Το κερασάκι στην τούρτα!

Αλίμονο αν περίμενε κανείς τα πλέι οφ για να κρίνει τον φετινό Παναθηναϊκό. Για να δει αν πέτυχε. Το στοίχημα κύριοι είχε κερδηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό και μάλιστα πανηγυρικά. Εκείνο που απέμενε ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ε να που μπήκε κι αυτό!

Διότι όταν παίρνεις ΚΑΙ την πρωτιά στα πλέι οφ και μάλιστα μια αγωνιστική πριν το φινάλε τότε ναι μπορείς να μιλάς για μια ΣΟΥΠΕΡ επιτυχημένη σεζόν, μπορείς να πεις ότι πέτυχες και με το παραπάνω ότι στόχο κι αν έβαλες, ότι βούλωσες όσα στόματα κι αν άνοιξαν. Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό που έγινε φέτος. Μόνο αν γυρίσει κανείς το χρόνο 11 μήνες πίσω μπορεί να καταλάβει κι αυτό στο περίπου τι παίχτηκε.

Από την προετοιμασία (η πρώτη μετά από 15 χρόνια που δεν πήγα…) που έμοιαζε… σχολική εκδρομή με… λυκειάρχη (ή γυμνασιάρχη;) τον κόουτς , το προβληματικό ξεκίνημα, τα «ορίστε, τα λέγαμε, θα μας κάνει ΑΕΚ ο Αλαφούζος με τους Νταμπίζες, τους Αναστασίου, τα παιχτάκια και τα… πρεζάκια της 13» μετά το 3-0 στη Νέα Σμύρνη, τη σταδιακή βελτίωση αλλά με πολλά πάνω και κάτω όπου και πάλι πολλοί έλεγαν «ωραία δεν θα πέσουμε, είναι όμως λόγος να χαιρόμαστε;», τη σταθεροποίηση στην αρχή του δευτέρου γύρου και την ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ μετά το 0-3 στον Πειραιά. Γιατί από εκεί και μετά άρχισε το πάρτι από εκεί και μετά ουδείς μπορούσε να σε αμφισβητήσει, από εκεί και μετά πήγαμε στο «χαίρεται η Ελλάδα που έχει τέτοια ομάδα» και στο… «πάρτε να ‘χετε».

Ο φετινός Παναθηναϊκός πέτυχε ένα πραγματικό θαύμα και η μεγαλύτερή του μαγκιά είναι ότι του το αναγνωρίζουν εχθροί και φίλοι. Τον παραδέχονται, του βγάζουν το καπέλο, ομιλούν με θαυμασμό για το μοντέλο του. Μια ομάδα που χτίστηκε κυριολεκτικά μέσα από τις στάχτες (καμένη γη παρέλαβε η Παναθηναϊκή Συμμαχία) και σε χρόνο ρεκόρ και συνθήκες.. πείνας έγινε το καμάρι κάθε Παναθηναϊκού, ο ορισμός της μαχητικής ψυχής και του πράσινου μεγαλείου.

Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο που ασχολήθηκαν με τον σύλλογο αξίζουν… χιλιάδες μπράβο. Απαντες δούλεψαν πάνω από τις δυνάμεις τους, έκαναν δουλειές για δύο και για τρεις μαζί. Στο τέλος μένει η γεύση της επιτυχίας κι αυτό ουδείς το αλλάζει, η κούραση είναι «γλυκιά». Για ΟΛΟΥΣ όσους ασχολήθηκαν με τον Παναθηναϊκό, από οποιοδήποτε πόστο.

Φυσικά τα φώτα στρέφονται στους πραγματικούς πρωταγωνιστές που αξίζουν ένα μπράβο παραπάνω. Στον Αναστασίου και το επιτελείο του που έκαναν παπάδες και έφτιαξαν αυτή την ομάδα, στον μεγάλο Δημήτρη Σαραβάκο, στον Νταμπίζα που με το καλημέρα εξελίχτηκε όχι απλά στον κορυφαίο τεχνικό διευθυντή που είχε ποτέ το τριφύλλι αλλά για μένα που τον ζω από μέσα και έχω καθημερινή επαφή στο σημαντικότερο ίσως (φετινό) στέλεχος του συλλόγου, στους παίκτες που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, στους οπαδούς και ειδικά στη Θύρα 13 που έδειξαν ότι το «μαζί σου και στα δύσκολα» δεν είναι απλά ένα σύνθημα και φυσικά στον Γιάννη Αλαφούζο.

ΔΙΚΑ ΤΟΥ είναι όλα όσα έγιναν μέσα και έξω από το γήπεδο και αυτός πιστώνεται όλες τις επιλογές, αλλά και το οικονομικό συμμάζεμα και την εξασφάλιση της άδειας. Όπως πέρσι τα άκουγε για τα ΠΑΝΤΑ, έτσι και τώρα σε αυτόν πρέπει να πιστωθεί το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας και θαρρώ πως αντικειμενικά του αξίζει γι’ αυτό και του αναγνωρίζεται από εχθρούς και φίλους.

ΥΓ: Κρίμα που δεν είχε κόσμο η Λεωφόρος σε αυτό το τελευταίο ματς. Θα ήταν μια γιορτή η οποία θα έμενε αξέχαστη σε όλους. Και για να γυρίσω λίγο το χρόνο πίσω φέρτε στο μυαλό σας τη «13» μετά την φετινή ήττα από τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο. Θυμηθείτε τι έγινε. Και τότε και μετά το 0-1 από τον Ολυμπιακό απ’ ΟΛΟ το γήπεδο. Αυτές οι στιγμές ήταν που σε ΑΤΣΑΛΩΣΑΝ! Χωρίς την στήριξη του κόσμου τίποτα δεν θα γινόταν έτσι όπως έγινε…