Ένα «ευχαριστώ» ΔΕΝ φτάνει!
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο Onsports για τον Παναθηναϊκό που «αποχαιρέτησε» ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ τους οπαδούς του
Δεν ξέρω αν θα την πάρει την πρωτιά στα πλέι οφ ο Παναθηναϊκός. Η απάντηση θα δοθεί μέσα στην εβδομάδα. Βέβαια, όπως έχω δει το τριφύλλι και τον ΠΑΟΚ σαφώς και το πιστεύω καθώς οι δύο ομάδες αγωνιστικά είναι η μέρα με τη νύχτα και σε κάθε περίπτωση τον πρώτο λόγο τον έχουν οι πράσινοι.
Από εκεί και πέρα το θέμα της ημέρας για τον Παναθηναϊκό ήταν το τελευταίο «πάρτι» μπροστά στους φιλάθλους του. Το οποίο και έγινε ακριβώς όπως έπρεπε. Γιατί πάνω απ’ όλα η ομάδα αυτή είναι μακράν η πιο ΟΠΑΔΙΚΗ που είχε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία… 106 χρόνια. Δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο, σου γεννά διαρκώς δυνατά συναισθήματα, σε τραβάει δίπλα της, σε κάνει να την αγαπήσεις ακόμη περισσότερο.
Οι σκηνές μετά τη λήξη του αγώνα και το απίστευτο δέσιμο ανάμεσα στα παιδιά και τον λαό τους είναι και η μεγάλη διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού. Είναι η συνταγή της επιτυχίας, είναι αυτό που λέγαμε ΥΓΕΙΑ από την αρχή της σεζόν και που χλευάστηκε από φίλους, εχθρούς και παντελώς άσχετους με τον Παναθηναϊκό γενικότερα.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Διότι χωρίς αυτή τη «σχέση» πολλά απ’ όσα κατάφεραν οι πράσινοι μπορεί να μην είχαν επιτευχθεί. Γυρίστε λίγο πίσω το χρόνο. Σκεφτείτε πως αντιδρούσε η εξέδρα όχι τόσο στις χαρές όσο στις λύπες και θα καταλάβετε γιατί όπως γράφω και στον τίτλο ένα ευχαριστώ δεν φτάνει γι’ αυτό που έχει ήδη επιτευχθεί για το στοίχημα που έχει ήδη κερδηθεί.
Αυτό που λέτε είναι το μεγάλο κέρδος για τον Παναθηναϊκό. Μεγαλύτερο ακόμη και από το Κύπελλο ή την δεύτερη θέση που ίσως έρθει. Να λήγει το παιχνίδι και να βλέπεις τους ποδοσφαιριστές να κάνουν το γύρο του γηπέδου και να χειροκροτούν από καρδιάς αυτούς που τους… χειροκροτούσαν όλη τη σεζόν. Να φτάνουν μπροστά στη «13» και να τρελαίνονται κάνοντας «χόρτο».
Στιγμές τόσο όμορφες, σκηνές που τόσο μας είχαν λείψει. Βλέπετε μπορεί ο φετινός Παναθηναϊκός να μην έχει τα χρήματα του πρόσφατου ή του μακρινού παρελθόντος, έχει ωστόσο ανθρώπους που βάζουν πάνω απ’ όλα το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Που σέβονται και το τελευταίο ευρώ από αυτόν που τα δίνει και που ψάχνουν απλούς αλλά Παναθηναϊκά τεράστιους τρόπους για να του τα δώσουν όλα πίσω και με το παραπάνω.
Στον καθαρά αγωνιστικό τομέα δεν είδαμε κάτι που δεν περιμέναμε. Μιλάμε για τέλος της σεζόν, μιλάμε για δύο εβδομάδες με απίστευτα γεμάτο πρόγραμμα οπότε είναι λογικό το βάρος να πέσει στη νίκη και λιγότερο στο καλό ποδόσφαιρο. Ο Μάρκους ήταν και πάλι εκεί όταν έπρεπε και κάπως έτσι φτάσαμε στη νίκη. Αν σημάδευε καλύτερα και ο Παπαδόπουλος ίσως να σχόλαγε από τώρα ο γάμος, αλλά και πάλι ο Παναθηναϊκός έχει τον πρώτο λόγο για να γίνει αυτός που θα διεκδικήσει την έξοδό του στο Τσάμπιονς Λιγκ.
ΥΓ: Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις ΜΕΡΑ. Όπως το μάθαμε το ποδόσφαιρο τις Κυριακές, όπως μεγαλώσαμε, εμείς που αγγίζουμε τα 40. Ένα γήπεδο γεμάτο, το μάτι σου να «ανοίγει» καθώς ήταν και χαρά Θεού, ενώ στις κερκίδες πολλές εκατοντάδες από πιτσιρίκια, από μικρά Παναθηναϊκάκια, που ήρθαν να δουν τι θα πει Παναθηναϊκός, τι θα πει Λεωφόρος! Αυτά είναι τα ωραία και μακάρι να μην υπήρχαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα για να γυρίζαμε στα παλιά.
