Ο βασικός στόχος του ΠΑΝΚΙ επετεύχθη!
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο Onsports για το τι πέτυχε με το καλημέρα το Παναθηναϊκό Κίνημα
Να πούμε δυο λόγια για τις πολιτικές εξελίξεις, αν και κατά βάση δεν ασχολούμαι με το «πράγμα» αυτό. Αλλωστε και το Παναθηναϊκό Κίνημα επί της ουσίας ουδεμία σχέση είχε και έχει με την πολιτική, εξ ου και η κουβέντα που με άνεση μπορούμε να ανοίξουμε σήμερα.
Οι εκλογές αυτές είχαν λοιπόν για εμάς τους Παναθηναϊκούς μια ιδιαιτερότητα που άκουγε και φυσικά ακούει στο όνομα ΠΑΝΚΙ. Μια ΑΓΝΗ και ΚΑΘΑΡΗ προσπάθεια από κάποια παιδιά με συγκεκριμένη ατζέντα. Που αφορούσε ΜΟΝΟ τη Λεωφόρο και τη διάσωση του Ερασιτέχνη και όχι την κονόμα και τις υπόλοιπες ομορφιές που συνοδεύουν διάφορες άλλες «προσπάθειες».
Έχοντας στην πλειοψηφία στο ψηφοδέλτιο ανθρώπους της «διπλανής πόρτας», συν ελάχιστες Παναθηναϊκές μορφές του παρελθόντος και έχοντας ως μοναδική τους «άκρη» την αγάπη τους για το μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο. Τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο σε σχέση με αυτά που είχαν οι άλλοι και σε σχέση με τους «στόχους» που είχαν βάλει οι άλλοι. Για την… τσέπη τους φυσικά και όχι για την ιδεολογία.
Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής (διότι το βάρος έχει πέσει στις ευρωεκλογές και εκεί θα μου το θυμηθείτε πως το μήνυμα θα είναι σαφώς πιο ισχυρό) για μένα προσωπικά δείχνει ότι ο στόχος επιτεύχθηκε. Το Παναθηναϊκό Κίνημα θα βάλει μέσα στο Δήμο ένα δικό του άνθρωπο, τον Νίκο Αβραμίδη, θα έχει λόγο, φωνή, θα ακούγεται, θα ενοχλεί.
Βέβαια, όπως το ποτήρι που άλλος το βλέπει μισογεμάτο και άλλος μισοάδειο έτσι και το αποτέλεσμα έχει διάφορες «μεταφράσεις». Για μένα υπάρχει ΜΙΑ. Στην Ελλάδα που βγαίνει Δήμαρχος στο Βόλο ο Μπέος, στον Μαραθώνα ο Ψινάκης, στον Πειραιά να θεωρείται φαβορί ο Μώραλης με τον Μιχαλολιάκο να καταγγέλλει ότι έγιναν τα «χειρότερα», στην χώρα του απόλυτου χαβαλέ όπου ακόμη και στο Eurovision δίνουμε δωδεκάρι σε τραβεστί με μούσια, όποιος περίμενε (με τον καθαρό και στα ίσια τρόπο που έγινε η καμπάνια του ΠΑΝΚΙ) κάτι παραπάνω από το 3% τον παρακαλώ να κατέβει από το συννεφάκι του.
Εκτός κι αν θέλαμε να γίνουμε σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε, κάτι που ασφαλώς δεν το νομίζω και που ευτυχώς δεν γίναμε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Διότι για να κάνεις κάτι τέτοιο, για να έχεις την προβολή (και τους «ψηφοφόρους») που είχαν κάποιοι άλλοι, θα πρέπει να προδώσεις τις αξίες και τα ιδανικά που υποστηρίζεις, μα πάνω απ’ όλα να σπρώξεις ΧΟΝΤΡΟ ΧΡΗΜΑ. Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι τα πρωτοσέλιδα που βλέπαμε καθημερινά και με τα οποία γελούσαν και οι… κάλπες ήταν προϊόντα δημοσιογραφικής αναζήτησης και όχι… συνδιαλλαγής.
Με βάση το παραπάνω σκεπτικό είναι το λιγότερο αστεία και η όποια σύγκριση με τον οποιονδήποτε. Για παράδειγμα του αποτελέσματος στον Πειραιά με τις ψήφους του ΠΑΝΚΙ. Πλάκα κάνουμε τώρα; Εκαστος στο… είδος του!
