Όταν το θράσος δεν έχει όρια!

Να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς με δαύτους. Να προσπαθείς να ξεχάσεις, να τους δώσεις κάτι σαν «άφεση αμαρτιών» (που λέει ο λόγος γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν ξεχνά) και αυτοί ΕΚΕΙ. Με περίσσιο θράσος να μην διστάζουν να μιλάνε ακόμη και τώρα.

Διάβασα μια συνέντευξη του Καλόπουλου στη Metrosport και κόντεψα να σαλτάρω. Και εγώ και όσοι άλλοι Παναθηναϊκοί έτυχε να ρίξουν έστω και φευγαλέα μια ματιά. Όποιος θέλει να δει τι ακριβώς είπε ας τη βρει μέσω google, δεν πρόκειται να λερώσω το blog μου με τα λόγια του.

Το ότι την προηγούμενη φορά που ασχολήθηκα με τα όσα έκανε στο ντέρμπι και τα όσα ακολούθησαν έφαγα δύο μηνύσεις και έχασα… κάτι δουλειές (όχι από τον Καλόπουλο φυσικά) είναι το τελευταίο που με προκαταβάλει αυτή τη στιγμή. Όμως δεν μπορώ να τους ακούω και από πάνω μετά τα όσα έχουν κάνει. Και αυτός και αμέτρητοι άλλοι σαν και του λόγου του.  

Καταρχήν με απόλυτη βεβαιότητα θα πω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα πρέπει να κάνει το σταυρό του και να ευχαριστεί καθημερινά τον Θεό. Στην Ελλάδα που καίγονται φούρνοι, μηχανάκια, ξυλοφορτώνονται από «αγνώστους» ένα σωρό συνάδελφοί του εκείνον παρά το έγκλημα που έκανε δεν τον πείραξε άνθρωπος. Μια φορά στην Κατερίνη παραλίγο να έχει μια δυσάρεστη εμπειρία, το πρόλαβε η αστυνομία και πέραν τούτου ουδέν. Θέλω να πω δηλαδή πως δεν υπάρχει και λόγος να το σκαλίζει.

Η στοιχειώδης λογική λοιπόν λέει ότι αφού ρε μεγάλε έκανες ότι έκανες και στην τελική δεν σε πείραξε και κανείς, σταματάς να προκαλείς. Αστο μπας και ξεχαστεί, μπας και βρεθεί κανείς να σε… ξεπεράσει. Δεν δίνεις συνεντεύξεις, δεν τα ρίχνεις στους βοηθούς, δεν διασύρεσαι ΚΙ ΑΛΛΟ.

Και στην τελική να δεχτώ ότι ο επόπτης έφταιγε για τα οφσάιντ, ΕΣΥ τι έκανες; Γιατί δεν το πήρες πάνω σου; Μιλάμε για φάση που κάλυπταν καμιά… δεκαριά τον Κατσουράνη. Ήθελες και «βοήθεια» για να σιγουρευτείς;

Για το πέναλτι στον Νίνη που έφαγες πάλι ο επόπτης έφταιγε; Για τα κλαδέματα που δεν έδωσες ούτε κάρτα; Για, για, για… Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω. Πρέπει να βγεις και από πάνω; Πες «είναι ένα βράδυ που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε» και άλλαξε κουβέντα. Άσε μας στην ησυχία μας και στον πόνο μας, ασχολήσου με το μαγαζί σου και τα λάστιχα και… μακριά και αγαπημένοι. Τι δεν καταλαβαίνεις δηλαδή;