικόνες λίγο πριν από η διοργάνωση ανοίξει την αυλαία της , και η τελετή έναρξης μας μετέφερε ένα ακόμα πύρινο ζήτημα, βραζιλιάνικο αλλά και παγκόσμιο ταυτόχρονα, την οικολογία, και το πόσο πρωτεύουσα σημασία οφείλει να έχει για την διεθνή ανθρώπινη κοινότητα, ήρθε και το ματς λίγο μετά να πλήξει διπλά τους Βραζιλιάνους και την ποδοσφαιρική τους υπερηφάνεια.

Το διπλό κατάφατσα κτύπημα αφορά την εικόνα της ίδιας της «σελεσάο» πρώτα και πάνω απ’ όλα απέτυχε να σταθεί στο ύψος των παλιών αξεπέραστων εκδόσεων της οι οποίες αγαπήθηκαν όσο ελάχιστες άλλες, όχι μόνον από τους συμπατριώτες τους αλλά και από φιλάθλους σε κάθε γωνιά του πλανήτη (εμού, ταπεινά και όχι μόνον, συμπεριλαμβανομένου. Αλλά και σε συνδυασμό με αυτήν την …αδυναμία και η διαιτητική συνέργεια που έβαλε το χεράκι της για να ξεκινήσει η οικοδέσποινα νικηφόρα τις προσπάθειες της στο Μουντιάλ της.

Σ’ ότι αφορά στο πρώτο αν χρειάζεται ένας επιπλέον συνήγορος για την υπεράσπιση της μπορώ να ισχυριστώ πως δεν ήταν και τόσο κακή. Απλά έχουμε συνηθίσει να προσδοκούμε από τις εκάστοτε εκδόσεις της εθνικής Βραζιλίας να πλησιάζουν όσο γίνεται περισσότερο την αξεπέραστη παρακαταθήκη της μοναδικής «σελεσάο» του 1970, ή της επίσης μαγικής αν και δίχως στέμμα του ομάδας του 1982. Η πραγματικότητα όμως του δημοφιλέστερου των σπορ στα μέσα της 2ης δεκαετίας της νέας χιλιετηρίδας απέχει παρασάγγας από εκείνες τις παλιές καλές εποχές . Και ο ήδη αρχιτέκτονας ενός μουντιαλικού θριάμβου, του τελευταίου των Βραζιλιάνων, το 2002, Λουίς Φελίπε Σκολάρι γνωρίζει τι πρέπει να κάνει για να τη… διαχειριστεί για τον ιερό σκοπό του τροπαίου του «σεξακαμπεάο». Που όμως δεν είναι αρκετός, από μόνος του, για μάλλον τους περισσότερους των συμπατριωτών του οι οποίοι ζητούν και τον … άρτο αλλά και το θέαμα.

Το τελευταίο δεν ήρθε το βράδυ της Πέμπτης, και το χειρότερο, η «δουλειά» έγινε με τον ρέφερι να προσφέρει πολύτιμη, αν όχι καταλυτική, συμπαράσταση για την επιτυχία της με ένα πέναλτι που ναι μεν κάποιοι συνάδελφοι του ανά τω κόσμω, θα το επέλεγαν επίσης σαν απόφαση, αλλά δικαιολογημένα η πλειοψηφία των άλλων θα γέλαγε ειρωνικά ή και θα εξοργιζόταν με αυτήν.

Το …αποτέλεσμα είναι ότι έχει γραφεί το πρώτο κεφάλαιο των τελικών του 20ου Μουντιάλ με τους Βραζιλιάνους περισσότερο χαμένους παρά νικητές. Όμως θεωρώ ότι και στα τρία σκέλη της αυτή η καταδίκη τους είναι αν όχι άδικη, τουλάχιστον υπερβολικά αυστηρή.

Υ.Γ. Και για τους… Φαρισαίους που βοούν υπέρ της να ρωτήσω πόσο ευρεία είναι άραγε η ευαισθησία τους αναφορικά με την «μαγεία» της Ιταλίας του 82 στην πρώτη φάση των αγώνων στην Ισπανία, την «ποιότητα» της Αργεντινής του 86, το πώς νίκησε η Γερμανία στον ημιτελικό και τον τελικό του 90, το πόσο «πειστική» ήταν η Γαλλία πριν από τον τελικό του 98, πόσες νίκες (κανονικές) έκανε η Ιταλία το 2006 και πόσα γκολ πέτυχε η Ισπανία πριν από τέσσερα χρόνια στη Νότια Αφρική;