Για πάντα στο λιμάνι!

Για να πω τη μαύρη («μαύρη, μαύρη μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου μαύρη…» που λέει και η Τσίλα και μοιάζει επίκαιρο για ορισμένους) αλήθεια δεν σκόπευα να γράψω πάλι για μπάσκετ. Όχι, πως δεν το χαρήκαμε ή δεν το γουστάραμε. Αλίμονο.

Και στο γήπεδο πήγαμε - ως συνήθως - και στο τρίτο ημίχρονο γλεντήσαμε όπως έπρεπε και τα πάντα όλα. Απλά δεν υπήρχε και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να τα ξαναπούμε γραπτώς μετά τη νίκη στο ΣΕΦ και το σχετικό blog που γράφτηκε. Βλέπετε τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους και από ένα σημείο και μετά η βασική μας αγωνία δεν ήταν αν θα το πάρουμε αλλά με πόσο διαφορά.

Να, μίλαγα για παράδειγμα με κάποιον φίλο το μεσημέρι πριν το ματς και όταν μου… ξέφυγε ένα «άμα κερδίσουμε το βράδυ», αμέσως μπήκε το σχετικό χέρι. «Ρε Νικόλα είναι δυνατόν ΕΣΥ να λες αν κερδίσουμε εδώ που έχουμε φτάσει;». Οκ, είπαμε μου… ξέφυγε! Το παιχνίδι είχε τελειώσει πριν αρχίσει. Και μην πάει ο νους σας στο πονηρό ή στις γνωστές γραφικότητες των γνωστών γραφικών περί διαιτησίας. Είχε τελειώσει γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ παραπάνω. Στα λόγια είναι καλοί, στην πράξη έχει… κατηφόρα.

Και στο ημίχρονο σας βεβαιώνω πως οι περισσότερες συζητήσεις στα πηγαδάκια στην εξέδρα δεν περιστρέφονταν στον πρωταθλητή, αλλά στην 35άρα. Να σπάσει κι αυτό και να μην μείνει τίποτα άλλο. Να μην ξανακατέβουν καν, να το κόψουν μια και καλή το άθλημα ρε αδερφέ. Αυτό ντε με τη μπάλα με τα σπυριά όπως ακούμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πήραν (όπως τα πήραν) δύο ευρωπαϊκά και έγινε «μπάσκετ». Αρχισαν οι «φάπες» και έγινε «αυτό που παίζεται με τα χέρια». Τι δεν καταλαβαίνεις;

Διότι και τι καταλαβαίνουν που κατεβαίνουν τελικά; Με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο έχουν χάσει σε σημείο που να τους έχεις βαρεθεί κιόλας. Αν έμεινε κάτι είναι να τους αφήσεις να προηγηθούν με 0-2 και να τους το πάρεις με 3-2. Αλλά κι αυτό δεν θα ‘ναι δύσκολο. Μέχρι και η ΑΕΚ τους το έχει κάνει…

Για να κλείσουμε πάμε και στο λόγο που αποφάσισα να γράψω για μπάσκετ. Δυο τρία πραγματάκια ζητάμε σαν χάρη από τους αντιπάλους μας, έτσι που μετά από τόσα χρόνια «σχέσης» έχουμε άλλη άνεση και μπορεί ο καθένας να λέει τις αδυναμίες του ή αν θέλετε ακόμη και τα φετίχ του.

Καταρχήν να μην διώξουν ποτέ τον Γιώργο τον Μπαρτζώκα. Αυτός ο τύπος που κάνει τον Γιαννάκη να μοιάζει τέρας σοβαρότητας μπροστά του θα πρέπει να μείνει για πάντα στο λιμάνι. Είναι Θεός, είναι είδωλο, ΤΕΛΟΣ και δεν σηκώνουμε κουβέντα επί τούτου.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τοτέμ των μπασκετικών δημοσιογράφων (όλων των αποχρώσεων), τον Βασίλη τον «δεν ακούω, δεν ακούω» Σπανούλη. Στην ανάγκη ας γίνει και ένα συλλαλητήριο σαν το περσινό έξω από τα γραφεία της ΚΑΕ για να του αλλάξουν γνώμη. Εχει πολλά ακόμη να (τους) πάρει, sorry να δώσει. Σε… εμάς!    

Τέλος, είναι κάτι που σε τρελαίνει απλά να το βλέπεις και θα πρέπει να μείνει για πάντα κρεμασμένο στα κάγκελα του «εξοχικού» μας. Το πανό «ευχαριστούμε μάγκες Αγγελόπουλοι». Μπορεί να είναι στα πρότυπα του παλιού προέδρου της Καλαμάτας για όσους θυμούνται, του Σταύρου Παπαδόπουλου, (ο θρύλος πάντως λέει ότι τα έγραφε και τα κρέμαγε μόνος του…), αλλά είναι πηγή έμπνευσης για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ! Και ειδικά όταν τους βλέπεις να πηγαίνουν «πακέτο»!

ΥΓ: Αν γυρίσει κανείς το χρόνο μια εβδομάδα πίσω, δει πως ήμασταν αγωνιστικά και ψυχολογικά και τι σκεφτόμασταν μετά το 1-2 θα καταλάβει πως χρειάστηκε να γίνουν ΠΟΛΛΑ για να αλλάξει το πράγμα. Δεν θέλω να υποτιμήσω τον άθλο που πέτυχε η ομάδα αλλά νομίζω πως το πρωτάθλημα αυτό κατά κύριο λόγο το πήρε η ΘΥΡΑ 13 με τη στάση της το ΣΚ πριν και μετά το ΣΕΦ. Όπως σε μεγάλο βαθμό και στη μπάλα, έτσι και στο μπάσκετ η στήριξη ήταν απίστευτη και έβαλε φτερά στα πόδια των παικτών. Τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους…