Δίκαια κορυφαίο το Μουντιάλ

Στο ερώτημα ποια διοργάνωση του ποδοσφαίρου έχει την μεγαλύτερη αξία διεθνώς δεν πιστεύω πως το δίλημμα μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο ή Μουντιάλ , όπως «λατινιστί» έχουμε εδώ και λίγες δεκαετίες να αποκαλούμε την μακράν, θα τολμούσα να πω, σημαντικότερη διοργάνωση του δημοφιλέστερου των σπορ, είναι uber alles.

Δεν είναι λίγοι φυσικά εκείνοι που εκτιμούν πως μπορούν να βάλλουν με αξιώσεις στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς το Τσάμπιονς Λιγκ το οποίο καλό και προπάντων πλουσιοπάροχο είναι αλλά δεν βλέπω και τόσους λόγους για να το φέρουν στην ίδια κατηγορία με την ανά 4ετία γιορτή της μπάλας.
Όπως και να το κάνει η υπεράσπιση (σε μία τέτοιου είδους καθαρά θεωρητική ασφαλώς δίκη αξιολόγησης)της σπουδαιότερης συλλογικής διοργάνωσης η εμβέλεια της εκ των πραγμάτων είναι πολύ περιορισμένη σε σχέση με εκείνη των Μουντιάλ. Καλές , χρυσές, πλούσιες και διάσημες οι ομάδες αλλά και οι αστέρες της μπάλας που παίρνουν μέρος σε αυτήν αλλά εκ των πραγμάτων δεν έχουν άμεση …ανταπόκριση ούτε και αφορούν και τόσο ολόκληρο τον κόσμο. Μόνον κατ’ εξαίρεση, κύρια οι φίλαθλοι, που αποτελούν αναμφίβολα και τους πρωταρχικούς … τιμητές της ποδοσφαιρικών «προϊόντων», αλλά και τα κατά τόπους ΜΜΕ τα οποία «συνδέονται» με το τι θέλει ο λαός, έχουν σε πρώτο και «καθολικό» πλάνο το Τσάμπιονς Λιγκ , στην επαναλαμβάνω, καθαρά θεωρητική σύγκριση με το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ναι, στον εν λόγω θεσμό βλέπουμε πάνω –κάτω την ελίτ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του πλανήτη αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που ουκ ολίγες φορές μένουν εκτός πανηγυριού.

Στην περίπτωση του μεγάλου των ευρωπαϊκών συλλόγων «διαγωνισμού» έχουμε μία διαδικασία που ναι μεν χρονικά έχει μεγαλύτερη έκταση, και ίσως για τον λόγο αυτό περισσότερη βάση δεδομένων για μία σωστή ετυμηγορία αναφορικά με την ομάδα που δικαιούται να κατακτήσει το τρόπαιο, αλλά παρά την ομολογουμένως ελκυστική μόνιμη κάθε χρόνο αλλαγή στον ένοικο του θρόνου της «Γηραιάς Ηπείρου» η αξία του δεν είναι τόσο υψηλή όσο εκείνου που η διεθνής Ομοσπονδία του ποδοσφαίρου, η FIFA, διοργανώνει μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και επί ένα μήνα φέρνει μαζί όλο ( εντάξει όχι ακριβώς ) τον πλανήτη μπάλα.

Σίγουρα πολλοί (σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο) απουσιάζουν από το εν λόγω προσκλητήριο αλλά όπως και να το κάνουμε η γεωγραφική εμβέλεια των συμμετεχόντων είναι επί της ουσίας μεγαλύτερη και πλατύτερη εκείνης οποιαδήποτε άλλης διεθνούς διοργάνωσης.
Τα Μουντιάλ φέρνουν , έστω για λίγες εβδομάδες, στην ίδια σκηνή ( που κάθε φορά είναι σε μεγάλο βαθμό διαφορετική και πολύ μακρινή η μία με την τουλάχιστον αμέσως προηγούμενη) εκπροσώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη και μάλιστα αυτοί οι τελευταίοι είναι εθνικές ομάδες. Αντιπροσωπείες δηλαδή ολόκληρων λαών και όχι ομάδες με συγκεκριμένους …εθνικούς περιορισμούς.

Απουσία εθνικών …διχασμών

Είναι μία διοργάνωση που δεν διχάζει τα κράτη ούτε βάζει εμφύλια ζητήματα και προκαλεί την υπαρκτή ζήλεια και αδιαφορία των συμπατριωτών που μένουν έξω από το χορό της, όπως στην περίπτωση των συλλογικών διοργανώσεων όπου όλο και πιο συχνά έχουμε άμεση σύγκρουση συμφερόντων εκπροσώπων της ίδιας χώρας. Μόνο και μόνο αν κοιτάξει κανείς τους δύο εμφύλιους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ (γερμανικός το 2013 και ισπανικός εφέτος) αντικρίζει και σε μεγάλο βαθμό κατανοεί το … πρόβλημα.

Αντίθετα στα Μουντιάλ μόλις μία φορά υπήρξε κάτι τέτοιο. To 1974 η οικοδέσποινα Δυτική (Ομοσπονδιακή) Γερμανία χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τα αδέλφια πέραν του Τείχους του Βερολίνου της Ανατολικής (Λαϊκής Δημοκρατίας) που μάλιστα νίκησαν 1-0 την μετέπειτα θριαμβεύτρια της διοργάνωσης ομάδα του θρυλικού Χέλμουτ Σεν και των αξεπέραστων Μπεκενμπάουερ, Μίλερ, Μπράιντερ, Μάγερ, Όβερατ κ.λπ.
Κάθε τέσσερα χρόνια, αντίθετα από το ….μαγγανοπήγαδο χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει του Τσάμπιονς Λιγκ, η αφρόκρεμα του ποδοσφαιρικού πλανήτη μαζεύεται σε ένα πιο παγκόσμιο από κάθε άποψη φεστιβάλ της μπάλας και λογικό και επόμενο είναι πρωταγωνιστές και θαυμαστές της να το προσεγγίζουν με μεγαλύτερη λαχτάρα. Και να εκτιμούν περισσότερο αν και σίγουρα ορισμένων από τους πρώτους οι τσέπες δεν γεμίζουν τόσο πολύ όσο στην περίπτωση των σπουδαίων συλλογικών θεσμών.

Και αυτή όμως η διάσταση , η απουσία δηλαδή τόσο έντονων χρηματικών κινήτρων, όχι ότι αυτά απουσιάζουν εντελώς για τους συμμετέχοντες, είναι πιστεύω ένα επιπλέον υπέρ.

Το για τα λεφτά τα κάνεις όλα που … παίζει κάτι πολύ παραπάνω από αρκετά στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν μπορεί να «ακουστεί» και τόσο στην περίπτωση των Μουντιάλ όπου τα κίνητρα είναι πολύ πιο πλατειά, πιο σημαντικά. Και δεν είναι τυχαίο το πόση ασύγκριτα μεγάλη δόξα μπορεί να προσφέρει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στους ποδοσφαιριστές και τις ομάδες που συμμετέχουν σ’ αυτή, απ’ ότι άλλοι θεσμοί.

Και αν ακόμα ορισμένοι από τους κορυφαίους όλων των εποχών (όπως οι Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Τζόρτζ Μπεστ, Λαντισλάο Κουμπάλα, Ίαν Ράς, Ράιαν Γκιγκς, Ερίκ Καντονά και Μπέρντ Σούστερ για να αναφέρουμε τους κατά τη γνώμη μου και όχι μόνον υπέρτατους της εν λόγω πικρής λίστας) αστέρες της μπάλας δεν ευτύχησαν να είναι εκεί , η Ιστορία του σπορ αντίθετα έχει γράψει με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα τα ονόματα των πολύ περισσότερων μάγων του που έδρασαν στα Παγκόσμια Κύπελλα και έχουν να επιδείξουν περγαμηνές απέναντι στις οποίες οποιαδήποτε άλλη παρουσία τους δεν μπορεί να αποτελέσει ένα ασφαλές συγκρίσιμο μέγεθος.

Κοινότυπη ή μη η απάντηση είναι λοιπόν μια και μοναδική. Δόξα και τιμή στο Μουντιάλ, την υπέρτατη ποδοσφαιρική γιορτή.