Κάπως έτσι άρχισαν… ΟΛΑ!

Αν ξεκινήσεις να γράφεις για την χρονιά που ολοκληρώθηκε το σίγουρο είναι ότι θα πας για blog και θα βγάλεις… βιβλίο. Από το πως άρχισε, τι ακουγόταν πριν καν αρχίσει, τι μετά τις γκέλες, τι, τι, τι… Γενικότερα υπάρχουν ένα σωρό κομβικά σημεία να σταθείς, αν και για μένα οι καθοριστικές στιγμές ήταν δύο: Αμφότερες κόντρα στον Ολυμπιακό.

Καταρχήν το ματς του πρώτου γύρου. Εκεί όπου κατά γενική ομολογία ήσουν καλύτερος και το ‘χασες με ένα γκολ από το πουθενά στο ’90. Έως τότε ο Παναθηναϊκός είχε ξεκινήσει πολύ άσχημα τη σεζόν, έψαχνε ένα αποτέλεσμα να πιαστεί, ε και μετά από μια τέτοια ήττα δεν ήθελε και πολύ να «αδειάσεις» εντελώς, να απογοητευτείς και να διαλυθείς.

Πέραν της εσωτερικής διαχείρισης που έγινε και ήταν άριστη το σημαντικότερο ήταν η απίστευτα ώριμη αντίδραση της εξέδρας. Όχι απλά της «13», που γενικότερα έδωσε ρέστα φέτος, αλλά ολόκληρου του γηπέδου. Αυτό το ολόθερμο χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν όλα τα λεφτά. Κακά τα ψέματα, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται η ομάδα μας σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει από τον αιώνιο αντίπαλο. Ούτε καν στο… τάβλι.

Επομένως η πίκρα ήταν μεγάλη ΟΜΩΣ η στάση του κόσμου έμοιαζε (και ΗΤΑΝ) με μια τεράστια ασπίδα που υψώθηκε και προστάτεψε την ομάδα. Εκεί κατάλαβαν και οι τελευταίοι ότι οι οπαδοί θα είναι το μεγάλο όπλο για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη επιστροφή του τριφυλλιού σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Για να γίνει ο Παναθηναϊκός ξανά μεγάλος και τρανός.

Ακολούθησε μια σεβαστή βελτίωση, ένας καλύτερος βαθμός σταθερότητας όμως και πάλι αφενός κάποια σκαμπανεβάσματα δεν έλειπαν και αφετέρου δεν είχες βρει τη μεγάλη νίκη που έψαχνες. Για να πατήσεις επάνω της και να εκτοξευτείς ψυχολογικά και αγωνιστικά.

Αυτή ήρθε την καλύτερη στιγμή και με ένα αντίπαλο που είχε βγάλει μια γλώσσα ίσα με το πάτωμα. Ως συνήθως. Στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός περίμενε πως και πως τον Παναθηναϊκό για «πάρτι». Ετσι (μας) λέγανε τουλάχιστον. Τελικά έφυγαν με 0-3 και ήταν και ευχαριστημένοι. Φάνηκε άλλωστε και από τα παρακαλετά του κυρ Σάββα και την ατάκα «λήξτο, λήξτο» για να μην πέσει και τέταρτο τεμάχιο και για να μην μπουν μέσα οι Ολυμπιακοί και το διακόψουν.

Και πράγματι ο Σιδηρόπουλος τους το έκανε το χατίρι και το έληξε νωρίτερα. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα καλύτερο ο άνθρωπος. Λίγη ώρα πριν τα είχε δώσει όλα για να τους βάλει ξανά στο παιχνίδι αλλά παρά το ανύπαρκτο πέναλτι που τους έδωσε τα παιδιά δεν μπορούσαν ούτε αυτό το δώρο να εκμεταλλευτούν. Φυσικά και δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να φανταστείς τι άλλο θα έκανε από εκεί και πέρα αν γινόταν το σκορ 1-2…

Εκεί τελείωσαν όλα, εκεί ήταν που τα δικά μας τα παιδιά έγιναν άντρες. Ζώντας την ομάδα από μέσα πραγματικά παρατηρούσα από το βράδυ εκείνο και μετά μια τρομερή έκρηξη αυτοπεποίθησης. Οι παίκτες γιγαντώθηκαν, τους έβλεπαν όλους κατώτερούς τους και ξεκίνησαν μια τρομερή πορεία πρωταθλητισμού. Δεν ήταν ότι απλά τους έβλεπαν, τους έκαναν να φαίνονται και μέσα στο γήπεδο. Τους ισοπέδωναν.

Ο ΠΑΟΚ έχασε τα αυγά και τα πασχάλια σε δύο ματς. Κι αν στη Λεωφόρο την έβγαλε φτηνά με το 2-1,στο ΟΑΚΑ πήρε αυτό που… άξιζε. Είπαμε, ο Παναθηναϊκός είχε για τα καλά επιστρέψει και δεν υπήρχε ουδείς να τον τρομάξει. Σε τέτοιο βαθμό που στοιχηματικά (και όχι μόνο) σε έδιναν φαβορί στον τελικό, σε τέτοιο βαθμό που στενοχωρήθηκες που ο ΠΑΟΚ πέρασε τον (στα χαρτιά) καλύτερο Ολυμπιακό γιατί ήθελες τους ερυθρόλευκους να τα πείτε ξανά. Να τους δώσεις ένα ακόμη μάθημα…